Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις''

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις'' ή ‘‘Γιατί κλαις;’’

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου.

Τώρα όμως ξέρουμε.

Το κλάμα δεν είναι αδυναμία... είναι θεραπεία.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω την δύναμη μου.

Εκφράζομαι για να ξεπεράσω το θυμό μου, την θλίψη μου, την δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε... μη μιλήσεις.

Να είσαι όμως δίπλα μου, πάντα...

--------------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό της Pam Leo:

''Όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε την θεραπεία.''

''H διαπαιδαγώγηση είναι πρώτα απ' όλα μία Σχέση''

Ξεκίνησε όλο αυτό σαν ένα μικρό πετραδάκι πεταμένο στη θάλασσα, μία μέρα του 2018…

Το πετραδάκι αυτό γέννησε ένα κύμα, και ένα άλλο… και ένα άλλο…

Είμαστε πια Δεκάδες χιλιάδες μπλε δυνατά πανέμορφα κύματα που παλεύουν με τα αντίθετα ρεύματα καθημερινά αλλά που προχωράνε, πάντα!

Και τελικά… αλλάζουν τα πράγματα, ένα κύμα την φορά.

Ευχαριστώ για την παρέα και τη δύναμη!

Καλή χρόνια!!

''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''

Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:

''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''

Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:

Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.

Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.

Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.

Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.

Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.

Χάνεται η επικοινωνία.

-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη

Το νέο βιβλίο της Φιλιοζά για την εφηβεία (επιτέλους) στα ελληνικά!

Φοβερο νέο για όλους τους γονείς που έχουν έναν έφηβο 12-18 ετών στο σπίτι!

Βγήκε στα ελληνικά το βιβλίο της Ιζαμπέλ Φιλιοζά για την εφηβεία! (ξέρετε πόσο αγαπάω την Φιλιοζά...)

Είναι γραμμένο με πρακτικό τρόπο και αρκετά σκίτσα... όπως ¨Τα δοκίμασα όλᨨ που είναι για 1-5 ετών και ¨Και δεν έχουν χαθεί όλα¨ που είναι για 6-11 ετών.

Απαραίτητο βιβλίο; ΄Δεν το συζητάμε... (το έχω εδώ και καιρό στα γαλλικά και ανυπομονούσα να εκδοθεί και στα ελληνικά!)

Βρες το π.χ. εδώ: https://mikk.ro/DC2G ή εδώ: https://mikk.ro/DC2J

''Είναι απερίσκεπτος, ρισκάρει, δεν έχει φίλους, είναι εθισμένος στα βιντεοπαιχνίδια, πίνει, καπνίζει, η κάμαρά του είναι σωστό «γιουσουρούμ». Θέλει να προκαλεί. Του λείπει το κίνητρο... Αγόρια, κορίτσια, όλα δυσκολεύονται να ελέγξουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους στην εφηβεία. Και, για να πούμε την αλήθεια, κι εμείς οι γονείς χάνουμε συχνά τον έλεγχο! Θα τους κατηγορούσαμε πρόθυμα ότι το κάνουν επίτηδες για να μας σπάνε τα νεύρα. Έχουν το ταλέντο στο να μας διαλύουν... Αλλά η εφηβεία είναι περίοδος των μεγάλων διεργασιών που γίνονται μέσα στον εγκέφαλο. Η σκέψη, οι ικανότητες απομνημόνευσης, η καλλιτεχνική δημιουργία κάνουν άλματα μπροστά, ενώ άλλες ζώνες όπως της ενσυναίσθησης, της προσδοκίας, της οργάνωσης, του υπολογισμού των κινδύνων, είναι ακόμα... αχταρμάς. Ο έφηβος είναι ένα μοτέρ που γυρίζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα, ένας υπερευαίσθητος επιταχυντής με ανύπαρκτα φρένα!

Με το "Δεν Καταλαβαινόμαστε Πια!" ανακαλύπτουμε τι γίνεται στο κεφάλι και στο σώμα των εφήβων μας και εξερευνούμε τις γονικές δυνατότητές μας για να αντιδράσουμε με ευαισθησία, αγάπη και ενσυναίσθηση.

Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας, και η Ανούκ Ντιμπουά, εικονογράφος, είναι οι δημιουργοί των μπεστ-σέλερ "Τα Δοκίμασα Όλα!" και "Δεν Έχουν Χαθεί Όλα!"

Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Πετάγεται πριν από λίγο μία παιδική φωνή από άλλο δωμάτιο:

«- Μαμά, ποιος κάνει τα δώρα τελικά; Οι παππούδες ή οι γονείς; Γιατί εντάξει ο Άγιος Βασίλης πεθαίνει, δεν γίνεται.»

Μεγάλωσε σκέφτηκα αμέσως, τι ωραίο!

Τελείωσε το παραμύθι… λίγο πριν τα 6… … αλλά δεν φαίνεται να έπαθε σοκ ούτε να στενοχωρήθηκε ιδιαίτερα με το νέο… ούτε νιώθω ότι το παιδί έχασε την εμπιστοσύνη απέναντι μου.

