O χρυσός κανόνας της γονεικότητας

Απλά πράγματα.

Όχι τόσο.

Δυστυχώς.

Αλλά όταν μπαίνουμε στη θέση του παιδιου μας αντί να το κοιτάμε από ψηλά μόνο, έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα.

«Τι θα ένιωθα στη θέση του όταν κάνω/λέω Χ»

Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα και εμείς το κατηγορούμε...

- Μπαμπά;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Μμμμ... Ναι ε... Κοίτα... ίσως όμως εσύ δεν μιλάς σε κανέναν και αυτό φταίει που δεν έχεις φίλους;

- ……

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας αμέσως του κάνει κριτική.

Ο γονέας θέλει να βοηθήσει πραγματικά το παιδί του. Νομίζει ότι το βοηθάει ενώ στην πραγματικότητα καθόλου όμως...

—>>> Τι συμβαίνει ; Το παιδί θα μπλοκάρει την επικοινωνία εξαιτίας του φόβου για αρνητική κρίση. Μπορεί επίσης το παιδί να πιστεύει την κρίση. Περνάμε το μήνυμα ότι το παιδί είναι ανεπαρκείς. … Αν αυτό συμβαίνει συχνά, το παιδί μπορεί να μην απευθυνθεί στον γονιό του την επόμενη φορά που θα χρειαστεί βοήθεια…

Πως θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας;

Για σκέψου να πας στο σύντροφό σου και να σου συμβεί κάτι αντίστοιχο... πώς θα ένιωθες;

Περισσότερα για το θέμα εδώ:

Η υπακοή είναι επικίνδυνη

«Είναι επικίνδυνο να διδάξουμε ένα παιδί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι του λέμε.»

Marshall Rosenberg

————————————-

Αντί να εστιάσουμε στην υπακοή του παιδιού στο εδώ και τώρα γιατί μας βολεύει, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω… και ας αναρωτηθούμε τι μαθαινει τελικά το παιδί όταν δεν του δίνουμε καμία επιλογή.

Ποιο είναι το μακροχρόνιο αντίκτυπο στη ζωή του.

Για μένα αυτο το παιδί που υπακούει γιατί δεν του δίνεται άλλη επιλογή… δεν μπορεί να πει όχι δηλαδή να κάνει πίσω, να κάνει αναστροφή.

Όποτε αναγκαστικά προχωράει, σε αδιέξοδο όμως… μέχρι να έρθει η εφηβεία όπου απλά θα επαναστατήσει μάλλον…

Εικόνα: web

Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...

Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.

Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.

''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''

Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:

''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''

Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:

Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.

Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.

Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.

Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.

Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.

Χάνεται η επικοινωνία.

-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Είμαι ''ξένη''

«Από πού είσαι;»

Η νούμερο 1 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ φορές ως παιδί στην Ελλάδα στις καλοκαιρινές διακοπές.

- «Η Μαμά μου είναι Γαλλίδα, ο Μπαμπάς μου είναι Έλληνας αλλά μένω Βρυξέλλες.»

- «Είμαι ξένη» έπρεπε να απαντήσω. Γιατί η ταμπέλα είχε κολλήσει. Μόλις άνοιγα το στόμα μου με την προφορά όλοι καταλάβαιναν. Κι εγώ ένιωθα διαφορετική, λιγότερο αποδεκτή κάπως.

Όταν ήμουν τυχερή τελείωνε εκεί η συζήτηση. Στη χειρότερη με ρώταγαν αν οι Βρυξέλλες ήταν στην Γαλλία και απάνταγα τότε με σοκ αλλά ευγενικά ότι είναι στο Βέλγιο και ότι βρέχει παραπάνω εκεί, περίπου 300 μέρες το χρόνο. Και αυτό ήταν. Μια γεωγραφική μετεωρολογική πιρουέτα τελικά.

9/10 όμως έπεφτε καπάκι η δεύτερη ερώτηση:

«Πού είναι πιο ωραία; Στην Γαλλία ή στην Ελλάδα;»

Η νούμερο 2 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ ως παιδί.

Και εγώ απανταγα τότε : “είναι απλά διαφορετικά και η κάθε χώρα έχει τα συν και τα πλην της”.

