1/ Χρησιμοποίησε Μάντρα για αυτοέλεγχο

Χρειάζεται να έχεις κατά νου ότι η ικανότητα αυτοελέγχου του παιδιού είναι ακόμα πολύ ανώριμη. Επομένως, δεν φταις εσύ αν το παιδί δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Δεν είναι θέμα έλλειψης ορίων ή έλλειψη εκπαίδευσης.

Μπορείς να έχεις στο μυαλό σου μερικά μάντρα, που θα σε βοηθήσουν να αποστασιοποιηθείς από την κατάσταση:

"Δεν είναι εναντίον μου’’

"Είναι μόνο 4-5 ετών’’

‘‘Τι χρειάζεται; / Tι κρύβει το παγόβουνο; / Ποια ανάγκη του δεν καλύπτεται;"

2/ Διατήρησε την ψυχραιμία σου

Μην φωνάζεις στο παιδί: “Σταμάτα τώρα! Ηρέμησε!’’

Απέφυγε να το ταπεινώσεις με σχόλια όπως: «Είσαι πολύ κλαψιάρικο».

Μην του τραβάς το χέρι, μην το σπρώχνεις και μην το στέλνεις στο δωμάτιό του για τιμωρία - το παιδί δεν το κάνει επίτηδες για να μας εκνευρίσει. Αυτή η συμπεριφορά είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξής του.

3/ Όταν το παιδί είναι έτοιμο, πρόσφερέ του μία αγκαλιά

Σε γενικές γραμμές, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του θυμού… Είναι πολύ απογοητευτικό για μας αλλά το να επιχειρηματολογούμε με το παιδί και να του μιλάμε εκείνη την ώρα είναι τελείως άχρηστο.

Ο n° 1 στόχος είναι να παραμείνεις εσύ ήρεμος/η και να περιμένεις να περάσει η καταιγίδα.

Μόλις το ξέσπασμα υποχωρήσει, μπορείς να προτείνεις μια αγκαλιά για να βοηθήσεις το παιδί να ηρεμήσει. Η αγκαλιά μπορεί να κάνει το παιδί να νιώσει ασφάλεια και κατανόηση, κάτι που είναι απαραίτητο μετά από ένα τέτοιο ξέσπασμα.

5/ Αν φώναξες στο παιδί, μη διστάσεις να του ζητήσεις συγνώμη

Όλοι κάνουμε λάθη και η ειλικρίνεια και η αγάπη είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας.

‘Λυπάμαι που φώναξα…. πρέπει να φοβήθηκες.’’

‘‘Βλέπεις, μερικές φορές δυσκολεύομαι κι εγώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.’’

Παράλληλα, πρέπει να καθησυχάσουμε το παιδί ότι δεν ήταν εναντίον του, ότι δεν φταίει που θύμωσε, αλλά μάλλον να εξηγήσουμε γιατί η κατάσταση ήταν έτσι (πχ: δεν μπορεί να φάει μπισκότα πριν το μεσημεριανό). Αυτό βοηθάει στην επανασύνδεση με το παιδί και ταυτόχρονα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής του νοημόσύνης.

Και μη ξεχνάς να είσαι συμπονετικός/ή με τον εαυτό σου". Δεν είναι εύκολο να δώσεις στο παιδί σου αυτά που δεν πήρες εσύ ως παιδί!

''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.
– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;
– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.
– Και τι σκέφτεσαι;
– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.

Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.

– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;
– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.
– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;
– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.
– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;
– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.
– Μπορείς να το κάνεις αυτό;
– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.

Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του.

Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος.

Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γονείς τους. Βρίσκουν φυσικό να τα χτυπούν και το δικαιολογούν: εκείνα έκαναν κάτι κακό, ήταν ανυπάκουα, έκαναν κάποια ανοησία.

Αυτό είναι που τα δηλητηριάζει, περισσότερο από το σωματικό πόνο, και που κάνει βλαβερό ακόμη και το παραμικρό χτύπημα, το παιδί αισθάνεται «κακό» και πιστεύει ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να βλάπτει το σώμα του. Η Μονίκ Ταζρού το εκφράζει πολύ σωστά με την εξής φράση: «Το σώμα δεν αποτελεί πλέον απλώς το αντικείμενο που δέχεται τα χτυπήματα, μετατρέπεται κυρίως στο εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί και είναι το ίδιο το παιδί που υποφέρει μέσα του». Το εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί, αυτό ακριβώς.

Παρ’ όλο που τα χτυπήματα μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της συμπεριφοράς βραχυπρόθεσμα, συνήθως είναι άχρηστα. Όλοι οι γονείς το έχουν βιώσει αυτό, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να συνεχίσουν να χτυπούν. Αυτό αποδεικνύει ότι το πραγματικό κίνητρο είναι ασυνείδητο. Ορισμένοι γονείς το αναγνωρίζουν, άλλοι όχι. (…)

«Θα λέγαμε ότι πηγαίνει γυρεύοντας για ξύλο».

