Επειδή είμαστε οι ενήλικες...
/
Είμαστε οι ενήλικες.
Προσπαθούμε.
Μαθαίνουμε και εμείς.
Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.
Είμαστε οι ενήλικες.
Γονείς.
Προχωράμε.
Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή...
/Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή.
Οι αλλαγές δεν γίνονται σε μια μέρα.
Ούτε σε 100.
Γίνονται Βήμα βήμα.
Κάνεις λάθη.
Αισθάνεσαι άσχημα.
Κλαις για λίγο.
Αλλά πρέπει να προχωράς.
Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σου.
Βήμα βήμα.
Γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις.
Πού πας γονέα χωρίς θετικά γυαλιά;
/Κλειδί 1 του θετικού γονέα : φόρα θετικά γυαλιά. Δεν εχει σημασία η μάρκα, αν και προτιμώ και συστήνω τα μπλε.
Αν δεν έχεις ακόμα διαβάσει την ιστορία του γονέα με τα μπλε γυαλιά ή θέλεις να την ξαναδιαβάσεις...
https://www.positiveparents.gr/inside-the-mind-of-a-parent/ta-gialia-sou-4
Ένα απόφθεγμα που μας πονάει...
/Πονάει... αλλά οφείλουμε τουλάχιστον να προβληματιστούμε... επειδή ακριβώς πονάει.
Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;
/
Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;
Αυτό έκαναν στην “maison géante” στην Γαλλία. (Σημαίνει «γιγάντιο σπίτι»)
O ενήλικας βρίσκεται σε ένα σπίτι όπου όλα τα αντικείμενα έχουν όλα διπλάσιο μέγεθος και εξαπλάσιο βάρος.
Μπαίνει ο γονέας ή ο φροντιστής παιδιών στα παπούτσια ενός δίχρονου και μπορεί πιο εύκολα να καταλάβει τους κινδύνους (και την ανάγκη για τροποποίηση περιβάλλοντος όσο γίνεται).
Τα ατυχήματα μέσα στο σπίτι είναι η 1η αιτία θανάτου στην Γαλλία στα παιδιά 0 έως 6 ετών... όποτε χρειάζεται σιγουρα πρόληψη και ευαισθητοποίηση... (δεν γνωρίζω εδώ στην Ελλάδα).
Ο εξοπλισμός ενοικιάζεται και μεταφέρεται σε διάφορους χώρους (σχολεία, εκθέσεις, εταιρείες)
Δεν είναι ωραία και χρήσιμη ιδέα;
www.lamaisongeante.fr
Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''
/
Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).
Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...
Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.
Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.
Μην τυχόν και δεν τι;
Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.
Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...
Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)
Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.
Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.
Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.
Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».
Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»
Ρώταγε τον εαυτό της.
Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.
Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.
Bingo.
3 μέρες ήταν.
Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.
Μόνη της όμως.
Γιατί το ''μην'' που λέμε 100+ φορές την ημέρα δεν λειτουργεί και πολύ...
/ΜΗΝ σκεφτείς ένα ροζ χταπόδι.
Τι σκέφτηκες;
Ένα ροζ χταπόδι...
Ο εγκέφαλος των ανθρώπων σκέφτεται με εικόνες.
Και πρέπει πάντα να επεξεργάζεται την άρνηση γιατί λειτουργεί θετικά.
Όταν λέμε στο παιδί μας να ΜΗΝ πηδάει στο καναπέ, εκείνη την ώρα βλέπει τον εαυτό του να πηδάει στο καναπέ.
Είναι αναπόφευκτο...
Η εικόνα είναι στο μυαλό του : πηδάει στο καναπέ.
Όποτε τι κάνουμε;
Λέμε τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.
Στον καναπέ μπορείς να κάτσεις και να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να πηδήξεις στο χαλί ή στο τραμπολίνο.
Δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να το πεις αρκετές φορες και αυτό αλλά τουλάχιστον έχεις 1 πιθανότητα να ακούσει τι είπες.
