Το βίντεο είναι της Catherine Dumonteil-Kremer η οποία ξεκίνησε πρώτη στην Γαλλία μαθήματα θετικής και δημιουργικής διαπαιδαγώγησης για γονείς από το 1995.
Έχει γράψει αρκετά βιβλία για γονείς και παιδιά. Μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το πολύ καλό βιβλίο ‘‘Μία νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο’’ (βρες το εδώ)
''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.
– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;
– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.
– Και τι σκέφτεσαι;
– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.
– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;
– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.
– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;
– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.
– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;
– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.
– Μπορείς να το κάνεις αυτό;
– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.
------------------------------------------------------
Tροφή για προβληματισμούς από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αποσπάσματα από το απαραίτητο βιβλίο «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»
Με βλέπω.
Με βλέπω στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, τα παιχνίδια, τα συναισθήματα, τα ψίχουλα.
Είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.
Με βλέπω να προσπαθώ να κρατάω την ηρεμία μου ενώ μου λέει η μεγάλη ότι ''εγώ φταίω για όλα''.
Με βλέπω να λέω στον εαυτό μου ότι μπορώ να δω την δυσκολία της, ότι χρειάζεται τη σταθερότητά μου τώρα... και να μη μείνω στα λόγια της.
Με βλέπω να σκύβω πάνω από ασκήσεις, κάποιες μέρες να βοηθάω στα μαθήματα και άλλες όχι τόσο γιατί ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τα κάνει όλα.
Με βλέπω να αγκαλιάζω τα παιδιά και να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για αυτά, τόσο καιρό σπίτι...
Με βλέπω να μην αντέχω άλλο τις φωνές τους όταν τσακώνονται... αλλά και να τις καταλαβαίνω ταυτόχρονα...
Με βλέπω στο Laptop και να μη ξέρω από που να ξεκινήσω και τελικά να χάνω χρόνο...
Με βλέπω να προσπαθώ να πάρω αναπνοές ενώ από μέσα νιώθω πίεση όταν με διακόπτουν για 36η φορά.
Με βλέπω να δίνω, συνεχώς, να προσπαθώ να παίζω, να παίζω τελικά, να γελάω κιόλας.
Με βλέπω να νιώθω άσχημα που νιώθω άσχημα επειδή άλλοι νιώθουν πολύ πιο άσχημα από μένα.
Με βλέπω να κλαίω και να χαίρομαι που κλαίω γιατί βοηθάει και ας μην ''έμαθα'' να κλαίω.
Με βλέπω να σκέφτομαι την Γαλλία, τα χωριά, το σπίτι μας εκεί, βλέπω πόσο μου λείπει...
Με βλέπω που σκέφτομαι την γιαγιά μου που έφυγε πέρυσι εκεί και δεν χαιρέτισα, βλέπω πόσο πονάω...
Με βλέπω να προβληματίζομαι και να μεγαλώνω, ο χρόνος τρέχει διαφορετικά τελευταία.
Με βλέπω απ' 'έξω, με όλες τις δυσκολίες που φέρνει η κατάσταση που ζούμε τόσο καιρό...
Με βλέπω απ' έξω και έτσι μου δίνω τον χώρο που δεν έχω στο σπίτι.
Με βλέπω και με παίρνω αγκαλιά. Πραγματικά.
Με βλέπω δυνατή τελικά.
Γιατί κάνω ότι μπορώ.
Και αυτό είναι αρκετό.
--------------------------------------------------------
Ένα προσωπικό κείμενο που μοιράζομαι γιατί το να βλέπω τον εαυτό μου ''απ' έξω με έχει βοηθήσει να παίρνω απόσταση τις τελευταίες μέρες. Αν νιώθεις δύσκολα, δοκίμασέ το και αγκάλιασε τον εαυτό σου λίγο παραπάνω...
