Επιστροφή στο σπίτι (μετά το σχολείο) : η ζεν attitude

Αυτές τις μέρες όλοι μιλάνε για την επιστροφή στο σχολείο. 

Εγώ θα πω κάτι για την επιστροφή στο ΣΠΙΤΙ μετά το σχολείο! 

Τα δεδομένα:

Η Σοφία (33 μηνών) ξεκίνησε πριν από 3 μέρες (μετά από μία εβδομάδα προσαρμογής - πολύ σημαντικό αυτό) να πάει μαζί με την αδελφή της στο νέο της σχολείο. 

Γενικά, φαίνεται ότι πάει πολύ καλά εκεί, δεν κλαίει, συμμετέχει και προσαρμόζεται εύκολα. Η Ελαία είχε δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στην ίδια ηλικία και στον ίδιο σχολείο πρόπερσι. Δεν είχε πάει όμως παιδικό πριν ενώ η Σοφία πήγε όταν έγινε 2. 

Το σκηνικό: 

Χτες, γύρισε λοιπόν η Σοφία από το (νέο) σχολείο, μπήκε στο σπίτι και μετά από λίγο, έκλαιγε, φώναζε, χτύπαγε αντικείμενα, ήταν στο πάτωμα και δεν ήξερε τι ήθελε. 

Χάος στο μυαλό και στο σώμα της μικρής Σοφίας.

Εμείς οι γονείς; 

Πηγαίναμε κοντά της, της προτείναμε να την πάρουμε αγκαλιά. Δεν ήθελε τίποτα. Περιμέναμε τελικά απλά να περάσει, την αφήσαμε να εκφραστεί, να κλάψει. 

Και μετά ήρθε μόνη της να με βρει και να την πάρω αγκαλιά. 

Και ΤΕΛΟΣ. 

Χρειαζόταν να βγάλει την ένταση από μέσα της.

Να βγάλει το στρες που ένιωσε στο σχολείο και δεν εξέφρασε εκεί.

Γιατί εκεί, μάλλον δεν άφησε τον εαυτό της να εκφράσει όλα τα συναισθήματα της, γιατί είναι ένα καινούριο περιβάλλον με άγνωστους ανθρώπους. 

Απλά είναι τα πράγματα καμιά φορά. 

Έπρεπε να «αδειάσει». Έπρεπε να της αφήσουμε χώρο και χρόνο για να ηρεμήσει. 

Το συμπέρασμα: Zen.....

Μου είπε ο Γιώργος « Κοίτα πως αντιδράσαμε, τόσο ζεν πια, κοίτα τον δρόμο που έχουμε κάνει σαν γονείς». 

Και σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε!

Είμασταν αλήθεια ζεν παρόλο που στο σπίτι γινόταν κόλαση. 

Σκέφτηκα πόσο λάθος θα ήταν εάν είχα θυμώσει με την συμπεριφορά της. Πόσο θα είχα εκνευριστεί και εγώ πριν. 

Σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις 5 πράγματα για το πως λειτουργούν τα παιδιά για να μη τρελαίνεσαι και για να τα βοηθάς πάνω απ' όλα. 

Και γιατί να δούμε τα πράγματα δραματικά όταν είναι τόσο φυσιολογικά; 

Ας αφήσουμε τα παιδιά να ''αδειάσουν''!