Ετσι κι αλλιως εγώ εμένα στις Βρυξέλλες (Βελγίου).

Δεν άρεσε ποτέ η απάντηση μου, δεν κόλλαγε, δεν βόλευε.

Ξανά:

«Δηλαδή? Πού σου αρέσει περισσότερο?»

Θέλανε ματς και νικητής. Ελλάδα ή Γαλλία. Φέτα ή camembert. Ζέστη ή κρύο; Αθήνα ή Παρίσι. Κόκκινο κρασί ή ούζο. Πύργος του Άιφελ ή Επίδαυρος.

Δεν μπορούσα να διαλέξω, ήμουν η ίδια και τα δυο. Ένα περίεργο μείγμα ίσως.

- Δεν ξέρω. Μου αρέσουν και οι δυο χώρες.

(Απογοήτευση από την άλλη πλευρά που ήθελε είτε την Ελλάδα πρωταθλήτρια ή αντίθετα κακές κουβέντες για την Ελλάδα για αγνώστους ψυχολογικούς λόγους για ένα παιδί).

Ως έφηβη, με την αδελφή μου ήμασταν οι «ξένες» του χωριού και τελικά κάναμε παρέα με παιδιά από επίσης άλλες χώρες. Είπαμε να βελτιώσαμε τα ελληνικά μας επιτέλους, διαβάζαμε cosmopolitan και ψάχναμε τις λέξεις στο Ελληνογαλλικό λεξικό… «Συναίσθημα» «Ερωτας», «Πάθος». Τα βιβλία του υπουργείου που μας έκανε η κυρία Μήνα στα ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών κάθε Τρίτη απόγευμα δεν είχαν τέτοιες λέξεις. Είχαμε χάσει πολλά. Μπας και ελληνικοποιηθούμε. Μπας και δεν μας προδίδει η προφορά πια. Θυμάσαι Clio?

Ως ενήλικας, όταν αποφάσισα να έρθω να μείνω στην Ελλάδα στα 24 μου, δήλωσα τη γέννηση μου στο ληξιαρχείο και απόκτησα ελληνική ταυτότητα. Εννοείται ότι δεν άλλαξε τιποτα. Με την προφορά μου και όλη η «ξενότητα» μου κάνανε τις ίδιες ερωτήσεις, κάθε μέρα, στο ταξί από το αεροδρόμιο, στο σουπερμάρκετ, στο μέτρο, στο ασανσέρ, στο κομμωτήριο, στη δουλειά.

Και…

Επεφτε πια βεβαίως και μια τρίτη ερώτηση σχεδόν θυμωμένη πολλές φορές : « γιατί έφυγες; Ήσουν Παρισάρα και έφυγες; Τι κανείς εδώ;».

2008 τότε, ενοχλούσα τελικά. Με μάλωναν. Το Παρίσι πάντως παιδιά δεν είναι για μένα, φταίω δηλαδή; Δεν είναι politically correct να θέλεις με την θέληση σου να έρθεις Ελλάδα σκεφτόμουν μέσα μου. Οκ.

Τότε απάνταγα ανάλογα με παιχνιδιάρικο τρόπο ή απότομα ανάλογα με την διάθεση μου. Αόρατες απαντήσεις ή κάθετες ή με χιούμορ. Κάποιες φορές, άκουγα τον πόνο του άλλου, που θα ήθελε μια άλλη Ελλάδα, πιο έτσι, πιο αλλιώς.

Δεν ήξερα την απάντηση. Δεν ήθελα την απάντηση. Δεν έχω απάντηση.

Δεν υπάρχει καν η ερώτηση «πού ειναι πιο ωραία» ούτε «από πού είσαι;».

Και τα δικά μου παιδιά τώρα είναι μείγμα… και θέλω να βλέπουν κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει πιο ωραία κάπου, ότι είναι παντού ωραία αν είναι ωραία το μέσα σου και η παρέα σου.

Δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο άλλου, είναι διαφορετικό, υπάρχουν πολλά πρόσωπα και οπτικές στη γη.

Το «ξένο» είναι μια κοινωνική ψευδαίσθηση.

Προτιμώ το camembert πάντως.

