Έγιναν αδελφές… (επιτέλους)

Έγιναν αδελφές.

Επιτέλους θα προσθέσω.

Η αλήθεια είναι ότι την περίμενα αυτή τη στιγμή. Πολύ μάλιστα.

Ίσως επειδή ήθελα τόσο πολύ να βιώνουν τι είναι να έχεις μια αδελφή, όπως εγώ το έζησα και το ζω.

Και ίσως για αυτό να ήθελα τόσο γρήγορα 2ο παιδί; (έχουν 2 χρόνια διαφορά)

Ναι, ας το αναγνωρίσω.

Στο θέατρο, η δική μου παράσταση είναι οι αδελφές μπροστά μου...

Και έτσι λοιπόν, μετά από μήνες ζήλιας, αρκετές ¨κρυφές¨ δαγκωνιές, πολλά χαστούκια, αδιαφορία και μάλλον και μίσος, έγιναν αδελφές. 
Αφού αναρωτιόμουν τόσο συχνά τι κάνω λάθος και ζήλευαν τόσο πολύ πια. 

Σκεφτόμουν μήπως είναι υπερβολικά διαφορετικές και δεν θα είναι ποτέ αδελφές. 

Διάβασα ΤΟ βιβλίο για τις αδελφικές σχέσεις.

Πήγαμε και σε ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα για τις αδελφικές σχέσεις (''Αδέλφια χωρίς ανταγωνισμό'').

Σταματήσαμε τις συγκρίσεις (εντάξει, κάποιες φορές δαγκώνουμε τη γλώσσα μας).

Κάτι έγινε, ίσως ήθελαν το χρόνο τους. Ίσως ωρίμασαν. Ίσως τα tips που εφαρμόσαμε από τα βιβλία και το μάθημα δούλεψαν; Δεν ξέρω και δεν έχει πολύ σημασία.

Διαβάζει η μεγάλη μια ιστορία στην μικρή. 
Παρηγορεί η μία την άλλη. 
Καθησυχάζει η μία την άλλη. 
Η μία ψάχνει την άλλη. 
Ματιές, γέλια, αγκαλιές κερδίζουν τα ελάχιστα χαστούκια πια.

Είναι μαζί και αυτό αρκεί για να γίνει πανηγύρι στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στην παραλία, στην αυλή, στο πουθενά και παντού.

Κοιτάω τις αδελφές μπροστά μου και γεμίζει η καρδιά μου χαρά και ευγνωμοσύνη.

Βλέπω την δύναμη του δεσμού. Είναι ομάδα. 

---

TO βιβλίο για τις αδελφικές σχέσεις:

Adele Faber, Elaine Mazlish, Εκδόσεις Πατάκη, 2018