Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;
/Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...
Τι; Είπα κάτι λάθος;
Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.
Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.
Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.
Μπορεί να κλαίει.
Μπορεί να μην μιλάει.
Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)
Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.
Εμείς τι κάνουμε;
Είμαστε εκεί και ακούμε!
Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...
Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.
Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.
Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.
Όλα είναι αποδεκτά.
Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...
Η ιστορία του μπολ και πώς έσωσε την πρωινή παρτίδα
/
7:20 το πρωί, τι κάνει ένα μπολ καθισμένο σε μια στάση λεωφορείου κάπου στην Αθήνα;
Αυτο το μπολ έσωσε τη παρτίδα σήμερα το πρωί με το 6χρονο παιδί που με μεγαλώνει… και Θα σας πω την ιστορία του… ξεκινώντας από την αρχή.
7:12 κάθε μέρα πρέπει να έχουμε φύγει από το σπίτι για να προλάβουμε να πάμε στη στάση του σχολικού με τα πατίνια.
Σήμερα στις 7:11 η Σοφία είναι ντυμένη αλλά πάνω στο κρεβάτι της ακόμα. Είναι στραβή και κάνει μούτρα.
Την ίδια ώρα παίρνω βαθιές αναπνοές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω χρόνο και προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες. Γνωρίζω ότι δεν προλαβαίνω να δω τι κρύβει το παγόβουνο…
7:12 πάει η Σοφία προς τη κουζίνα να φάει πρωινό, άνετη και αέρινη.
Της λέω ότι πρέπει να φύγουμε τώρα και ότι δεν προλαβαίνει το πρωινό πια.
Μου λέει ότι θα φάει τα δημητριακά της πρώτα και βάζει γάλα στο περιβόητο μπολ.
Της λέω ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι πρέπει να βγούμε έξω αμέσως.
7:12 και κάτι δεν κουνιέται και εγώ κάνω alt/control/delete να δω τι επιλογές μου προτείνει το σύστημα πριν κρασαρει τελείως.
Δεν έχω ούτε ένα λεπτό πια. Πρέπει να βρω κάτι για να βγει έξω με χαρά αντί να τη σέρνω με ουρλιαχτά (πράγμα που δεν μπορώ να κάνω έτσι κι αλλιώς).
Εδώ εμφανίζεται στην οθόνη του μυαλού μου το περιβόητο μπολ.
- Τι λες να πάρουμε το μπολ μαζί μας και να σου δίνω κουταλιές ενώ κανείς πατίνι προς τη στάση;
Γίνεται επανεκκίνηση αμέσως.
Γελάει.
Βγαίνει το μπολ έξω και εμείς μαζί.
Κουταλιές ενώ ρολάρει.
Περαστικοί που μας κοιτάνε.
Λίγο γάλα στην Μπλούζα.
Και;
Γελάω κι εγώ.
Στη στάση οι τελευταιες κουταλιές και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Bye bye παιδιά και μια φωτό για να θυμίσω τον εαυτό μου οτι πάντα γίνεται να παίξεις και να καινοτομήσεις με δημιουργικότητα προκειμένου να μη χαλάς τη σχέση σου (και την υγεία σου!) για λίγα λεπτά το πρωί.
Τώρα αναρωτιέμαι αν θα καθιερωθεί το μπολ εως το τελος του σχολικού έτους.
Πραγματικά δεν θα με πειραζε καν.
Όταν κλαίει το παιδί, τι σκέφτεσαι;
/
«Οταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)
Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»
———————————————————
Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.
Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )
--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη
Άστο το φυλλάδιο...
/
Αν είναι να φτάνει το παιδί 6,5 ετών να κλαίει για να ολοκληρώσει το φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.
Αν είναι να συνδέσει το παιδί τη μάθηση με τον πόνο, πάλι άστο το φυλλάδιο.
Αν είναι να χαλάσεις έστω και μια τρίχα τη σχέση σου με το παιδί σου για ενα φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει δάσκαλος που να θέλει συμπληρωμένα αλλά «δακρυσμένα» φυλλάδια.
Η μάθηση δεν μπορεί να είναι αναγκαστική.
Όπως μου είπε η «μεγάλη» σήμερα βλέποντας τη «μικρή» να κλαίει για το φυλλάδιο, «είναι μόνο 6 ετών και για να γίνει υπεύθυνη και αυτόνομη, θέλει χρόνο.»
Ειναι πρώτη δημοτικού, έχει χρόνο όντως.
Είπα για μια φορά να το ολοκλήρωνε το φυλλάδιο αλλά το πήρα πίσω (όχι αρκετά γρήγορα όμως… )
Μπορώ να αντέξω να πάει αδιάβαστη αφου αυτή μπορεί.