————————————————-

Μια μικρή καλοκαιρινή προσωπική ιστορία για ολα τα παιδιά που νιώθουν ξένα καπου για οποιοδήποτε λόγο, είτε λόγω εθνικότητας, είτε λόγω εμφάνισης, είτε είτε είτε. Δεν υπάρχει ξένο.

Οποίος βλεπει ξένος είναι επειδή δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα με κανέναν. Αν δυο άνθρωποι επικοινωνούν αλήθεια, δεν υπάρχουν χώρες, εθνικότητες, θρησκείες πια. Υπάρχει ανθρωπιά.

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

Αλήθεια τώρα;

Θελουμε τα παιδιά μας να υπακούν χωρίς να καταλάβουν το γιατί;

Ή αντίθετα θέλουμε να σκέφτονται πάντα το ΓΙΑΤΙ των πάντων;

Ξέρω, δεν είναι εύκολο να εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε…

Αυτό κυριολεκτικά πονάει πολλές φορές.

Είναι πιο δύσκολο να κυβερνάς μία δημοκρατία παρά μία δικτατορία έτσι δεν είναι;

Είμαστε κουρασμένοι, μας σπάνε τα νεύρα, έχουμε προβλήματα στη δουλειά, θέλουμε να κάνουμε διακοπές και δεν γίνεται…

Έχουμε κάθε μέρα πολλούς σοβαρούς λόγους να θέλουμε τα παιδιά μας να υπακούν στο λεπτό.

Άπειρες φορές θα μας βόλευε το ‘’Κάνε αυτό, κάνε το άλλο γιατί το είπα εγώ’’ και τέλος. (Αυτό εξάλλου ακούσαμε οι περισσότεροι ως παιδιά έτσι δεν είναι;)

Τι συμβαίνει όμως αν δεν λέμε τη συγκεκριμένη πρόταση στο παιδί;

Νομίζω ότι κάθε φορά που δεν λέμε αυτήν την πρόταση στο παιδί μας, βοηθάμε ένα άτομο να μεγαλώσει.

Ένα άτομο που στην ζωή και στη κοινωνία αύριο:

* θα ξέρει να πει όχι στο «αφεντικό» του και θα ψάξει άλλη δουλειά όταν θα του ζητάει να μείνει κάθε μέρα άλλες 2 ώρες παραπάνω και να κάνει άλλες 32 δουλειές.

* δεν θα συμπεριφέρεται στη ζωή του αυταρχικά στους άλλους επιβάλλοντας την δική του άποψη με το έτσι θέλω.

* δεν θα υπακούει αυτόματα στο καθετί αλλά θα έχει ερωτηματικά στο κεφάλι του και θα μάχεται συνέχεια να μάθει τι συμβαίνει γύρω και μέσα του αντί να κλαίει τη μοίρα του.

* Θα ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του όταν κάποιος θα του ζητήσει κάτι που δεν θέλει να κάνει, ό τι και να ναι αυτό.

* Θα υπάρχει γιατί θα σέβεται τον εαυτό του, το βαθύ και μοναδικό εαυτό του, γιατί θα αναρωτιέται «θέλω να κάνω αυτό που μου ζητάει τώρα ο X ή δεν μου ταιριάζει;»

Τροφή για σκέψη. Ότι κάνουμε με τα παιδιά μας σήμερα επιδρά σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στο πως θα είναι στα 20, στα 32, στα 47 κτλ…

Οκ, ξέρω, κάποιοι θα πουν «αχ τώρα εγώ αυτό το έχω πει στο παιδί μου ή του το λέω συνέχεια. Το κατέστρεψα δηλαδή;»

Η απάντηση είναι όχι.

Η απάντηση είναι ότι το 99% των γονιών έχουν πει έστω και λίγες φορές αυτήν την πρόταση «είναι έτσι κι όχι αλλιώς επειδη το είπα εγώ».

Η απάντηση είναι ότι όλα διορθώνονται και βελτιώνονται αν το θελουμε, αν είμαστε σε κίνηση.

Η απάντηση την έχει ο καθένας μας βασικά.

Γιατί ο καθένας μας διαλέγει την απάντηση στην ερώτηση.

Κάθε μέρα.

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και διαλέγουμε προς τα που πάμε και τι κάνουμε.