Πώς αναπτύσσονται τα παιδιά σε μία εικόνα...
/Χτες, φεύγοντας στην δουλειά, η Σοφία γραπώθηκε πάνω μου και δεν με άφηνε να φύγω. Ούρλιαζε για να μην φύγω. Το κάνει τις τελευταίες μέρες.
Ξαφνικά ήταν σαν να είναι πάλι 2- 3 ετών. (Δες εδώ τι κανω σε τέτοιες περιπτώσεις για να δείχνω ενσυναίσθηση αλλά και να φύγω στην δουλειά κιόλας)
Η πρώτη μου αυτόματη φωνή μέσα μου ήρθε : «Μα πως κάνει έτσι ενώ είναι 5!»
Έδιωξα γρήγορα αυτήν την σκέψη:
Τα παιδιά δεν αναπτύσσονται γραμμικά αλλά σε σπιράλ.
Τα σπιράλ είναι όταν πάνε λίγο πίσω για να μπορούν να προχωρήσουν.
Και συχνά πάνε λίγο πίσω όταν κατακτούν κατι καινούριο.
Ένας έφηβος που θα έρθει παλι στην αγκαλιά μας δεν σημαίνει ότι αυτόματα πάει στραβά.
Ένα παιδί που κλαίει πάλι στα 7 επειδή αποχωρίζεται την μαμά του δεν σημαίνει ότι αυτόματα εχει πρόβλημα.
Μπορούμε να εμπιστευτούμε την διαδρομή τους, τα σπιράλ τους.
Αντί να αντισταθούμε, να είμαστε δίπλα.
Είναι πιο cool και για μας έτσι.
Όταν μας λέει ''«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!»
/«Δεν σ ’αγαπάω»
«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!» (*ή Μπαμπάς - δεν γλυτώνουν)
«Είσαι κακιά»
«Φύγε»
Και μου κολλάει στη φάτσα ένα ωραίο post -it με ένα Χ μεγάλο.
Τέτοια μου λέει που και που η Σοφία...
Αυτό που φωνάζει το παιδι όμως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Έχει να κάνει με μια ματαίωση που βίωσε και δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα καλά. (Λογικό ειναι 5, και χρειάζονται ακόμα 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του εγκεφάλου της.)
Εκείνη την ώρα λοιπόν, ίσως πονέσουμε, ναι, αυτό είναι κατανοητό.
Αλλά εμείς που έχουμε ολοκληρωμένο εγκέφαλο, βάζουμε την λογική μπροστά και θυμόμαστε ότι αυτό που μας λέει ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Το γράφω με κεφαλαία γιατί κάποιοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις απαντούν αμέσως : «Ούτε κι εγώ σ’ αγαπάω.»
Και νιώθω τον πόνο τους.
Αλλά και τον πόνο του παιδιού που εκείνη την ώρα ακούει ότι η αγάπη μεταξύ τους είναι υπό όρους, ότι δεν είναι δεδομένη ότι και αν γίνει...
Όποτε όταν ακούμε τέτοια, μένουμε ψύχραιμοι, και απαντάμε απλά την πραγματική αλήθεια:
«Εγώ σε αγαπάω όπως και να’ ναι»
Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;
/
Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...
Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.
Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...
Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.
Αλλά δεν έχεις χρόνο.
Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.
Σωστά;
Οπότε τι κάνεις;
Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.
1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.
Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄
Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...
2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.
Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.
Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.
Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:
‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄
Και φεύγεις.
ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.
Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα!
/Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα.
Μέχρι να γίνω 5-6 χρονών, δεν μπορώ να κάνω κάτι εσκεμμένα επίτηδες για να ενοχλώ ή να πετύχω κάποιο σκοπό.
Δεν έχω σκέψεις πίσω από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση από τα γεγονότα.
P. Lemaitre
Δεν μπορώ εγκεφαλικά. Ειναι αποδεδειγμένο.