Το λέω γιατί πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν είναι και τόσο ωφέλιμο να λέμε ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης/Santa claus… υποστηρίζουν ότι λέμε «ψέματα» και ότι όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν το ψέμα, χάνουν κάπως έστω και λίγο την εμπιστοσύνη απέναντι μας…

Εδώ δεν το βιώσαμε έτσι πάντως.

Προχτές μάλιστα μια μαμα μου έγραψε ότι η δασκάλα ανακοίνωσε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης… αυτό μου έσφιξε λιγο την καρδιά.

Γιατί έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ή όχι στον Άγιο Βασίλη. (Όπως και στο «θέμα θρησκεία» κατά τη γνώμη μου).

Αναρωτιέμαι αν είναι ο ρόλος ενός δασκάλου να ενημερώνει τα παιδιά για το αν υπάρχει ή οχι ο Άγιος Βασίλης… δεν θα έπρεπε να είναι της οικογένειας θέμα;

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, τότε στην Γαλλία, μου άρεσε όλη η ιστορία, η αναμονή για τα δώρα, το παραμύθι… άργησα μάλιστα πολύ να δεχτώ το αυτονόητο, κόντευα τα 8 αν δεν κανω λάθος όταν πια είπα οκ δεν υπάρχει.., κριμα αλλά τώρα θα είμαι στο «μυστικό».

Η μαγεία με κέρδισε για 8 Χριστούγεννα και δεν σκέφτηκα ποτέ οτι η οικογένεια μου με παραπλάνησε στην ουσία… το αντίθετο…

Καταλαβαίνω και την άλλη πλευρά… όταν εμείς ως γονείς δεν βιώσαμε έτσι την ιστορία και νιώσαμε κάπως προδοσία και στενοχώρια. Είναι δικαίωμα μας τοτε να μην πουμε το παραμύθι αυτό.., εξάλλου μπορουμε να πουμε άλλα, έτσι δεν είναι;

….η ζωή ειναι ένα βιωματικό παραμύθι…

Στη φωτο βλέπουμε τον Άγιο Βασίλη που μόλις έφαγε πόρτα (αλλά θα τον αγαπάμε για πάντα).

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;

Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!

---

Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Όταν πεινάει η Σοφία...

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.

Ατελές δηλαδή μοναδικό

Κανένα φύλλο δεν είναι τέλειο.

Το κάθε φύλλο όμως είναι μοναδικό...

...και είναι τελικά ακριβώς στη θέση του.

Το ξέρουμε γιατί θα έλλειπε αν δεν ήταν εκεί...

Ένα από αυτά τα φύλλα είναι το παιδί μας.

Ατελές, μοναδικό: ομορφαίνει το σύνολο.

Όχι στα καλούπια, στις ταμπέλες και στα κουτάκια λοιπόν.

Ναι στην μοναδικότητα και στη διαφορετικότητα που ομορφαίνει και βελτιώνει το σύνολο.

Ναι στις πινελιές, στην τρέλα, στη ζωντάνια.

Ας μη ψάχνουμε το νορμαλ, το ίσιο και το σωστό συνέχεια για το παιδί μας...

...γιατί αν θελουμε το παιδί μας να προσφέρει και ξεχωρίσει...

κρίμα θα ήταν να πνιγεί στο σύνολο...

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Τι μας λένε πριν γεννήσουμε και τι θα θέλαμε να μας είχαν πει...

''Κοιμήσου τώρα όσο μπορείς γιατί μετά...''

''Πιες ένα ζεστό καφέ τώρα... γιατί μετά...''

''Τι; Παραπονιέσαι τώρα που κουράζεσαι με την κοιλιά; Μη μιλάς καθόλου... γιατί μετά...''

Αυτές ήταν οι προτάσεις που με ''προειδοποιούσαν'' για το ''μετά΄΄.

Μετά. Με το μωρό δηλαδή.

Με προετοίμασαν αυτές οι προτάσεις; Ή με θόλωσαν τελικά; Μπορεί και να με φόβιζαν λόγω του αόρατου που κουβάλαγαν.

Θα προτιμούσα κάποιες αλήθειες και λίγη ποίηση νομίζω αντί για μεταμφιεσμένες απειλές ή ακατάλληλες ειρωνείες...

Θα ήθελα να μου είχαν πει:

Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πιο δύσκολο από τι περιμένεις τώρα.

Θα χορέψουν όλα τα συναισθήματα μέσα σου. Κάποιες στιγμές θα νιώσεις απελπισία και απέραντη χαρά ταυτόχρονα. Θα είναι οκ.

Θα κλάψεις, πολύ... λιγότερο... το βράδυ, το πρωί, με λόγο, χωρίς λόγο. Είναι οκ.

Κάποιες στιγμές, θα νιώσεις μόνη... πολύ... λιγότερο, είναι οκ.