Δεν έχουμε βάλει καμία ημερομηνία και υπογραφή.

———————————————————

Μου αρέσει πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το αισθάνεσαι), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:

https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Ελένη

(video) H δύναμη της ενσυναίσθησης αλλά και η σημασία να φροντίζουμε τον εαυτό μας σε 1,5 λεπτό

Για την ενσυναίσθηση και το πως μπορούμε να ανταποκριθούμε πρακτικά δες : https://www.positiveparents.gr/blog/to-magiko-ergaleio-ensinaisthisi

Τα συναισθήματα των γονιών και τι κρύβουν (βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους)

Αξίζει να δεις αυτό το βίντεο για να καταλάβεις καλύτερα κάποιες αντιδράσεις σου…

Το βίντεο είναι της Catherine Dumonteil-Kremer η οποία ξεκίνησε πρώτη στην Γαλλία μαθήματα θετικής και δημιουργικής διαπαιδαγώγησης για γονείς από το 1995.

Έχει γράψει αρκετά βιβλία για γονείς και παιδιά. Μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το πολύ καλό βιβλίο ‘‘Μία νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο’’ (βρες το εδώ)

To κρεμμύδι της ενεργητικής ακρόασης

Η ενεργητική ακρόαση είναι σαν ένα κρεμμύδι που ξεφλουδίζουμε παρέα με το παιδί μας.

Υπάρχουν πολλές στρώσεις πριν φτάσουμε στο κέντρο του, στο πραγματικό πρόβλημα.

Κάποιες φορές αυτό που μας λέει το παιδί μας πρώτα δεν έχει κιόλας καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα. Χρειάζεται τα αυτιά μας για να το καταλάβει και το ίδιο.

Γι’ αυτό ακούμε πάνω απ’ όλα.

(Και δαγκώνουνε τη γλώσσα μας πριν δώσουμε συμβουλές ή πούμε την άποψη μας... Το παιδί δεν θέλει σωτήρα.)

Θέλει να πει σε ένα ατομο εμπιστοσύνης την ανησυχία του και μετά ίσως θέλει να βρει μια λύση, και ίσως τότε θέλει τη βοήθεια μας. Ίσως.

Χτες η Ελαία μου είπε λοιπόν με αγωνία ότι θέλει να καθαρίσουμε παρέα ένα κρεμμύδι :

- «Μπορώ να σου πω κάτι σημαντικό αλλά μη το λες σε κανέναν ε;» (Άλλες φορές όμως το παιδί δεν λέει τόσο ξεκάθαρα ότι έχει κάτι να μας πει)

Ξεκίνησε με μια ιστορία για ένα «απλό» κόκκινο στύλο και αφού ξεκινήσαμε παρέα το ξεφλούδισμα και έκλαιγε, έφτασε μετά απο ακόμα αρκετές στρώσεις να πει για τους φόβους της, για ένα κοριτσάκι που την πειράζει και για αλλά τέτοια σημαντικά πράγματα.

Στο τέλος, (αφού τοποθετήθηκα σε κάποια θέματα σημαντικά - γιατί αν πρόκειται για σημαντικό ζήτημα, χρειάζεται ο γονέας να τοποθετηθεί) αποφάσισε μόνη της τι θα κάνει και ανακουφίστηκε.

Ξεφλουδίζουμε λοιπόν... στρώση στρώση με το παιδί.

Γιατί κάτι μπορεί να κρύβει μέσα του το κρεμμύδι.

Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες...

Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες. Στο σχολείο όλα καλά. Σε εμένα, η μαμά της, η άγκυρα, η φιγούρα πρόσδεσης δηλαδή, το δείχνει. Κάνει κρίσεις. Τακτικές. Για μικρά πράγματα. Ξέρω ότι είναι μία φυσιολογική βιολογική αντίδραση να είναι επιθετική όταν βιώνει στρες. Δεν θα ήθελα να καταπίνει το στρες της και να παγώνει.

1 μήνα τώρα η Σοφία με αναζητά πολύ περισσότερο. Αναζητά αγκαλιά σαν ένα πολύ πιο μικρό παιδί. Είναι σαν να έχει άγχος αποχωρισμού, πάλι. Εκεί που στα πλέον 4,5, έκανε πολύ λιγότερα ξεσπάσματα, κάνει πάλι καθημερινά. Για οτιδήποτε γίνεται εκκριτική.