Δεν είμαι ούτε χειριστικό, ούτε ιδιότροπο, ούτε ζηλιάρικο, ούτε ηθοποιός.
Δεν έχω την νοητική ικανότητα να είμαι ούτως ή άλλως.
Προς το παρόν ανακαλύπτω τον κόσμο παρέα σου.
Και είναι ήδη υπεραρκετό.
---------------------------------------
''Τα μικρά μας σκέφτονται περισσότερο "Πώς λειτουργεί η ζωή;" παρά "Θέλω να ενοχλήσω τη Μαμά-τον Μπαμπά".
Ιζαμπέλ Φιλιοζά
Ήσυχο παιδί;
/
Ilya Green
Μου αρέσει πολύ αυτό το απόφθεγμα της Catherine Gueguen για το τι σημαίνει ‘‘ήσυχο παιδί’’….
«Είναι πολύ εύκολο να έχεις ένα ήσυχο παιδί.
Αρκεί από πολύ μικρή ηλικία να μην το ακούσεις, να μην το προσέξεις, να μην απαντήσεις στα αιτήματά του.
Το παιδί συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι δεν αξίζει να καλέσει, γιατί κανείς δεν έρχεται.
Καταστέλλει τα συναισθήματά του, ένας μέρος του σβήνει. Δεν θα ξέρει πλέον ποιος είναι, ποιες είναι οι ανάγκες του και δεν θα ζητήσει πλέον τίποτα.
Καθώς μεγαλώνει, οι γονείς του θα δυσκολευτούν να γνωρίζουν αυτό το παιδί που μιλάει τόσο λίγο.''
Catherine Gueguen, παιδίατρος και συγγραφέας
Εμπιστοσύνη του γονέα = φτερά
/Θέλω να πετάξω. Βλέπω τον ουρανό μπροστά. Βλέπω τις δυνατότητές μου.
P. Lemaître
Φοβάμαι όμως λιγάκι. Θα τα καταφέρω;
Σε κοιτάω. Βλέπω ότι πιστεύεις ότι μπορώ.
Μπορώ.
Πέφτω, είσαι εδώ.
Προσπαθώ ξανά.
Τα κατάφερα.
Χαμογελάς.
Ήξερες ότι θα τα καταφέρω (και γι΄αυτό τα κατάφερα)
---------------------------------------------
“Η εμπιστοσύνη και η ελευθερία συμβαδίζουν. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, ο γονέας δίνει ελευθερία, χώρο, αυτονομία στο παιδί του ανάλογα με την ηλικία και τις ικανότητές του.
Μπορεί να πετάξει...
Αντίθετα, ένα παιδί που παρακολουθείται συνεχώς, ελέγχεται, χάνει την εμπιστοσύνη στους γονείς του και στον εαυτό του.”
Catherine Gueguen, παιδίατρος & συγγραφέας
Τι κάνουμε όταν ξεπερνάει τις κόκκινες μας γραμμές;
/Έχουμε όλοι κόκκινες γραμμές...
Την ώρα που το παιδί ξεπερνάει την κόκκινή μας γραμμή, θα έρθει ο θυμός αυτόματα και αυτό δεν ελέγχεται, δεν μπορούμε πρακτικά να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να δουλέψουμε τις σκέψεις μας.
Αν σκεφτούμε : ''το παιδί με κοροϊδεύει, με κάνει ότι θέλει, το κάνει επίτηδες΄΄, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι υπερβολικές και όχι βοηθητικές.
Αν επιλέγουμε να σκεφτούμε: ''το παιδί έχει έναν εγκέφαλο μη ολοκληρωμένο και με χρειάζεται αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει επίτηδες΄΄ ή ΄΄έχει κρασάρει επειδή κουράστηκε τώρα΄΄ κτλ...
...τότε θα μπορούμε να κρατάμε τον έλεγχο της κατάστασης.