Θα χρειαστείς βοήθεια το πρώτο καιρό, έχεις σκεφτεί πώς θα μπορούσαν κάποιοι να σε βοηθήσουν;

Είμαι εδώ εγώ και θα έρθω κάθε Τετάρτη που σχολάω νωρίς, 4 με 7 με ένα ταψί φαγητό.

Κάποιες μέρες θα νιώσεις όμορφα με τον εαυτό σου, κάποιες δεν θα το αναγνωρίσεις.

Είναι επειδή θα αλλάξεις, δεν μπορώ να σου πω πως θα νιώσεις ακριβώς, μπορώ να σου πω ότι ο εγκέφαλος σου θα τροποποιηθεί σίγουρα με την μητρότητα.

Θα ζήσεις μία μοναδική εμπειρία. Θα ανακαλύψεις ένα άλλο εαυτό και θα γράψεις τη δική σου μητροφηβεία.

Δεν μπορώ να σε προετοιμάσω για πολλά, φρόντιζε τον εαυτό σου, μάθε να ζητάς βοήθεια, τη δικαιούσαι.

Είμαι εδώ. Πάρε με τηλέφωνο. Όταν θα πετάς με το μωρό αγκαλιά αλλά και όταν θα κλαις και θα κλαίει και δεν θα ξέρεις τι να κάνεις.

Θα γίνεις Μαμά, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Είσαι πανέμορφη. Είσαι δυνατή.

Είμαι εδώ, σου το είπα αυτό;

Θα γίνεις Μαμά, είναι τρέλα! Δεν περιγράφεται.

Κλείσε τα μάτια σου, ζήσε τη κάθε στιγμή, τις δύσκολες και τις όμορφες γιατί καμία δεν θα ξανάρθει.

Καλό ταξίδι...

-------------------------------

Κάτι τέτοια ήθελα να μου είχαν πει όταν περίμενα το πρώτο μου παιδί.

Εσάς τι σας λέγανε οι γύρω σας και τι θα θέλατε να σας είχαν πει;

Πρέπει να κοιτάξω μέσα μου...

Πολλές φορές δεν με καταλαβαίνω. Ενώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα φωνάξω, φωνάζω τελικά. Εκείνη την ώρα είναι λες και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

Προχτές, δεν ήθελες να πας για μπάνιο, σου το είχα πει 5 φορές και σου φώναξα ‘’ γιατί μου το κάνεις αυτό;’’.

Και με κοίταξες με μεγάλα μάτια.

Μάτια με απορία, λίγο φοβισμένα.

Μάτια που ρώταγαν : ‘’Μα τι σου συμβαίνει;’’

Κατάλαβες ότι η ερώτηση μου ‘’Γιατί μου το κάνεις αυτό;’’ δεν έχει σχέση με σένα.

Μου έδωσες έναν καθρέφτη.

Εκείνη τη στιγμή απόρησα. Κοίταξα τον καθρέφτη και είδα τον εαυτό μου.

Τότε κατάλαβα.

Πρέπει να ψάξω μέσα μου. Πρέπει να μεγαλώσω μαζί σου...

Πρέπει να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει...

Πρέπει να δουλέψω τη δίκη μου παιδική ιστορία…

Πρέπει να μάθω να επικοινωνώ καλύτερα...

Να ρωτάω τον εαυτό μου : γιατί ανταποκρίθηκες έτσι τώρα; Τι σου συμβαίνει;

Και όχι να ρωτάω εσένα έμμεσα τι μου συμβαίνει εμένα...

Αν δεν θέλεις να πας για μπάνιο δεν το κάνεις για να με προκαλείς.

Εγώ όμως προκαλώ εμένα για να μην τα παίρνω όλα προσωπικά...

--------------------------------------------

Μία ιστορία που γεννήθηκε από το ρητό: ''H γονεϊκότητα είναι δύσκολη γιατί το παιδί σου, σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμα λύσει μέσα σου''.

Το αγαπώ αυτό το ρητό. Μας παίρνει από το χέρι και μας προχωράει ένα βήμα μπροστά. Αρκεί να πάρουμε τον καθρέφτη στα χέρια μας βέβαια...και αρκεί να κοιτάξουμε μέσα.

Δίνω πολλές αγκαλιές στην Μαμά της ιστορίας...

Είμαι ''ξένη''

«Από πού είσαι;»

Η νούμερο 1 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ φορές ως παιδί στην Ελλάδα στις καλοκαιρινές διακοπές.

- «Η Μαμά μου είναι Γαλλίδα, ο Μπαμπάς μου είναι Έλληνας αλλά μένω Βρυξέλλες.»

- «Είμαι ξένη» έπρεπε να απαντήσω. Γιατί η ταμπέλα είχε κολλήσει. Μόλις άνοιγα το στόμα μου με την προφορά όλοι καταλάβαιναν. Κι εγώ ένιωθα διαφορετική, λιγότερο αποδεκτή κάπως.