1 μήνα αναρωτιέμαι. Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το θέμα. Έχω εκπαιδευτεί για το θέμα. Ξέρω ότι έχει κάτι κλειδωμένο μέσα της, κρυμμένο. Δεν ξεσπάει και με χτυπάει επειδή ‘’έτσι’’ ή επειδή είναι ‘’κακομαθημένο’’. Το νιώθω και το γνωρίζω.

1 μήνα προσπαθώ. Κάποιες μέρες, είμαι πραγματικά μαζί της, παλεύουμε μαζί με το στρες της. Την αγκαλιάζω, της δίνω πολύ χρόνο. Ανακουφίζεται. Νιώθω ότι προχωράμε.

Κάποιες μέρες, δεν τα καταφέρνω. Είμαι κι εγώ αρκετά πιεσμένη και δεν μπορώ να την βοηθήσω. Η γλώσσα του σώματος μου, η φωνή μου, οι κινήσεις μου δείχνουν ότι δεν θέλω: ότι δεν αποδέχομαι τη συμπεριφορά της. Το στρες της με στρεσάρει.

Λυπάμαι για αυτό γιατί ξέρω ότι με έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ όταν είναι σε κατάσταση στρες.

1 μήνα ζω σε ένα υποβρύχιο. Αναζητώ αυτό που δεν φαίνεται πάνω από το παγόβουνο και την ενοχλεί/ αγχώνει/ προβληματίζει/ φοβίζει/ τρομάζει/ πειράζει.

1 μήνα δεν βλέπω καθαρά.

1 μήνα με 1 ερωτηματικό στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου.

Μέχρι χτες.

Είδα το παιδί μου σε ένα δευτερόλεπτο να ξεσπάει αβοήθητο και να το καταπίνει μία τεράστια κρίση οργής… Όχι μία καθημερινή κρισούλα. Γιατί; Επειδή δεν είχα ανοίξει καλά το κεσεδάκι κρέμας της. Ξαφνικά, έχω ένα δίχρονο μπροστά μου να ωρύεται.

Ξέρω τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις με ένα δίχρονο και μία κρέμα αλλά τώρα…

Εδώ δεν είναι το θέμα η κρέμα.

Και η Σοφία δεν είναι δύο ετών. Είναι 4,5 και δεν κάνει πια τέτοια ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα για μία κρέμα.

Την κοιτάζω καλά, μένω σιωπηλή.

Βλέπω ότι φωνάζει ‘’βοήθεια!’’, πραγματικά.

Ένα μήνα τώρα ξέρω ότι οι κρέμες και όλα τα σχετικά δεν φταίνε σε τίποτα. Κάτι θέλει να βγάλει από μέσα της. Σκέφτηκα ότι ίσως έχει έρθει η στιγμή να βγει.

Ήταν κατακόκκινη, ούρλιαζε.

Δεν ήθελε και πολύ αλλά αυτή τη φορά με άφησε να την πάρω αγκαλιά.

Της είπα περίπου και το εννοούσα πραγματικά αυτή τη φορά :

‘’Είμαι εδώ για σένα, είμαι κοντά σου. Βλέπω πόσο δύσκολο είναι για σένα αυτό που βιώνεις μέσα σου, στον εγκέφαλό σου και στην καρδιά σου τώρα. Νιώθω πόσο παλεύεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι είναι που σε κάνει να είσαι έτσι αλλά ξέρω ότι θα το βρεις. Είμαι μαζί σου για να το βρούμε. Θα είμαι πάντα εδώ για να σε βοηθάω’’

Με κοίταζε στα μάτια, αγκαλιά σαν μωρό, κλαίγοντας αλλά πιο ήρεμα.

Ένιωθα ότι με άκουγαν τα αυτιά της αλλά και όλο της το είναι.