...τότε θα είμαστε ΓΟΝΕΑΣ με όλη την ομορφιά και την υπευθυνότητα που κουβαλάει αυτή η λέξη.
Δεν θα καταφέρουμε κάθε φορά. Κάποιες φορές θα φωνάξουμε και δεν θα ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε... Σε όλους μας συμβαίνει αυτό και είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Αλλά θα είμαστε συνειδητοποιημένοι και θα τα καταφέρουμε καλύτερα την επόμενη φορά.
-------------------------------------
Μία δική μου ιστορία: https://www.positiveparents.gr/blog/peirazei-ean-kapoies-fores-den-eimai-thetikos-goneas
Από που να ξεκινήσεις: Τα 6 top άρθρα του blog που βοήθησαν περισσότερο
/
Επειδή μπορεί να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις τη διαδρομή σου ως θετικός γονέας, σκέφτηκα να συγκεντρώσω παρακάτω τα 6 top άρθρα που βοήθησαν περισσότερο / διαβάστηκαν περισσότερο από τους γονείς του blog εδώ και 2,5 χρόνια.
1. Για τον θυμό
----> Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)
2. Για το ελεύθερο παιχνίδι και το πρόγραμμα του παιδιού
----> Μήπως ξέχασες να με αφήσεις να παίξω Μαμά / Μπαμπά;
3. Για τη δύναμη της ενσυναίσθησης
----> Το μαγικό εργαλείο της ενσυναίσθησης όταν το παιδί μας θυμώνει
4. Για τις τιμωρίες
----> Δεν θα σου κάνω τη χάρη να σε τιμωρήσω!
5. Για τις κρίσεις και τη στάση μας ως γονείς
----> Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά
6. Για το παιδί μέσα μας
----> Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)
Eύχομαι να σε βοηθήσουν και περιμένω τα σχόλιά σου!
Γιατί δεν έχει νόημα να φωνάζεις Μαμά / Μπαμπά
/Όταν κάποιος μου φωνάζει ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.
Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.
Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.
Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλυτο.
Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.
Κερδίζει η επιβίωση και χάνεται η επικοινωνία.
Πώς αλλάζει η βιολογία του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...
/
Η πρώτη ορατή παρατήρηση στον εγκέφαλο είναι ότι οι πατέρες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να φροντίζουν, να προστατεύουν και να διασφαλίζουν την επιβίωση των μωρών.
Τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι ένας προγνωστικός παράγοντας αυτών των αλλαγών. Μειώνεται η τεστεστερόνη σημαντικά όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν από την πατρότητα.
Οι άνδρες που έχουν χαμηλή τεστοστερόνη εστιάζουν περισσότερο στην οικογένειά τους, δείχνοντας ενσυναίσθηση και στοργή στους απογόνους τους. Επιπλέον, είναι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μωρού.
Μια άλλη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι ότι οι περιοχές στον εγκέφαλο που ασχολούνται με την προσκόλληση αυξάνονται με την πατρότητα.
Επιπλέον, η οξυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης και της σύνδεσης, δεν είναι μόνο γυναικεία. Είναι απαραίτητη στην γυναίκα, δεδομένου ότι εμπλέκεται στον θηλασμό και στον τοκετό, αλλά υπάρχει στις ίδιες αναλογίες στους άνδρες. Μπορεί ακόμη και να αυξηθεί όταν ο πατέρας αγγίζει την κοιλιά της μητέρας.
Από τη γέννηση έως το δεύτερο έτος του παιδιού, ο πατέρας υφίσταται τις πιο πολλές αλλαγές στο βιολογικό επίπεδο. Είναι επίσης η περίοδος που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στον εγκέφαλο και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Πηγή : Anna Machin, ανθρωπολόγος - Devenir pere
Μετάφραση και προσαρμογή Ελένη Βασιλειάδη
Τι είναι η νοητική φόρτιση που νιώθουμε κυρίως οι Μαμάδες;
/Λέγεται charge mentale στα γαλλικά - mental load στα αγγλικά.
