Γιατί η τιμωρία δεν είναι ποτέ η λύση...

8 λόγοι…

Όταν την ρώτησα αν είμαι καλή Μαμά...

Στην ταβέρνα οι 2 μας το μεσημέρι. Μαμά και κόρη σε ένα μικρο τραπεζάκι.

Γυρνώντας, Ρισκάρω…

- Για πες, είμαι καλή Μαμά;

- Ναι, πολύ καλή.

- Είναι κάτι που μπορώ να βελτιώσω;

- Όχι.

- Τίποτα τίποτα; Δηλαδή είμαι τέλεια; (την προκαλώ επίτηδες)

- Όχι δεν είσαι τέλεια. Απλά, τώρα δεν έχω κάτι να σου πω να βελτιώσεις.

- Οκ και όταν θα έχεις κάτι να μου πεις, κάτι που μπορώ να κάνω καλύτερα, θα μου το πεις;

- Ναι θα σου το πω. Και τώρα που το λες, δεν με πήρες αγκαλιά στη ταβέρνα.

- Έλα τώρα κάνεις πλάκα.

(Μάτια αγάπης)

———————-

Ρωτήστε για να μάθετε. «Είμαι καλός γονιός;»Μιλήστε. Ανοιχτείτε. Δείξτε την ανθρωπιά σας.

Όχι για να νιωσετε άσχημα ή ενοχές.

Για να προχωρήσετε.

Για να συνδεθείτε.

Το περιμένουν αυτό από μας τα παιδιά…

(Την έχω ξανακάνει την ερώτηση πρόπερσι νομίζω και μου είχε πει οτι φωνάζω καποιες φορές και δεν της αρέσει.)

Όλα παίζονται... πριν τον θάνατο...

Δεν παίζονται όλα πριν τα 3 του παιδιού.

Ούτε μέχρι τα 6, ούτε τα 16 ή τα 46.

Οκ η αλήθεια είναι ότι παίζονται πολλά… αλλά δεν παίζονται όλα.

Μπορεί να μην ήμασταν αρκετά εκεί όταν ήταν 2, αλλά τώρα που είναι 12 να είμαστε στο λούνα πάρκ και το γέλιο μας να ακούγεται μέχρι το Καστελλόριζο.

Μπορεί όταν ήταν μικρό να μην το πήραμε αρκετά αγκαλιά αλλά τώρα να το παίρνουμε συχνά και ας μας έχει φτάσει στο ύψος πια.

Μπορεί να φωνάζαμε και να το μαλώνανε όταν ήταν 3 γιατί δεν ξέραμε ότι οι τιμωρίες είναι αναποτελεσματικές… αλλά τώρα που είναι 8, να καθόμαστε στο κρεβάτι μια ώρα κάθε βράδυ μαζί του και να ανοίγονται καρδιές.

Πάντα προλαβαίνουμε να συνδεθούμε και ας μη τα καταφέραμε έως τώρα, ας έχουμε γίνει πια παππού ή γιαγιά.

Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας, ας είναι χρόνια μετά.

Πάντα προλαβαίνουμε να γελάσουμε.

Πάντα προλαβαίνουμε.

Γιατί το παιδί μας, η αλήθεια είναι, πάντα μας περιμένει.

Μας περιμένει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να δεχτεί συγγνώμες, αγκαλιές, γράμματα αγάπης, γέλια, σύνδεση καρδιά με καρδιά.

Το παιδί περιμένει και ο γονέας προλαβαίνει.

Μέχρι το τελος, προλαβαίνουμε γιατί δεν έχουν παιχτεί…όλα!

Η ιστορία πίσω από το βιβλίο ''μου''...

Αεροπλάνο Αθήνα- Βρυξέλλες, Οκτώβριος 2017

Δεν έχω κοιμηθεί όλη νύχτα. Πρώτη φορά θα ταξιδέψω χαράματα με ένα μωρό μόνη για να πάω σε ένα σεμινάριο με τίτλο «η γραμματική των συναισθημάτων» σχεδιασμένο από την ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπελ Φιλιοζά.

Οι γονείς μου μένουν τότε ακόμα στις Βρυξέλλες και θα κρατήσουν το μωρό που θηλάζει ακόμα.

Στο αεροπλάνο κλασικά δεν έχω λεπτό. Είμαι εξαντλημένη μήνες τώρα. Η Σοφία είναι ένα μωρό 22 μηνών μόνιμα ενθουσιασμένο και δυναμικό που κοιμαται μόνο «κατά λάθος».

Την επόμενη μέρα πάω στο σεμινάριο. Άτομα από όλη την Ευρώπη.

Είναι μάλλον το πρώτο πράγμα που κάνω «για μένα» από τότε που έγινα μαμα 4 χρόνια πριν και νιώθω υ-πε-ρο-χα. Γεμάτη.