Όταν ήμουν τυχερή τελείωνε εκεί η συζήτηση. Στη χειρότερη με ρώταγαν αν οι Βρυξέλλες ήταν στην Γαλλία και απάνταγα τότε με σοκ αλλά ευγενικά ότι είναι στο Βέλγιο και ότι βρέχει παραπάνω εκεί, περίπου 300 μέρες το χρόνο. Και αυτό ήταν. Μια γεωγραφική μετεωρολογική πιρουέτα τελικά.

9/10 όμως έπεφτε καπάκι η δεύτερη ερώτηση:

«Πού είναι πιο ωραία; Στην Γαλλία ή στην Ελλάδα;»

Η νούμερο 2 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ ως παιδί.

Και εγώ απανταγα τότε : “είναι απλά διαφορετικά και η κάθε χώρα έχει τα συν και τα πλην της”.

Ετσι κι αλλιως εγώ εμένα στις Βρυξέλλες (Βελγίου).

Δεν άρεσε ποτέ η απάντηση μου, δεν κόλλαγε, δεν βόλευε.

Ξανά:

«Δηλαδή? Πού σου αρέσει περισσότερο?»

Θέλανε ματς και νικητής. Ελλάδα ή Γαλλία. Φέτα ή camembert. Ζέστη ή κρύο; Αθήνα ή Παρίσι. Κόκκινο κρασί ή ούζο. Πύργος του Άιφελ ή Επίδαυρος.

Δεν μπορούσα να διαλέξω, ήμουν η ίδια και τα δυο. Ένα περίεργο μείγμα ίσως.

- Δεν ξέρω. Μου αρέσουν και οι δυο χώρες.

(Απογοήτευση από την άλλη πλευρά που ήθελε είτε την Ελλάδα πρωταθλήτρια ή αντίθετα κακές κουβέντες για την Ελλάδα για αγνώστους ψυχολογικούς λόγους για ένα παιδί).

Ως έφηβη, με την αδελφή μου ήμασταν οι «ξένες» του χωριού και τελικά κάναμε παρέα με παιδιά από επίσης άλλες χώρες. Είπαμε να βελτιώσαμε τα ελληνικά μας επιτέλους, διαβάζαμε cosmopolitan και ψάχναμε τις λέξεις στο Ελληνογαλλικό λεξικό… «Συναίσθημα» «Ερωτας», «Πάθος». Τα βιβλία του υπουργείου που μας έκανε η κυρία Μήνα στα ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών κάθε Τρίτη απόγευμα δεν είχαν τέτοιες λέξεις. Είχαμε χάσει πολλά. Μπας και ελληνικοποιηθούμε. Μπας και δεν μας προδίδει η προφορά πια. Θυμάσαι Clio?

Ως ενήλικας, όταν αποφάσισα να έρθω να μείνω στην Ελλάδα στα 24 μου, δήλωσα τη γέννηση μου στο ληξιαρχείο και απόκτησα ελληνική ταυτότητα. Εννοείται ότι δεν άλλαξε τιποτα. Με την προφορά μου και όλη η «ξενότητα» μου κάνανε τις ίδιες ερωτήσεις, κάθε μέρα, στο ταξί από το αεροδρόμιο, στο σουπερμάρκετ, στο μέτρο, στο ασανσέρ, στο κομμωτήριο, στη δουλειά.

Και…

Επεφτε πια βεβαίως και μια τρίτη ερώτηση σχεδόν θυμωμένη πολλές φορές : « γιατί έφυγες; Ήσουν Παρισάρα και έφυγες; Τι κανείς εδώ;».

2008 τότε, ενοχλούσα τελικά. Με μάλωναν. Το Παρίσι πάντως παιδιά δεν είναι για μένα, φταίω δηλαδή; Δεν είναι politically correct να θέλεις με την θέληση σου να έρθεις Ελλάδα σκεφτόμουν μέσα μου. Οκ.

Τότε απάνταγα ανάλογα με παιχνιδιάρικο τρόπο ή απότομα ανάλογα με την διάθεση μου. Αόρατες απαντήσεις ή κάθετες ή με χιούμορ. Κάποιες φορές, άκουγα τον πόνο του άλλου, που θα ήθελε μια άλλη Ελλάδα, πιο έτσι, πιο αλλιώς.

Δεν ήξερα την απάντηση. Δεν ήθελα την απάντηση. Δεν έχω απάντηση.

Δεν υπάρχει καν η ερώτηση «πού ειναι πιο ωραία» ούτε «από πού είσαι;».

Και τα δικά μου παιδιά τώρα είναι μείγμα… και θέλω να βλέπουν κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει πιο ωραία κάπου, ότι είναι παντού ωραία αν είναι ωραία το μέσα σου και η παρέα σου.

Δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο άλλου, είναι διαφορετικό, υπάρχουν πολλά πρόσωπα και οπτικές στη γη.

Το «ξένο» είναι μια κοινωνική ψευδαίσθηση.