‘’Ξέρω ότι βιώνεις κάτι πάρα πολύ δύσκολο και δεν ξέρεις πως θα το εκφράσεις. Ξέρω ότι δεν θέλεις να χτυπάς και να είσαι σε αυτή τη κατάσταση. Θα τα καταφέρεις, όμως, το ξέρω. Και γω όταν ήμουν 4, ήμουν σαν εσένα. Μεγαλώνεις και θα τα καταφέρεις. Μεγαλώνουμε μαζί. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό.’’

Ηρέμησε σιγά σιγά. Δεν έλεγε τίποτα. Ένιωθα ότι την ανακούφιζε αυτό που της έλεγα.

Μετά από λίγο σηκώθηκε να φάει την κρέμα της και εγώ πήγα στο νιπτήρα να κάνω κάτι.

Και εκεί μου λέει:

- Ξέρω ότι δεν θα είσαι για πάντα εδώ. Όταν θα πεθάνεις.

Εκεί συγκλονίζομαι. Αυτό το παιδί που ήταν σαν δίχρονο πριν από λίγο μου έβγαλε τον φόβο του: ότι θα πεθάνω.

Πήγαμε στο κρεβάτι της, την πήρα αγκαλιά και της είπα ότι όταν θα πεθάνω θα είναι και αυτή γιαγιά με άσπρα μαλλιά, προσπάθησα να την καθησυχάσω, να καταλάβει ότι όλοι πεθαίνουμε αλλά ότι αυτό για μένα θα συμβεί σε πάρα πολύ καιρό και ότι έχουμε πάρα πολλά χρόνια μαζί μπροστά μας. Με ρώτησε πως πεθαίνει κάποιος, τι συμβαίνει στο σώμα του. Με ρώτησε τι σημαίνει αρρώστια, τι συμβαίνει όταν κάποιος είναι άρρωστος. Έκανε κι άλλες ερωτήσεις. Έβγαλε αρκετό από το στρες της. Έβγαλε τον φόβο της και τόλμησε να το δει μπροστά της. Έβαλε λέξεις πάνω στο φόβο της και μετά χαμογέλαγε και φαινόταν ανάλαφρη.

Μας είδε ο Μπαμπάς ο Γιώργος και με ρώτησε με απορία :

-‘’ Πώς τα κατάφερες; Έκανες ενεργητική ακρόαση; ‘’

Αναρωτήθηκα ένα δύο δευτερόλεπτα και ενώ απάντησα αυθόρμητα, σχεδόν ‘’με άκουσα’’ να απαντάω :

- Όχι. Έκανα ‘’υψηλή σύνδεση’’.

Ήμουν πολλή συγκινημένη όλο το βράδυ. Δάκρυσα. Έκλαψα γιατί ξαφνικά κατάλαβα τι περίμενα όλο αυτό το μήνα. Έκλαψα γιατί ενώ στο τέλος αναρωτιόμουν τι στο καλό ξέρω πια περί θετικής διαπαιδαγώγησης αποκαλύφθηκε τελικά για ακόμα μια φορά ότι πρέπει να μάθεις να περιμένεις.

1 μήνα, ωρίμαζε αυτή η στιγμή.

Θέλει υπομονή. Χρειάζεται να περιμένουμε το μικρό παιδί, εμείς που είμαστε πια ενήλικες. Δεν θα τα πει απλά και ωραία όπως θα θέλαμε. Θα τα πει με το δικό του τρόπο.

Χρειάζεται να είμαστε εκεί.

Χρειάζεται να βλέπουμε το ευάλωτο του παιδιού μπροστά μας και να τo αποδεχτούμε αλήθεια.

Για να συνδεθούμε μαζί του. Να μην το κρίνουμε.

Είναι απλά ένα μικρό παιδί που χρειάζεται τον εγκέφαλο μας και την ενσυναίσθησή μας για να ωριμάσει.

Ο γονέας που συνδέεται βοηθά το παιδί του να μεγαλώνει.

Ενώ μεγαλώνει επίσης ο ίδιος πολύ περισσότερο ακόμα.

Όλο αυτό το έγραψα για να σας μεταφέρω την δύναμη του θετικού γονέα. Πολλές φορές ακόμα κι εγώ μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας αναρωτιέμαι αν κάνω σωστά.

Γιατί αξίζει να περιμένεις ένα ολόκληρο μήνα και παραπάνω για να βιώσεις τέτοιες στιγμές σύνδεσης.