«Νοητική φόρτιση»
Υπάρχει πλέον όνομα για αυτό το αόρατο φορτίο που νιώθουν καθημερινά παρά πολλές γυναίκες.
Η Emma στην Γαλλία ονόμασε την κατάσταση αυτή πριν μερικά χρόνια και είχε γίνει viral τότε.
Δείτε εδώ στο link στα αγγλικά το comic της. Είναι τροφή για σκέψη.
Γιατί δεν γνωρίζω Μαμά που δεν νιώθει νοητική υπερφόρτιση.
Διάβασε εδώ (στα αγγλικά):
https://www.theguardian.com/world/2017/may/26/gender-wars-household-chores-comic
''Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.'' Γιατί έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας;
/
«Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.
Δεν θα πας να παίξεις με την φίλη σου;
Κοιτά, στενοχωριέται, άντε πήγαινε.
Γιατί δεν πας;»
Έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας που κάποιες φορές, όταν είναι μικρό, δεν το αφήνουμε καν να προλάβει να καταλάβει τι σημαίνει φίλος.
Το κάθε συνομήλικο του παιδιού δεν είναι φίλος του. Εμείς όταν πάμε σινεμά, γινόμαστε φίλοι με τον διπλανό μας;
Όπως λέει η Φιλιοζά, « Η επιθυμία μας να διασκεδάσει το παιδί μας μας τυφλώνει. Γιατί να περιμένουμε από το παιδί μας να πιάνει φιλίες με όλα τα παιδιά που βρίσκονται κοντά του; Αν θέλουμε να κάνει αληθινούς φίλους, ας μην το μπερδέψουμε σχετικά με το τι σημαίνει φίλος;»
Η φιλία μαθαίνεται. Και στα 6-7 αποκτά μεγάλη σημασία στην ζωή του παιδιού.
«Η φιλια είναι πηγή ευτυχίας και αυτοπεποίθησης. Αλλα δεν είναι αυτόματη. Καλλιεργείται και προστατεύεται» συνοψίζει η Φιλιοζα.
Εικόνες από το πολυ χρήσιμο workbook- σημειωματάριο για την φιλία της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αναγράφει από 5 έως 12 ετών, θα έλεγα από 6,5 ετών γιατί βοηθάει να διαβάζει λίγο το παιδί.
Mήπως είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι;
/«Πώς νιώθεις με αυτό;» μας ρωτάνε καμία φορά.
Και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε.
Λες και είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.
Πολλές φορές απαντάμε μόνο 2-3 βασικά συναισθήματα όπως θυμό, στενοχώρια, χαρά.
Δεν ξέρουμε γιατί τα συναισθήματα μαθαίνονται και αναγνωρίζονται από μωρό.
Και οι προηγούμενες γενιές έβαζαν τα συναισθήματα στο πλάι για να εστιάσουν στα πρακτικά. Νομίζαμε κιόλας ότι δείχνοντας τα συναισθήματα μας, μοιάζουμε πιο ευάλωτοι.
Μόνο που γνωρίζουμε πια σίγουρα ότι δεν μπορεί να ευτυχήσει κάποιος αν δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα του.
Και ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως αυτή που θα μας σώσει στο μέλλον, τώρα που ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη.
Δεν γίνεται να κρυφτείς από τον εαυτό σου.
Όποτε μπορούμε να εξοικειωθούμε με τις ποικιλίες των συναισθημάτων για να ασχοληθούμε λίγο με το μέσα μας... και να επικοινωνούμε καλύτερα .
Αυτή η ρόδα μπορεί να μας δώσει ιδέες.
Ο τροχός σχεδιάστηκε από τον @Ioannis Koulanis, και αποτελεί μέρος συγγράμματος από τα σεμινάρια «Επιστροφή στο κέντρο» . Πληροφορίες εδώ https://www.miracleseeker.com/nvcgr
