Αδελφικές σχέσεις

Το πρώτο είναι υπεύθυνο και σοβαρό, το δεύτερο είναι ζημιάρικο, αξιολάτρευτο και έχει το κεφάλι του στα σύννεφα;

Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και έχει τη δική του προσωπικότητα (αυτό το ξέρουμε).

Αλλά πώς γίνεται να είναι τοοοοοοοσό διαφορετικά ενώ (νομίζουμε τουλάχιστον!) ότι τα μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο;

 Eίναι μόνο θέμα προσωπικότητας;

Οι διαφορές μεταξύ των παιδιών μας δεν έχουν να κάνουν μόνο με την προσωπικότητά τους αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό με την θέση στην οικογένεια και από την δική μας – ως γονείς-  διαφορετική μεταχείριση!

Έγιναν αδελφές.

Επιτέλους θα προσθέσω.

Η αλήθεια είναι ότι την περίμενα αυτή τη στιγμή. Πολύ μάλιστα.

Ίσως επειδή ήθελα τόσο πολύ να βιώνουν τι είναι να έχεις μια αδελφή, όπως εγώ το έζησα και το ζω.

Και ίσως για αυτό να ήθελα τόσο γρήγορα 2ο παιδί; (έχουν 2 χρόνια διαφορά, είναι 2,5 & 4,5)

Ναι, ας το αναγνωρίσω.

‘Όταν είσαι μπαμπάς ή μαμά και έχεις τουλάχιστον 2 παιδιά, κάποια στιγμή, στο ‘‘διαγώνισμα γονέων’’, θα σου πέσει η ερώτηση:

‘’Ποια αγαπάς πιο πολύ; Εμένα ή την αδελφή μου;’’

Προσωπικά, δεν μου έχει πέσει η ερώτηση από την Ελαία που είναι 4,5 ετών αλλά την περιμένω και προετοιμάζομαι! Προς το παρόν παλεύω με ερωτήσεις του στυλ ‘’Ποια έκανε την ομορφότερη ζωγραφιά’’.

Σε αυτή την ερώτηση, σχεδόν όλοι οι γονείς απαντάμε όπως μας έχουν απαντήσει σχεδόν όλοι οι γονείς μας όταν ήμασταν μικροί. Δηλαδή, με μεγάλη αυτοπεποίθηση απαντάμε:

‘’Σας αγαπάω ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο’’

''Ωχ''… σκέφτεται το παιδί… ‘’Δεν είναι έτσι, απλώς έτσι λέει’’.

Εκείνη την ώρα, το παιδί δεν ικανοποιείται, δεν τον καθησυχάζει η απάντηση…

Τι μπορούμε να απαντήσουμε;

''Έλα πιες το γάλα σου! Η αδελφή σου το ήπιε όλο''

''Δεν έβαλες τα παπούτσια σου ακόμα; Πώς γίνεται η αδελφή σου να είναι έτοιμη και εσύ να αργείς πάντα;''

''Γιατί χρησιμοποιείς κακές λέξεις; Η αδελφή σου ποτέ δεν μιλάει έτσι…''

Μη μου πεις ότι δεν έχεις ξανακούσει τέτοιες προτάσεις! Εγώ πάντως, έλεγα κάθε μέρα αρκετές τέτοιες… πριν μάθω ότι δεν βοηθάνε καθόλου!

Είναι τόοοοοοοσο εύκολο να καταφύγουμε στη σύγκριση όταν έχουμε 2 ή περισσότερα παιδιά. Είναι ανθρώπινο θα έλεγα… Έτσι έχουμε μάθει κιόλας…

Αλλά ξέρουμε τι σκέφτεται αλήθεια το παιδί μας όταν ακούει τέτοιες κατά τα άλλα αφελείς προτάσεις;