Η μικρη Ελενη (εγώ το 1990) θα φοβοταν αλλά τώρα παιζει μπάλα η μικρή Σοφία.
Φυλλαδοσκεψεις Κυριακής για καληνύχτα με χαμόγελο.
Χρόνος... για να ΕΙΜΑΣΤΕ
/
Χρόνος.
Να είμαστε απλά μαζί.
Να μη τρέχουμε.
Να μη κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.
Να είμαστε.
Γιατί όταν ΄΄είμαστε΄΄ και με προσέχεις Μαμά/Μπαμπά, τότε θα έρθουν το γέλιο, οι αγκαλιές, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη, τα ωραία της ζωής.
Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους.
Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.
Όταν σταματας λίγο τον χρόνο και μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.
Τότε, η αγάπη μας είναι ακόμα πιο δυνατή.
--------------------------------------
Ενα μικρό κείμενό μου για το απόφθευμα:
''Αυτό που αλήθεια χρειάζονται τα παιδιά είναι τα πράγματα που συχνά δυσκολευόμαστε να τους δώσουμε: χρόνος και προσοχή.'' Carl Honoré
Χρόνος και προσοχή... για να είμαστε ΜΑΖΙ, όχι παράλληλα.
Όταν παρηγορούμε το παιδί που έχει πρόβλημα, το βοηθάμε τελικά;
/- Μπαμπά; Μπορώ να σου πω κάτι;
- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;
- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)
- Πες μου, τι συμβαίνει;
- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.
- Αχ, κοριτσάκι μου, χαμογέλα λίγο, και εγώ το πέρασα αυτό όταν άλλαξα σχολείο… Σε λίγες μέρες, θα έχεις φίλους, μη στεναχωριέσαι.
Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση; Θα είχες πάρει δύναμη από τη συνομιλία αυτή;
Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;
—>>> Τι συμβαίνει ;
Ο Μπαμπάς θέλει να βοηθήσει το παιδί του να νιώθει καλύτερα. Έτσι, προσπαθεί να το παρηγορήσει και να το καθησυχάσει... Χωρίς να το θέλει όμως, ο γονιός δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού και τελικά το εμποδίζει να τα εκφράσει. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Παίρνει το κρυφό μήνυμα ότι δεν του επιτρέπεται να νιώσει άσχημα για κάτι.
Πες ποια είναι η γνώμη σου για την παρηγοριά ως εμπόδιο στην επικοινωνία... Είναι κάτι που κάνεις; Είναι κάτι που έκαναν οι γονείς σου; Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…
''Θα φας ξύλο!'' - Μερικές σκέψεις μου για τη λεκτική βία
/
Επειδή η βία μπορεί να είναι λεκτική/ψυχολογική...
... όταν λέμε σε ένα παιδί ''θα φας ξύλο'', είναι απειλή, είναι βία.(Και ας μη βαράμε το παιδί ποτέ)
Τώρα, αν και εμείς το λέμε ή το έχουμε πει, δεν σημαίνει και πάλι ότι δεν είναι βία. Οι λέξεις έχουν ένα νόημα, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρεάζουν κάπως.
Φαντάσου ένα λεπτό κάποιος να σου πει ''Θα φας ξύλο''.
Φαντάσου να σου το λέει η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο προϊστάμενός σου, ένας περαστικός.
Πώς θα ένιωθες; Εγώ βία. Και είμαι 37 κιόλας, όχι παιδί. Βίαια θα ένιωθα ...και ας το συνήθιζα κάποια στιγμή αν μου το έλεγαν συνέχεια.
Επίσης, αν δεν συμφωνούμε με αυτό, η θετική διαπαιδαγώγηση μάλλον δεν μας ταιριάζει και είναι οκ. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, μόνο να μεταφέρω ότι έχω μάθει με την θετική γονεϊκότητα γιατί μου άλλαξε τη ζωή. Ξέρω ότι κάποια άτομα δεν είναι έτοιμα να αντιληφθούν ότι ο τρόπος που μεγαλώσαμε δεν ήταν τέλειος.
Ο καθένας επιλέγει αλλά η βία είναι βία.
Και ναι δεν είμαστε τέλειοι γονείς, μπορούμε όμως να δούμε μερικές ατέλειες μας και να βελτιωθούμε βήμα βήμα. Αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά και ας κάνω 2 βήματα μπροστά και ένα πίσω.
Επειδή ο κορυφαίος Haim Ginott τα λέει πολύ καλύτερα, δείτε παρακάτω:
«Όπως ένας καλά εκπαιδευμένος χειρουργός που προσέχει πού κόβει, έτσι και οι γονείς χρειάζεται να γίνουν πιο ικανοί στη χρήση των λέξεων. Γιατί τα λόγια είναι σαν μαχαίρια. Μπορούν να προκαλέσουν, αν όχι σωματικές, σίγουρα πολλές ψυχικές πληγές.»