Προτιμώ το camembert πάντως.

————————————————-

Μια μικρή καλοκαιρινή προσωπική ιστορία για ολα τα παιδιά που νιώθουν ξένα καπου για οποιοδήποτε λόγο, είτε λόγω εθνικότητας, είτε λόγω εμφάνισης, είτε είτε είτε. Δεν υπάρχει ξένο.

Οποίος βλεπει ξένος είναι επειδή δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα με κανέναν. Αν δυο άνθρωποι επικοινωνούν αλήθεια, δεν υπάρχουν χώρες, εθνικότητες, θρησκείες πια. Υπάρχει ανθρωπιά.

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

Αλήθεια τώρα;

Θελουμε τα παιδιά μας να υπακούν χωρίς να καταλάβουν το γιατί;

Ή αντίθετα θέλουμε να σκέφτονται πάντα το ΓΙΑΤΙ των πάντων;

Ξέρω, δεν είναι εύκολο να εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε…

Αυτό κυριολεκτικά πονάει πολλές φορές.

Είναι πιο δύσκολο να κυβερνάς μία δημοκρατία παρά μία δικτατορία έτσι δεν είναι;

Είμαστε κουρασμένοι, μας σπάνε τα νεύρα, έχουμε προβλήματα στη δουλειά, θέλουμε να κάνουμε διακοπές και δεν γίνεται…

Έχουμε κάθε μέρα πολλούς σοβαρούς λόγους να θέλουμε τα παιδιά μας να υπακούν στο λεπτό.

Άπειρες φορές θα μας βόλευε το ‘’Κάνε αυτό, κάνε το άλλο γιατί το είπα εγώ’’ και τέλος. (Αυτό εξάλλου ακούσαμε οι περισσότεροι ως παιδιά έτσι δεν είναι;)

Τι συμβαίνει όμως αν δεν λέμε τη συγκεκριμένη πρόταση στο παιδί;

Νομίζω ότι κάθε φορά που δεν λέμε αυτήν την πρόταση στο παιδί μας, βοηθάμε ένα άτομο να μεγαλώσει.

Ένα άτομο που στην ζωή και στη κοινωνία αύριο:

* θα ξέρει να πει όχι στο «αφεντικό» του και θα ψάξει άλλη δουλειά όταν θα του ζητάει να μείνει κάθε μέρα άλλες 2 ώρες παραπάνω και να κάνει άλλες 32 δουλειές.

* δεν θα συμπεριφέρεται στη ζωή του αυταρχικά στους άλλους επιβάλλοντας την δική του άποψη με το έτσι θέλω.

* δεν θα υπακούει αυτόματα στο καθετί αλλά θα έχει ερωτηματικά στο κεφάλι του και θα μάχεται συνέχεια να μάθει τι συμβαίνει γύρω και μέσα του αντί να κλαίει τη μοίρα του.

* Θα ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του όταν κάποιος θα του ζητήσει κάτι που δεν θέλει να κάνει, ό τι και να ναι αυτό.

* Θα υπάρχει γιατί θα σέβεται τον εαυτό του, το βαθύ και μοναδικό εαυτό του, γιατί θα αναρωτιέται «θέλω να κάνω αυτό που μου ζητάει τώρα ο X ή δεν μου ταιριάζει;»

Τροφή για σκέψη. Ότι κάνουμε με τα παιδιά μας σήμερα επιδρά σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στο πως θα είναι στα 20, στα 32, στα 47 κτλ…

Οκ, ξέρω, κάποιοι θα πουν «αχ τώρα εγώ αυτό το έχω πει στο παιδί μου ή του το λέω συνέχεια. Το κατέστρεψα δηλαδή;»

Η απάντηση είναι όχι.

Η απάντηση είναι ότι το 99% των γονιών έχουν πει έστω και λίγες φορές αυτήν την πρόταση «είναι έτσι κι όχι αλλιώς επειδη το είπα εγώ».

Η απάντηση είναι ότι όλα διορθώνονται και βελτιώνονται αν το θελουμε, αν είμαστε σε κίνηση.

Η απάντηση την έχει ο καθένας μας βασικά.

Γιατί ο καθένας μας διαλέγει την απάντηση στην ερώτηση.

Κάθε μέρα.

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και διαλέγουμε προς τα που πάμε και τι κάνουμε.

Δεν έχουμε βάλει καμία ημερομηνία και υπογραφή.

———————————————————

Μου αρέσει πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το αισθάνεσαι), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:

https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Ελένη

Όταν έρχεσαι να με πάρεις... και καταρρέω...

Έκατσα με την γιαγιά προχτές.

Και περάσαμε πάρα πολύ καλά.

Μετά ήρθες να με πάρεις.

Και μόλις σε είδα, ήρθα αγκαλιά σου, γαντζωθηκα πάνω σου και έκλαψα.

