Πειράζει εάν κάποιες φορές δεν είμαι θετικός γονέας;
/
Χτες δεν μπόρεσα να φορέσω τα θετικά μου γυαλιά.
Φώναξα. Απείλησα. Τρελάθηκα. Μόνο θετικά δεν αντέδρασα.
Μίλαγε άσχημα η Ελαία … (''Θέλω ένα χυμό τώρα!'', ''Τι είναι αυτές οι πλαστελίνες; Αυτές πήρες; Χάλια είναι, δεν είσαι καλή μαμά'') και δεν μπόρεσα να μπω στο υποβρύχιο του θετικού γονέα για να εξετάσω για ποιο λόγο είχε μία άσχημη συμπεριφορά.
Πείραζε συστηματικά την αδελφή της… και δεν μπόρεσα να κάνω ενεργητική ακρόαση για να την βοηθήσω να ξεφλουδίσει το ‘‘κρεμμύδι’’.
Με χτύπαγε από τα νεύρα της και ήθελα και εγώ να τη χτυπήσω.
Ίσως είχε κάποιο πρόβλημα και δεν μπόρεσα να τη βοηθήσω.
Ίσως με την απαράδεκτη συμπεριφορά της, να αναζητούσε απλά τη σύνδεση μαζί μου αλλά δεν μπόρεσα να της προσφέρω τη σύνδεση αυτή.
Δεν μπόρεσα να διαχειριστώ την ένταση της μετά το σχολείο…
Δεν μπόρεσα να γεμίσω το δικό της ρεζερβουάρ αγάπης που μάλλον είχε αδειάσει…
Δεν ήμουν καλά, αισθανόμουν καταπιεσμένη, αισθανόμουν ότι μόνο φωνάζοντας θα βάλω όρια…
Με πήρε μαζί της στην καταιγίδα. Και τσακωθήκαμε. ''Θα φύγω να πάω σε άλλη οικογένεια’’ ανακοίνωσε.
Σύνδεση; Μηδέν!
Ένιωσα άσχημα…
Το βράδυ ενώ κοιμόντουσαν, σκέφτηκα όλο αυτό το γεμάτο ένταση απόγευμα. Είδα πάλι τον εαυτό μου να φωνάζει, σκέφτηκα ότι δεν προχωρήσαμε καθόλου, ότι δεν παίξαμε καθόλου.
Ξεκίνησα να νιώθω άσχημα που δεν τα κατάφερα ενώ τόσο καιρό τα μεγαλώνω με ενσυναίσθηση, χωρίς φωνές. Έχω διαβάσει τόσα βιβλία και τι κάνω;
Στις δυσκολίες τα παρατάω;
Σκέφτηκα ότι ξέχασα όλα τα εργαλεία μου τη στιγμή που ακριβώς τα χρειαζόμουν.
Ένιωσα πολύ αδύναμη.
Και στενοχωριόμουν.
Ευτυχώς, ο μπαμπάς / φίλος / σύντροφος μου με άκουσε προσεκτικά. Του είπα τι συνέβη το απόγευμα.
Και σιγά σιγά ξύπνησε πάλι ο θετικός γονέας μέσα μου (πού ήταν το απόγευμα ντε!!) και ξεκίνησα να βλέπω άλλα πράγματα. Νομίζω πως κατάλαβα ότι:
1. Δικαιούμαι να κάνω λάθη. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς και κάποιες φορές δικαιούσαι να θέλεις να ‘‘πνίξεις’’ τα παιδιά σου. Κάποιες μέρες, δεν είμαστε καλά και δεν τα καταφέρνουμε. Η ίδια η μέντορας μου η Ιζαμπέλ Φιλιοζά λέει ‘’ Ώς μητέρα δύο παιδιών, έχω βιώσει στιγμές ανείπωτης ευτυχίας, άνευ όρων αγάπης και απεριόριστης ευεξίας. Έχω επίσης δοκιμαστεί με στιγμές εξαιρετικής οργής, αδυναμίας και απελπισίας. (…) Θέλησα να τα χτυπήσω, να τα στραγγαλίσω, να φύγω και να τα παρατήσω όλα… Έχω βιώσει όλα τα συναισθήματα, τις εντάσεις και μία νευρικότητα που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ένιωθα κατά τη γέννησή τους.’’ Τι να προσθέσω; Νομίζω ότι πολύ καλά τα λέει. Ευχαριστώ Ιζαμπέλ. Όλα είναι μέσα στο πακέτο που γράφει ‘γονέας’.
2. Ο εύκολος δρόμος δεν υπάρχει όταν προσπαθείς να αλλάξεις τα πράγματα και να μην αντιδράς όπως σου έρχεται αυθόρμητα επειδή έτσι μεγάλωσες και έτσι κάνουν οι περισσότεροι. Θέλω μία όμορφη σχέση με τα παιδιά μου σε 30 χρόνια, είναι μία από τις αποστολές μου στην ζωή. Ξέρω ότι για αυτό, έχω πολλές παγίδες να αποφύγω (ταμπέλες, τιμωρίες, φωνές, χαρακτηρισμοί, εξουσία, ‘συμβουλές’ άλλων). Εάν όμως πέφτω σε μία παγίδα μία μέρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να σηκωθώ και να συνεχίσω. Ίσα ίσα, έμαθα πέφτοντας γιατί είδα ότι ο μη θετικός τρόπος δεν δουλεψε.
18/3/2049, οι 2 κόρες μου και εγώ
(Positive parents = 30 years plan = ‘‘δουλεύεις’’ για τη σχέση με τα παιδιά σου σε 30 χρόνια από τώρα)
3. Εκείνο το απόγευμα θα είναι μία ευκαιρία για συζήτηση. Με είδαν άνθρωπο που κάνει λάθη, με είδαν ευάλωτη. Είδαν όμως επίσης ότι προσπαθώ. Ότι όλοι έχουμε στιγμές που δεν τα καταφέρνουμε αλλά ότι σημασία έχει να το αναγνωρίσουμε, να βελτιωνόμαστε συνέχεια και να προχωράμε… Όλο αυτό θα το συζητήσουμε τις επόμενες μέρες χωρίς φίλτρο (εάν γίνει κάτι φοβερό, θα σου πω σε επόμενο κείμενο!)
4. Αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα και θα ξεκινήσω με μία αγκαλιά με την Ελαία, είναι το φάρμακο για πολλά (το έκανα όντως και ήταν τόσο μωράκι και γλυκούλα ξαφνικά, μείναμε έτσι 5 λεπτά και αισθάνθηκα το ρεζερβουάρ αγάπης να γεμίζει σιγά σιγά, μαγικό!!)
Οπότε… πάμε θετικά… με τα μπλε γυαλιά!!