Η αίθουσα δεν έχει καρέκλες ούτε τραπέζια. Η εκπαιδεύτρια μας λέει «καθίστε όπως θέλετε, ξαπλώστε, βάλτε παπούτσια, κάντε ότι σας λέει το σώμα σας και η καρδιά σας». Για λίγα δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε, μετά το παιδί μέσα μας ξυπνάει και καθόμαστε τελικά ανάσκελα, ανάποδα, ξαπλωμένα, στις μοκέτες χωρίς «πρέπει». Παπούτσια πετιόνται στις γωνιές. «Δεν είναι σχολείο εδώ».

Στις 3 μέρες σεμινάριο, έγινε τελικά κάτι τρελό. Πήγα για να μάθω για τα συναισθήματα και γνώρισα λίγο καλύτερα την Ελένη.

Πήγα αρκετά έφηβη ακόμα στο σεμινάριο αυτό και βγήκα λίγο πιο ενήλικη.

Μια στιγμή πιο δυνατή από τις άλλες ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν θα λύσω τα παιδικά μου προβλήματα με τους γονείς μου αλλά με τον εαυτό μου.

Ότι ήταν δίκη μου δουλειά.

Δίκη μου ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου.

Γυρνώντας σπίτι Ελλάδα αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ με άλλους την διαδρομή μου ως γονέας… και λέω να ξεκινήσω ένα blog στα ελληνικά και ας μην τα ξέρω άπταιστα. Να μη με νοιάζει που δεν τα λέω πάντα «σωστά». Επι της ευκαιρίας, να θεραπεύσω μια από τις παιδικές μου πληγές… οτι δεν έγινα πραγματικά «δίγλωσση» παρόλο που είμαι και ελληνίδα. Πήρα θάρρος.

Και τι σχέση όλο αυτό έχει με το βιβλίο;

Νομίζω τώρα ότι το βιβλίο «Μαμα, Μπαμπά, μ’ ακούτε» γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στο σεμινάριο αυτό, στην πόλη που κιόλας μεγάλωσα, εκείνες τις μέρες του 2017, όταν, στα πρόθυρα του γονεϊκού burn-out, ανακάλυψα ότι ειχα ένα παιδί μέσα μου και ότι είχε πολλά να μου πει.

Ευχαριστώ για την τόσο θερμή υποδοχή σας!!

Με συγκινεί και το παιδί μέσα μου πηδάει από την χαρά του που ένα από τα όνειρα της ζωής του έγινε πραγματικότητα! Χωρίς εσάς εδώ δεν θα είχε γεννηθεί!

Φωτό από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία στην Αθήνα χτες.

9 λέξεις, 1 βουνό!!!

9 λέξεις εεεεε

Χαχαχαχα

Φαίνεται και απλό…

9 λέξεις, 1 βουνό!!!

Γιατί για τους περισσότερους απο εμάς, για…

… να είμαστε πραγματικά «ΕΔΩ» με το παιδί…

… να ακούμε πραγματικά τι έχει να μας πει…

… να νιώθουμε πραγματικά ενσυναίσθηση & συμπόνια…

Πραγματικά και όχι τεχνητά…

θέλει…

Πρόθεση

Εξάσκηση

Αποτυχίες

Ενοχές

Συγγνώμες

Κλάμα

Προσπάθεια

Πρόθεση

Σύνδεση

Γέλια

Πεσίματα

Συνειδητοποίηση

Φωνές

Ενοχές

Προσπάθεια

Προσπάθεια

Προσπάθεια

Μοιάζει βουνό… ίσως και είναι ένα από τα βουνά της ζωής μας η αλήθεια είναι…

Όμως η ΣΧΕΣΗ με το παιδί μας δείχνει τον δρόμο

και σε όλη τη διαδρομη, σε κάθε βήμα μας, υπάρχει πάντα ΑΓΑΠΗ οπότε…

ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ!!

Βήμα βήμα!!

——————

Εμένα με βοήθησε πολύ το γράψιμο σε αυτή την απαιτητική διαδρομή του θετικού γονέα…

Ενα μεγάλο μέρος του ταξιδιού μου γέννησε το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;». [εκδόσεις iWrite ]

Για να ανακαλύψεις το βιβλίο, κάνε κλικ εδώ

Όταν το παιδί ''μας προκαλεί''...

“Η γονεϊκότητα είναι δύσκολη, γιατί το παιδί σου σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμη λύσει μέσα σου.”

Εκείνη τη στιγμή που…

… νιώθουμε ότι το παιδί μας προκαλεί…

… μας «τριγκάρει» *επίτηδες* με τη συμπεριφορά του…

… μας κάνει να αντιδράσουμε «δυσανάλογα»

Τότε ίσως να είναι το σήμα ότι κάτι μέσα μας ξύπνησε… κάτι πιο βαθύ…

…που δεν έχει να κάνει με το παιδί μας αλλά με το εσωτερικό μας παιδί… με κάτι που δεν λάβαμε, δεν ακούστηκε ή δεν μας επιτρεπόταν εμείς ως παιδί…

Κάθε φορά, αυτή η δυσανάλογη μου αντίδραση είναι ένα σήμα για μένα για να πάω λίγο μέσα μου να δω τι γίνεται και να αφήνω τελικά το παιδί μου απέξω απο τις δικές μου ιστορίες…

Αυτή η φράση και αυτές οι σκέψεις με ενέπνευσαν για την ιστορία “Ο καθρέπτης που μου δίνεις» σελίδα 108 στο βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;»

(Εκδόσεις iWrite)

Κάποιος την έχει διαβάσει μήπως; Αν ναι, τι συναίσθημα σου προκάλεσε;

Καλημέρα με αυτό φροντίδα!