Και η γιαγιά είπε : ''Mα τι συμβαίνει; Περάσαμε τόσο ωραία. Μαζί μου δεν έκλαψε καθόλου... ''

Η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα με την γιαγιά.

Δεν απάντησες, χαμογέλασες και με έσφηξες λίγο περισσότερο.

Γιατί πια ξέρεις γιατί κλαίω όταν ξαναβρισκόμαστε...

Εσύ ασχολείσαι από την πρώτη μέρα περισσότερο μαζί μου.

Με παρηγορείς, με τρέφεις, με κοιτάς, με παίρνεις αγκαλιά περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο.

Εσύ είσαι εδώ και μου δίνεις το δώρο της ασφάλειας.

Και επειδή μαζί σου νιώθω ασφάλεια όταν είσαι κοντά μου, εσένα θέλω και αναζητώ.

Και επειδή μαζί σου νιώθω περισσότερη ασφάλεια, σε εσένα να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου, το στρες μου, θα τολμήσω να εκφράσω τι έχω μέσα μου.

Ξέρω ότι με αγαπάς άνευ όρων, ότι εσύ θα με αντέξεις, όπως και να είμαι, όπως είμαι.

Και έτσι, μπορώ να σου εμπιστευτώ τα πιο δύσκολα μου συναισθήματα...

Όταν λοιπόν σε ξαναβρίσκω και ξαφνικά κλαίω ή φωνάζω, είναι επειδή νιώθω περισσότερη ασφάλεια μαζί σου από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.

Όταν σε ρωτάνε... ακόμα...

Με ρώτησε η Mαρία γιατί θηλάζω *ακόμα*, δεν ωφελεί σε τίποτα ισχυρίζεται.

Με ρώτησε ο Παύλος γιατί κοιμάσαι *ακόμα* στο μάρσιππο. Θα με κακομάθεις με προειδοποίησε.

Με ρώτησε η θεία Κούλα γιατί δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια και ταλαιπωρούμαι *ακόμα*.

Ρωτάνε αλλά δεν έχουν σκοπό να ακούσουν.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε βλέπω να θηλάζεις *ακόμα*, νιώθω ζέστη στην καρδιά μου.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε έχω στο μάρσιππο *ακόμα* και σε κοιμίζω νιώθω ότι σου δίνω την επαφή και την ασφάλεια που χρειάζεσαι.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια γιατί η επιστημονική κοινότητα έχει αποδείξει ότι οταν κλαις και δεν ανταποκρίνομαι, τροποποιείται αρνητικά ο εγκέφαλος σου.

Ρωτάνε αλλά δεν μπορούν να ακούσουν τις απαντήσεις μου.

Ρωτάνε αλλά δεν θέλουν να μάθουν.

Ρωτάνε γιατί κάπου μέσα τους, πονάνε, *ακόμα*.

Πονάνε και μου πετάνε στην μούρη ένα μπερδεμένο κουβάρι.

Οπότε δεν νευριάζω όπως παλιά.

Θυμάμαι πως έχω κάτι στο φούρνο, *ακόμα*.

Ή όταν έχω κι εγώ τη διάθεση, μαζεύω το κουβάρι και ξεκινάω το ξετίλιγμα.

Ρωτάω με τη σειρά μου τότε κι εγώ:

- Ανησυχείς ε;

Και μετά ακούω τι έκρυβε τελικά η ερώτηση.

Κάτι που δεν έχει να κάνει με μένα, ούτε με το παιδί μου.

Κάτι δικό τους.

Τυλιγμένο. *Ακόμα*.

Πώς ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας γίνεται η εσωτερική του φωνή... (και τα 9 πιο σημαντικά λεπτά της ημέρας...)

Παιδί μου,

Όταν σου μιλάω γλυκά, με ευγενικό τρόπο, ξέρεις ότι αξίζεις την ευγένεια στην ζωή σου.

Αν αναγνωρίζω τα δυνατά σου σημεία, θα είσαι πιο δυνατός.

Αν σου δείχνω ότι μου αρέσει η παρέα σου, θα πας πιο εύκολα προς τους άλλους.

Αν σου επικοινωνώ την εμπιστοσύνη μου, θα μπορείς να εμπιστευτείς αργότερα.

Αν σου λέω όλα τα θετικά και όχι μόνο τι χρειάζεται να βελτιώσεις, τότε θα αισθανθείς ότι είσαι αρκετός.

Αν κάνεις κάτι λάθος και σου το εξηγώ αντί να σε χαρακτηρίσω, θα προσπαθείς καλύτερα την επόμενη φορά. Δεν θα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος.

Αυτό που πιστεύω για σένα και ο τρόπος που σου μιλάω σε καθορίζει.

Γίνεται η εσωτερική σου φωνή.

Πιστεύω σε σένα και επειδή πιστεύω σε σένα πιστεύεις κι εσύ σε σένα.

Και αυτό που πιστεύεις για σένα θα καθορίσει ποιος θα γίνεις.