Ηaim Ginott
Η τιμωρία είναι αναποτελεσματική 100%
/
'‘Η κακή συμπεριφορά και η τιμωρία δεν είναι αντίθετα που ακυρώνουν το ένα το άλλο –αντίθετα, θρέφουν και ενισχύουν το ένα το άλλο.» - Haim Ginott
------------------------------
Η τιμωρία... όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική « τεχνική» λοιπόν, χαλάει και τη σχέση μας με το παιδί μας!
Ας σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Αφού μπορούμε!
Εσύ, θα δάνειζες το αμάξι σου σε έναν άγνωστο;
/
Εσύ, θα δάνειζες το αυτοκίνητό σου σε έναν άγνωστο;
Λίγες πληροφορίες από την συγγραφέα Ι. Φιλιοζά για το παιδί ''που δεν μοιράζεται''...
''Δεν θέλει να μοιραστεί;
Δεν είναι εγωισμός, ούτε καπρίτσιο, απλώς το παιδί μόλις αρχίζει να εξερευνά τα όρια μεταξύ του εγώ και του άλλου. Δεν γνωρίζει τη διαφορά του εγώ, εμένα, δικό μου και του εσύ, εσένα, δικό σου. Yπερασπίζεται τη περιοχή του, ταυτίζει τον εαυτό του με τα παιχνίδια του και δεν θέλει να τα έχουν άλλοι. Όμως, προσοχή : το ΄΄δικό μου΄΄ δεν αντιστοιχεί πραγματικά σε μία αίσθηση ιδιοκτησίας όπως βιώνεται από τους ενήλικους. (...)
Το να περιμένει με τη σειρά του απαιτεί τεράστια προσπάθεια για ένα παιδί μικρότερο των 4ων ετών. Ο μετωπιαίος εγκέφαλος δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να του επιτρέπει να σκέπτεται το μέλλον, ακόμα και το πολύ κοντινό. (...)
Δεν είναι ότι δεν κατανοεί ότι καθένας έχει δικαίωμα να παίζει με τη σειρά του. Δεν είναι ούτε ζηλιάρης, ούτε εγωιστής. Ας μην του δημιουργήσουμε ενοχές, έχει ανάγκη από βοήθεια για να μάθει να χειρίζεται τα εγκεφαλικά του κυκλώματα.''
Αποσπάσματα από το -απαραίτητο- βιβλίο ΄΄Τα δοκίμασα όλα'' της Ιζαμπέλ Φιλιοζά (για γονείς με παιδιά 1-6 ετών) -
https://www.positiveparents.gr/blog/ta-dokimasa-ola-to-vivlio
Εικόνα-τροφή για σκέψη από το βιβλίο της Fanny Vella ''Et si on changeait d'angle'' (''κι αν αλλάζαμε οπτική γωνία;'') που βάζει ενήλικες στη σχέση γονιού παιδιού για να μας ταρακουνήσει λιγουλάκι.
Η υπακοή είναι επικίνδυνη
/
«Είναι επικίνδυνο να διδάξουμε ένα παιδί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι του λέμε.»
Marshall Rosenberg
————————————-
Αντί να εστιάσουμε στην υπακοή του παιδιού στο εδώ και τώρα γιατί μας βολεύει, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω… και ας αναρωτηθούμε τι μαθαινει τελικά το παιδί όταν δεν του δίνουμε καμία επιλογή.
Ποιο είναι το μακροχρόνιο αντίκτυπο στη ζωή του.
Για μένα αυτο το παιδί που υπακούει γιατί δεν του δίνεται άλλη επιλογή… δεν μπορεί να πει όχι δηλαδή να κάνει πίσω, να κάνει αναστροφή.
Όποτε αναγκαστικά προχωράει, σε αδιέξοδο όμως… μέχρι να έρθει η εφηβεία όπου απλά θα επαναστατήσει μάλλον…
Εικόνα: web
Mία εικόνα για τον γονιό-Influencer
/Μας παρακολουθούν. Συνεχώς.
[αναζητώ τον καλλιτέχνη του παραπάνου σκίτσου… το βρήκα στο ιντερνετ χωρίς πηγή]
Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...
/Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.
Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.
