“…Τροποποιήθηκα με το που πήρες την πρώτη σου ανάσα.
Δεν υπάρχει επιστροφή.
Μεταμορφώνομαι.
Είναι λίγο άβολο, αρκετά δύσκολο, πολύ περίεργο. Σίγουρα συναρπαστικό.
Είναι ένα ταξίδι που ξεκινάει…»
——————-
Αποσπασμα από την ιστορία «Το γονεϊκό big bang», βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;»
Ποια είναι αυτά τα δυνατά σημαντικά μηνύματα που έχει νόημα να θυμόμαστε στην καθημερινότητα με τα παιδιά μας;
Σου έφτιαξα ένα οπτικό γονεϊκό σκονάκι με τις αρχές που με οδηγούν κάθε μέρα ως Μαμά (και που μεταφέρει παρεμπιπτόντως το βιβλίο μου ΄''Μαμά, Μπαμπά, μ'ακούτε;'' 😄)
Συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να κατεβάσεις & να εκτυπώσεις το σκονάκι σου σε Α4!
Ποιο είναι το μήνυμα που θεωρείς πιο σημαντικό; Ποιο σε δυσκολεύει ιδιαίτερα;
‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια
Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.
Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;
Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...
Οπότε...
Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.
Προσέχω να μην εξουσιάζω... Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.
Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...
Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.
Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.
Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.
Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.
Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.
Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.
Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.
Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!
Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄
Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!
Είμαι κίτρινη και θα ήθελες να είμαι μπλε.
Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…
…σε αυτό που περιμένεις από μένα…
…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…
…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…
…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…
Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.
Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.
Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά.
Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις.
Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε.
Βλέπω αρέσω ως μπλε.
Πετυχαίνω ως μπλε.
Προχωράω ως μπλε.
Φωτίζομαι ως μπλε.
Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!
Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.
Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.
Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…
Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά.
Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε.
Απομακρύνομαι.
Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα.
Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί.
Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή.
Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ.
Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.
Στοπ.
Τα σβήνω όλα.
Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ.
Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ.
Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά.
Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου.
Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα.
Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.
Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.
Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου.
Λάμπω.
Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη
Και νιώθω υπέροχα.
Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα.
Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου.
Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη.
Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.
Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια.
Χωρίς μάσκες και φίλτρα.
Έκανα τον κύκλο μου.
Με βρήκα.
Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου.
Αυτό, κάτι θα ξέρει.
Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη.
Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει.
Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.
Ακόμα κι όταν… ( ή ειδικά όταν…)
Πήγαν όλα στραβά κι ανάποδα μέσα στην ημέρα…
Φώναξες ίσως παραπάνω και κάπως αποσυνδεθήκαμε…
Όταν έρχεται η νύχτα…
Να ξέρεις ότι σε περιμένω…
Παράτησε τα ολα…
Ξάπλωσε για λίγο δίπλα μου…
Πάρε με αγκαλιά…
Χάιδεψε μου το χέρι και το κεφάλι…
Πες μου τα ωραία που ξέρεις…
Και που μου λες από μωρό…
Δείξε μου μέχρι ποσό με αγαπάς…
Και ας μη φαίνεται με το μάτι…
Και τότε…
Η καρδιά μου θα σου πει…
Οτι η μέρα έχει ισιώσει μέσα στη νύχτα μας.
3-4 δευτερόλεπτα.
Τίποτα άλλο τελικά.
Αυτά παλεύεις να κερδίζεις, να ελέγξεις, να σώσεις απο το γονεϊκό χάος.
3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ.
Για να μην αντιδράσεις αμέσως αντανακλαστικά φωνάζοντας, απειλώντας, πληγώνοντας.
3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ.
Το συναίσθημα σου, την ένσταση σου, πώς εκφράζεται σωματικά.
3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
Και να καταλάβεις από που πηγάζει η ένταση σου (τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού αλλα με δίκη μας)
3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΣΤΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ.