Γι’ αυτό, ειδικά:

• τα 3 πρώτα λεπτά της ημέρας μόλις ξυπνήσεις,

• τα 3 λεπτά μόλις γυρίσεις από το σχολείο και

• τα 3 λεπτά μόλις πας για ύπνο,

Θα σου λέω ό,τι αγαπώ περισσότερο σε σένα και γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου.

9 λεπτά βαθιάς σύνδεσης και αγάπης…

---

Ένα γράμμα που γεννήθηκε από το απόφθευμα της Peggy Ο Mara ‘‘Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας γίνεται η εσωτερική τους φωνή.’’

Image Marion Barraud

Έχεις ακούσει για την ''matrescence''?

Lucy Scott

Έχεις ακούσει για την ''matrescence''?

Είναι μία λέξη που σημαίνει μητρότητα και εφηβεία μαζί (Motherhood / adolescence).

Περιγράφει την γέννηση μίας μητέρας και όλες τις αλλαγές που βιώνει σε όλα τα επίπεδα -νευροβιολογικά, συναισθηματικά-φυσιολογικά - ορμονικά - ταύτισης.

Αυτό που βιώνει μία μητέρα για πρώτη φορά είναι μία μετάβαση... σαν μία εφηβεία. Ο εγκέφαλος αλλάζει επίσης όπως στην εφηβεία...

Όταν άκουσα πρώτη φορά για την matrescence σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο βίωσα κι εγώ όταν γέννησα την Ελαία. Δεν είχα επιλόχειο κατάθλιψη αλλά ούτε ήμουν πάνω σε ροζ συννεφάκια. Κάτι ενδιάμεσο, μοναχικό, περίεργο, μεταβατικό... Ένιωθα άλλη...Υπάρχει τελικά μία λέξη για αυτό που βίωσα σκέφτηκα...

Η Dana Louise Raphael, ανθρωπολόγος, δημιούργησε την λέξη matrescence το 1973 και από τότε υπάρχει ένα τμήμα στο University of Columbia που ασχολείται με το θέμα.

Λένε οι έρευνες ότι κρατάει 2 χρόνια η Matrescence...

Στα ελληνικά δεν βρήκα κάποια μετάφραση (μητροφηβεία ίσως;)

Η matrescence έγινε γνωστή όταν η Ψυχολόγος Αlexandra Sacks μίλησε για αυτό στο TEDx. (2 εκατ. προβολές στο ted.com!)

Δες το βίντεο (στα αγγλικά) παρακάτω.

Υπάρχει και αυτό το άρθρο στο New York Times https://www.nytimes.com/2017/05/08/well/family/the-birth-of-a-mother.html

Δες επίσης τη ‘‘σχέση’’ μου με την Matrescence : https://www.positiveparents.gr/blog/matrescence-ti-tha-ithela-na-gnorizo

Συζήτηση από το μέλλον με τον εαυτό μου λίγο πριν γεννήσει για πρώτη φορά...

- Γεια σου Ελένη! Ωραία η θάλασσα ε;

- Ποια είσαι; Πώς ξέρεις το όνομά μου;

- Είμαι ο εαυτός σου από το 2021.

- Ωχ, δεν πάω καλά... Έχω πάλι χαμηλή πίεση μάλλον... γιατί βγήκα μόνη μου μια βόλτα πριν γεννήσω... ωχ....

- Πολύ καλά είσαι θα έλεγα.... Ήρθα να σου πω δύο πράγματα που δεν σου είπε κανείς. Και στο τέλος θα γεννήσεις και δεν θα ξέρεις τίποτα...

- Έχω ετοιμαστεί νομίζω. Έχω κάνει μαθήματα θηλασμού, τοκετού και...

- Α, οκ, σε αφήνω τότε. Τα λέμε... γατάκι!

- Όχι, κάτσε. Πες...

- Θα γεννηθεί το μωρό και θα γεννηθείς Μαμά. Aυτό νομίζεις;

- Ναι, φαντάζομαι... γιατί;

- Θα γεννηθεί και θα ξέρεις τι να κάνεις, πως να θηλάζεις, πως να κρατάς το μωρό. Αυτό νομίζεις;

- Δεν είναι κάπως έτσι;

- Θα γεννηθεί και θα σε καθοδηγεί το μητρικό σου ένστινκτο. Αυτό νομίζεις;

- Ναι, έχω εμπιστοσύνη.

- Θα γεννηθεί και θα νιώθεις υποστήριξη από όλους γύρω σου. Αυτό νομίζεις;

- Πιστεύω ναι. Ήρθες να μου κάνεις μόνο ερωτήσεις;

- Θα γεννηθεί και να θα νιώθεις ολοκλήρωση, ευτυχία και γαλήνη, καθόλου θλίψη, στρες και απελπισία. Αυτό νομίζεις;

- Τι εννοείς πια; Δεν θα είναι όμορφα τα πράγματα;

- Πανέμορφα θα είναι, ούτε καν μπορείς να το διανοηθείς τώρα. Απλά, λίγο διαφορετικά.