Τι σημαίνει ''λάθος συμπεριφορά'';
/2 αποφθεύματα-κλειδιά για τη ‘‘λάθος συμπεριφορά’’:
“Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος συμπεριφορά. Η μόνη ουσιαστική επιλογή βρίσκεται μεταξύ της αγάπης και του φόβου.” G. Jampolsky
«Οι πράξεις ενός παιδιού δεν είναι καλές ή κακές, απλώς εκφράζουν συναισθήματα και φυσικές ανάγκες ή αθώα παιχνίδια. Ωστόσο o νους μας αξιολογεί αυτομάτως τις πράξεις του και αντιδρούμε όχι απέναντι στο παιδί αλλά στην προσωπική μας ερμηνεία των πράξεων του» Naomi Aldort
Περισσότερα για το θέμα εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/ypobryxio-i-pagotraustiko
Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;
/Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…
Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.
Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.
Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…
Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;
Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;
Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;
Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.
Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.
Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.
Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…
Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…
Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.
Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί...
/
« Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί δεν είναι τόσο να το αγαπάμε όσο να του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.»
J. Salomé.
Γιατί αν αγαπάει τον εαυτό του θα πάρει μαζί όλα τα « αυτό» που πάνε πακέτο δώρο:
Αυτοπεποίθηση
Αυτοεκτίμηση
Αυτοεικόνα
Και πολλά άλλα...
Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις''
/Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις'' ή ‘‘Γιατί κλαις;’’
Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου.
Τώρα όμως ξέρουμε.
Το κλάμα δεν είναι αδυναμία... είναι θεραπεία.
Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω την δύναμη μου.
Εκφράζομαι για να ξεπεράσω το θυμό μου, την θλίψη μου, την δυσκολία μου.
Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε... μη μιλήσεις.
Να είσαι όμως δίπλα μου, πάντα...
--------------------------------
Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό της Pam Leo:
''Όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε την θεραπεία.''
''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''
/
Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:
''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''
Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:
Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.
Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.
Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.
Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.
Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.
Χάνεται η επικοινωνία.
-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη
Το νέο βιβλίο της Φιλιοζά για την εφηβεία (επιτέλους) στα ελληνικά!
/Φοβερο νέο για όλους τους γονείς που έχουν έναν έφηβο 12-18 ετών στο σπίτι!
Βγήκε στα ελληνικά το βιβλίο της Ιζαμπέλ Φιλιοζά για την εφηβεία! (ξέρετε πόσο αγαπάω την Φιλιοζά...)
Είναι γραμμένο με πρακτικό τρόπο και αρκετά σκίτσα... όπως ¨Τα δοκίμασα όλᨨ που είναι για 1-5 ετών και ¨Και δεν έχουν χαθεί όλα¨ που είναι για 6-11 ετών.
Απαραίτητο βιβλίο; ΄Δεν το συζητάμε... (το έχω εδώ και καιρό στα γαλλικά και ανυπομονούσα να εκδοθεί και στα ελληνικά!)
Βρες το π.χ. εδώ: https://mikk.ro/DC2G ή εδώ: https://mikk.ro/DC2J
''Είναι απερίσκεπτος, ρισκάρει, δεν έχει φίλους, είναι εθισμένος στα βιντεοπαιχνίδια, πίνει, καπνίζει, η κάμαρά του είναι σωστό «γιουσουρούμ». Θέλει να προκαλεί. Του λείπει το κίνητρο... Αγόρια, κορίτσια, όλα δυσκολεύονται να ελέγξουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους στην εφηβεία. Και, για να πούμε την αλήθεια, κι εμείς οι γονείς χάνουμε συχνά τον έλεγχο! Θα τους κατηγορούσαμε πρόθυμα ότι το κάνουν επίτηδες για να μας σπάνε τα νεύρα. Έχουν το ταλέντο στο να μας διαλύουν... Αλλά η εφηβεία είναι περίοδος των μεγάλων διεργασιών που γίνονται μέσα στον εγκέφαλο. Η σκέψη, οι ικανότητες απομνημόνευσης, η καλλιτεχνική δημιουργία κάνουν άλματα μπροστά, ενώ άλλες ζώνες όπως της ενσυναίσθησης, της προσδοκίας, της οργάνωσης, του υπολογισμού των κινδύνων, είναι ακόμα... αχταρμάς. Ο έφηβος είναι ένα μοτέρ που γυρίζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα, ένας υπερευαίσθητος επιταχυντής με ανύπαρκτα φρένα!
Με το "Δεν Καταλαβαινόμαστε Πια!" ανακαλύπτουμε τι γίνεται στο κεφάλι και στο σώμα των εφήβων μας και εξερευνούμε τις γονικές δυνατότητές μας για να αντιδράσουμε με ευαισθησία, αγάπη και ενσυναίσθηση.
Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας, και η Ανούκ Ντιμπουά, εικονογράφος, είναι οι δημιουργοί των μπεστ-σέλερ "Τα Δοκίμασα Όλα!" και "Δεν Έχουν Χαθεί Όλα!"