Πώς μπορείς να ανταποκριθείς πιο ήπια, πιο αποτελεσματικά και κυρίως πιο βοηθητικά.
3-4 δευτερόλεπτα για να ΕΙΣΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ Σε αυτή τη σχέση.
Και να δείξεις στην πράξη στο παιδί σου έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας…
(από αυτόν που -ίσως- έμαθες εσύ ως παιδί… )
« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.
«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.
9 είναι τα χρόνια.
9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.
Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.
Ούτε καν ότι «πέρασαν».
Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.
Και τα 9.
Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.
Γιατί με ταξίδεψαν.
Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.
Γιατί με κούρασαν.
Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.
Γιατί με φόβισαν.
Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.
Γιατί με ξεστράβωσαν.
Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.
Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.
Τον κόσμο των παιδιών.
Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.
Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.
Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.
9 χρόνια πριν.
Νιώθω άλλη.
Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.
Ευτυχώς κιόλας.
Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.
Μας μεγαλώνουν.
Σκαλί σκαλί.
Και με πολλά χρώματα….
——————-
Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021
Νο comment νομίζω…
Aς τολμήσουμε λοιπόν!! Αξίζει!
[αναζητώ τον καλλιτέχνη του παραπάνου σκίτσου… το βρήκα στο ιντερνετ χωρίς πηγή]
Είμαστε οι ενήλικες.
Προσπαθούμε.
Μαθαίνουμε και εμείς.
Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.
Είμαστε οι ενήλικες.
Γονείς.
Προχωράμε.
Image art projects for kids
Η θετική γονεικότητα για γονείς και παιδιά που πετάνε! Άρθρα και εργαλεία για γονείς που θέλουν να σπουδάσουν το σημαντικότερο επάγγελμα της ζωής τους!
Είμαι η Ελένη Βασιλειάδη και γεννήθηκα σαν Mαμά το 2013! Έχω 2 κορίτσια που είναι σήμερα 8 και 10 ετών.
Είμαι Πιστοποιημένη Σύμβουλος γονεϊκότητας [2ετές πρόγραμμα μετεκπαίδευσης από την Parentalité Créative® στην Γαλλία], Εκπαιδεύτρια γονέων από την Attachment Parenting International, συνεργάτης της APCOMM & πιστοποιημένη από το Training Institute of Psychology and Health στο Parental burnout. Είμαι επίσης Δικηγόρος με μεταπτυχιακό στο δίκαιο της επικοινωνίας από το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης (Γαλλία) & Εκπαιδευτικός Γαλλικής φιλολογίας (Ε.Κ.Π.Α.)
Είμαι επίσης η συγγραφέας του best seller βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ (εκδ. iWrite, 2023), & του παιδικού βιβλίου ‘‘Όταν η καρδιά μου γεμίζει’’ (εκδ. Παπαδόπουλος, 2024).
Το όραμα μου;
Θέλω να δώσω όρεξη και δύναμη στους γονείς να ασχοληθούν με το πιο σημαντικό επάγγελμα της ζωής τους!
H θετική γονεϊκότητα είναι μία προσέγγιση που εστιάζει στις ανάγκες και στα συναισθήματα του παιδιού. Βασίζεται στις ανακαλύψεις στις Νευροεπιστήμες που απέδειξαν ότι το στρες και η εκπαιδευτική βία επηρεάζουν αρνητικά τον υπό κατασκευή και ιδιαίτερα ευάλωτο εγκέφαλο των μικρών παιδιών. Προϋποθέτει να σεβόμαστε το παιδί ως άτομο με ανάγκες, συναισθήματα, απόψεις και να το αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια. Ο γονέας επιδιώκει να επικοινωνεί χωρίς κριτική και να ακούει το παιδί με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, να περνάει ποιοτικό χρόνο με το παιδί, να το ενθαρρύνει. Αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την βία (είτε σωματική, είτε ψυχολογική) και εστιάζει στη μακροχρόνια σχέση που «χτίζει» με το παιδί.