- Τι εννοείς;

- Τη στιγμή που θα βγει το μωρό, δεν θα γεννηθείς αυτόματα Μαμά. Όλο αυτό είναι μία διαδρομή. Πιθανό να περάσεις μία περίοδο ας πούμε ‘’ μετάβασης’’...

- Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Άσε με να ονειρευτώ.

- Μα δεν θέλω να σου χαλάσω το όνειρο, θέλω να σε προετοιμάσω για να το ζήσεις. Θα αλλάξεις πολύ και σου τα λέω όλα αυτά για να μη φοβάσαι ούτε να νιώθεις άσχημα αν δεν νιώθεις πλήρη ευτυχία.

- Για πες...

- Δεν γεννιόμαστε Μαμά, γινόμαστε. Η κάθε Μαμά ζει το ταξίδι της μητρότητας διαφορετικά. Πολλές ζουν την πλήρη ευτυχία και αρμονία από τη πρώτη στιγμή...άλλες περνάνε από επιλόχειο κατάθλιψη. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά.

- Τα ξέρω αυτά. Και λοιπόν;

- Υπάρχει όμως μία ενδιάμεση οδό...

- ;;;

- Και επειδή έρχομαι από το μέλλον σου θα σου πω τι θα συμβεί σε εσένα...

- Με αγνώνεις.

- Καθόλου, σε προετοιμάζω, σου είπα. Θέλεις να σε αφήσω; Σε ενοχλώ μήπως;

- Όχι, πες. Καλύτερα να γνωρίζω.

- Α μπράβο κορίτσι μου.

- Πολλές γυναίκες όταν γίνονται Μαμάδες περνάνε αυτό που ονομάζουμε πλέον : Matrescence / μητροφηβεία. Αυτή η λέξη περιγράφει την μετάβαση στην μητρότητα. Αυτή η έννοια μπορεί να σε βοηθήσει να καταλάβεις ότι όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα που να νιώσεις το πρώτο καιρό είναι φυσιολογικά, να μην νιώσεις ενοχές. Θα ξέρεις ότι αυτό που περνάς είναι η γέννηση του εαυτού σου ως Μαμά. Μπορεί να νιώσεις ότι θα αλλάξει η ταυτότητά σου ως άνθρωπος.

- Wow, με αυτά που λες ανυπομονώ, φοβάμαι, αγχώνομαι και χαίρομαι ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό;

- Καλώς ήρθες στον κόσμο των γονέων. Είναι ο πιο δύσκολος και ο πιο όμορφος ρόλος και επάγγελμα της ζωής σου. Δεν θα είσαι ποτέ πια ακριβώς ίδια με τώρα. Ελπίζω να σε βοήθησα.

- Νομίζω, ναι. Δεν κατάλαβα τα πάντα από αυτά που μου είπες αλλά δεν θα τα ξεχάσω.

- Θα με θυμηθείς ‘’στην άλλη πλευρά’’, είμαι σίγουρη.

- Ευχαριστώ.

- Τα λέμε το 2021.

- Περίμενε... Πώς περνάς το 2021; Πώς είναι το παιδί;

- Το παιδί είναι μία γλύκα. Και εσύ, μία φοβερή μητέρα.

- (κλαίει) Με έκανες να κλαίω.

- Καλό αυτό, προετοιμάζεσαι, θα κλάψεις αρκετά τους επόμενους μήνες.

- Ωχ...

- Έτσι απλά θα γεννιόσουν Μαμά;

- Και πώς έμαθα να είμαι μία φοβερή μητέρα το 2021, δεν κάνω λάθη; Τα καταφέρνω πάντα; Δείξε μου τι να κάνω!

- Δεν έχω τίποτα να σου μάθω. Θα τα μάθεις στην πορεία. Κάνεις πολλά λάθη πάντως, συνέχεια. Για αυτό είσαι φοβερή: προχωράς, εξελίσσεσαι, παρέα πάντα με τα παιδιά σου...

- Τι; Παιδιά; Άλλο παιδί δηλαδή;

- Καλό ταξίδι. Ακόμα ένα πράγμα: μη ξεχάσεις ποτέ να σε αγαπάς σε αυτό το ταξίδι και ..... χρόνια πολλά!!!

---------------------------------------------

Μία ιστορία που διασκέδασα πολύ να γράψω σήμερα...

Χρόνια πολλά σε όλες με πολλή αγάπη!

Μάθε περισσότερα για την Matrescence εδώ : https://www.positiveparents.gr/blog/matrescence-mitrofiveia

(video) H δύναμη της ενσυναίσθησης αλλά και η σημασία να φροντίζουμε τον εαυτό μας σε 1,5 λεπτό

Για την ενσυναίσθηση και το πως μπορούμε να ανταποκριθούμε πρακτικά δες : https://www.positiveparents.gr/blog/to-magiko-ergaleio-ensinaisthisi