να μην καπνίζουν (η Μαμά δεν πρέπει να κάπνιζε ούτε στην εγκυμοσύνη)
Πηγές: Unicef, La Leche League International
Kατέβασε εδώ στα αγγλικά οδηγίες για ασφαλή ύπνο με μωρό: https://www.basisonline.org.uk/wp-content/uploads/sites/6/2019/03/Safer-Sleep-for-babies-a-guide-for-parents.pdf
Γεννήθηκε μισός λύκος και μισός πρόβατο... Ανήκει στην αγέλη ή στο κοπάδι; Ή μήπως σε κάτι ακόμα καλύτερο;
Όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία μου ταίριαξε αρκετά αφού ως μισή Γαλλίδα και μισή Ελληνίδα, πάντα αισθανόμουν κάπως σαν τον Γούλφι ως παιδί. Δεν ταίριαζα εντελώς σε καμία από τις 2 χώρες... και ταυτόχρονα μου άρεσε το ''μείγμα''.
Ένα βιβλίο ταυτόχρονα αστείο και σοβαρό με πολλά μηνύματα . για την αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι, για την διαφορετικότητα, για την οικογένεια, για την φιλία.
Ο Γούλφι τελικά δέχεται ότι το να είσαι πιστός στον εαυτό σου είναι πιο σημαντικό από το να ακολουθείς το κοπάδι (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του!)
Τίτλος : Γούλφι
Συγγραφέας : Άλεξ Λάτιμερ
Ηλικία: 4+
Βρείτε το μεταξύ άλλων :
https://mikk.ro/Cuop
https://mikk.ro/Cuos
To σημειωματάριο για την Αυτoπεποίθηση
«Το να έχεις γονείς που ακούνε δημιουργεί παιδιά που πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει σε αυτόν τον κόσμο»
Rachel M. Stafford.
Η θετική γονεικότητα για γονείς και παιδιά που πετάνε! Άρθρα και εργαλεία για γονείς που θέλουν να σπουδάσουν το σημαντικότερο επάγγελμα της ζωής τους!
Είμαι η Ελένη Βασιλειάδη και γεννήθηκα σαν Mαμά το 2013! Έχω 2 κορίτσια που είναι σήμερα 8 και 10 ετών.
Είμαι Πιστοποιημένη Σύμβουλος γονεϊκότητας [2ετές πρόγραμμα μετεκπαίδευσης από την Parentalité Créative® στην Γαλλία], Εκπαιδεύτρια γονέων από την Attachment Parenting International, συνεργάτης της APCOMM & πιστοποιημένη από το Training Institute of Psychology and Health στο Parental burnout. Είμαι επίσης Δικηγόρος με μεταπτυχιακό στο δίκαιο της επικοινωνίας από το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης (Γαλλία) & Εκπαιδευτικός Γαλλικής φιλολογίας (Ε.Κ.Π.Α.)
Είμαι επίσης η συγγραφέας του best seller βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ (εκδ. iWrite, 2023), & του παιδικού βιβλίου ‘‘Όταν η καρδιά μου γεμίζει’’ (εκδ. Παπαδόπουλος, 2024).
Το όραμα μου;
Θέλω να δώσω όρεξη και δύναμη στους γονείς να ασχοληθούν με το πιο σημαντικό επάγγελμα της ζωής τους!
H θετική γονεϊκότητα είναι μία προσέγγιση που εστιάζει στις ανάγκες και στα συναισθήματα του παιδιού. Βασίζεται στις ανακαλύψεις στις Νευροεπιστήμες που απέδειξαν ότι το στρες και η εκπαιδευτική βία επηρεάζουν αρνητικά τον υπό κατασκευή και ιδιαίτερα ευάλωτο εγκέφαλο των μικρών παιδιών. Προϋποθέτει να σεβόμαστε το παιδί ως άτομο με ανάγκες, συναισθήματα, απόψεις και να το αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια. Ο γονέας επιδιώκει να επικοινωνεί χωρίς κριτική και να ακούει το παιδί με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, να περνάει ποιοτικό χρόνο με το παιδί, να το ενθαρρύνει. Αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την βία (είτε σωματική, είτε ψυχολογική) και εστιάζει στη μακροχρόνια σχέση που «χτίζει» με το παιδί.