ΌΧΙ, τα φαινόμενα είναι σίγουρα εναντίον του, αλλά ας το αναλύσουμε.

Όταν σας χτυπά κάποιος που πρέπει να σας προστατεύει, δημιουργείται μια γνωστική ασυμφωνία.

«Η μαμά είναι η προστάτης μου»/ «Η μαμά μου κάνει κακό»: πρόκειται για δύο ασύμβατες φράσεις. Το παιδί πρέπει είτε να αμφισβητήσει την πρώτη, είτε τη δεύτερη. Όμως, είναι ευκολότερο να πιστέψει ότι «δεν πονάω και τόσο πολύ» παρά ότι «η μαμά δε με προστατεύει πια». Εξάλλου η μαμά έχει την τάση να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Σε δέρνω για το καλό σου, οπότε δεν πονάς». Όλα αυτά είναι ακατανόητα.

Έτσι, για να μπορέσει το παιδί να δώσει σε όλα αυτά κάποιο νόημα, επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που οδήγησε σε ξύλο. Για να μειώσει τη γνωστική ασυμφωνία αναισθητοποιείται, έτσι ώστε να μην πονάει. Γι’ αυτό το ξύλο οδηγεί στο ξύλο.

Ένας γονιός χτυπά το παιδί του σπάνια, όποτε κάνει κάποια ανοησία. Χτυπά αντανακλαστικά, από συνήθεια, από άγνοια, αλλά κυρίως επειδή είναι κουρασμένος, πνιγμένος από την αίσθηση της ανικανότητάς του. Δεν ξέρει πια τι να κάνει, δεν καταφέρνει να χειριστεί τις προδιαθέσεις του, οπότε δέρνει για να αποκτήσει και πάλι εξουσία, αυτήν την εξουσία επάνω στον άλλον που προσφέρει η δυνατότητα να τον πληγώσεις και που δίνει την εντύπωση της αξίας. Το να κάνουμε κακό αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης ότι έχουμε σημασία.

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΚΟ= ΕΧΩ ΕΞΟΥΣΙΑ= ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ

«Με ελευθερώνει, μετά αισθάνομαι καλύτερα!» μου επιβεβαίωσε μια μητέρα. Τη στιγμή που χτυπάμε είμαστε πλημμυρισμένοι από μία παρόρμηση καταστροφής, ανάληψης της εξουσίας, υποδούλωσης του άλλου.

Αυτό ίσως, να μας ελευθερώνει, αλλά στην πραγματικότητα το ξύλο μας βοηθά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα.

Οι πιο ευερέθιστοι, πτοημένοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι γονείς είναι αυτοί που χρησιμοποιούν συχνότερα τις σωματικές τιμωρίες: το παιδί, άρα, τιμωρείται βάσει αυτού που υποφέρουν οι γονείς του και όχι ανάλογα με τα όσα κάνει ή δεν κάνει.

Όλοι οι γονείς, ή σχεδόν όλοι, σήκωσαν κάποια στιγμή το χέρι τους στο παιδί τους. Όμως, πρέπει να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, το ξύλο δεν αποτελεί εκπαιδευτική μέθοδο. Πρόκειται για μία βίαιη παρόρμηση που μπορούμε να μάθουμε να την ελέγχουμε.

Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να προσβάλλουμε, να ενοχοποιούμε, να απαξιώνουμε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο; Ποτέ δε θα τολμούσαμε να συμπεριφερθούμε έτσι σε κάποιο συνάδελφο ή φίλο. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο κακό στις κόρες των ματιών μας; ''

------------------------------------------------------

Tροφή για προβληματισμούς από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αποσπάσματα από το απαραίτητο βιβλίο «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»

Blog

5 συμβουλές για να διαχειριστείς τα ξεσπάσματα του παιδιού σου

1/ Χρησιμοποίησε Μάντρα για αυτοέλεγχο

2/ Διατήρησε την ψυχραιμία σου

3/ Όταν το παιδί είναι έτοιμο, πρόσφερέ του μία αγκαλιά

4/ Βάλε λόγια στο χάος του

5/ Αν φώναξες στο παιδί, μη διστάσεις να του ζητήσεις συγνώμη

Θέλεις να μάθεις περισσότερα για τις 8 βασικές ανάγκες των παιδιών;

Κάνε κλικ εδώ για να δεις ένα σύντομο και χρήσιμο βίντεο που θα σε βοηθήσει!

Τι συμβαίνει αλήθεια με το ξύλο

''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.

– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;

– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.

– Και τι σκέφτεσαι;

– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.

Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.

– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;

– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.

– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;

– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.

– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;

– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.

– Μπορείς να το κάνεις αυτό;

– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.