——————————-

Ζωγραφιά Andrea Wan, New York Times Magazine

H αγαπημένη τους ιστορία από το βιβλίο...

«Θέλετε να σας διαβάσω μερικές ιστορίες από το βιβλίο;»

Δεν το είχα κάνει ακόμα.

Είχα δώσει ένα βιβλίο στην καθεμία με αφιέρωση αλλά δεν τους είχα διαβάσει καμία ιστορία. Ούτε είχαν διαβάσει από μόνες της πάνω από 3 γραμμές

Διάβασα λοιπόν ανακατεμένες περίπου 12 ιστορίες.

Ξεκίνησα από αυτές που στην ουσία έζησα εγώ ή ο Μπαμπάς τους μαζί τους.

Διαβάσαμε την ιστορία με το τοστακι στο καράβι («Άσε και κάτι να πέσει κάτω») και η Σοφία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε τρελαθεί τότε για ένα τσαλακωμένο χαρτί του τοστ… Γελάσαμε.

Μετά διάβασα την ιστορία όπου η Ελαία (τότε 4 ετών) είχε ρίξει κατω την αδελφή της από το καρεκλάκι φαγητού προσπαθώντας να της πάρει ένα παιχνίδι… και με άκουγε προσεκτικά όταν εξηγώ μέσα στην ιστορία γιατί δεν την τιμώρησα τότε… Έκλαψα και η Σοφία μου σκούπισε τα δάκρυα.

Με άκουγαν με γουρλωμένα μάτια (εντάξει που και που κέρδιζε την προσοχή τους η γάτα που είχαν αγκαλιά )

Μου είπαν στο τέλος ότι η ιστορία που και οι 2 προτίμησαν ήταν αυτή που ονομάζεται «επιστήμονας».

Τότε ρώτησα: «Νομίζετε ότι αυτές οι ιστορίες είναι χρήσιμες για τους γονείς;»

Απαντησαν «Ναι!» και οι 2.

Ρώτησα γιατί και η Ελαία (9 ετών) μου είπε ότι είναι χρήσιμες ιστορίες (δικά της λόγια):

- για να σέβονται τα δικαιώματα των παιδιών

- για να αφήνουν οι γονείς τα παιδιά να εξερευνήσουν περισσότερο

- για να μην τιμωρούν τα παιδιά τους

- να μείνουν οι γονείς ήρεμοι με τα παιδιά

Η Σοφία (7) απάντησε ότι είναι ωραίες ιστορίες επειδή είμαι πολύ αγκαλίτσας.

Ήταν μια όμορφη στιγμή που θα την θυμάμαι όταν θα είμαι μια γιαγιά.

———————-

Φωτό με το παιδικό γουρουνάκι μου και το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακουτε;» Που κυκλοφορεί σε όλα τα *θετικά βιβλιοπωλεία ή μπορείς να παραγγείλεις ΕΔΩ

Αγάπη και δημητριακά...

16:30. Φτιάχνει τρία μπολ με γιαούρτι, μέλι, φρούτα και δημητριακά για μένα, την αδελφή της και για την ίδια.

Μένουν πολύ λίγα δημητριακά στο σακουλάκι.

- Θες δημητριακά Μαμά; με ρωτάει.

- Όχι, μοιραστείτε τα με την Σοφία, της απαντώ.

- Κατάλαβα, θέλεις δηλαδή, λέει με σιγουριά.

Και μου βάζει κι εμένα δημητριακά.

Δεν λέω τίποτα - απολαμβάνω τη στιγμή.

Αλήθεια, δεν με ένοιαζαν τα δημητριακά.

Τα δέχτηκα όμως, εννοείται.

Γιατί ξαφνικά δεν ήταν απλά και ξερά δημητριακά.

Ήταν μπουκιές ευγένειας πασπαλισμένες με πολλή αγάπη!

Πες και εσύ μια απλή αλλά γεμάτη νόημα στιγμή που έζησες σήμερα (ή χτες!) με το παιδί σου

Κάθε μέρα αμφιβάλλω...

Κάθε μέρα αμφιβάλλω. Από την ημέρα που γεννήθηκες.

Αν πίνεις αρκετό γάλα, αν είναι καλό που κοιμάσαι μαζί μας, αν μπορώ να σε αφήσω στη γιαγιά και για πόση ώρα…

Αναρωτιέμαι επίσης πώς μπορώ να σε βοηθάω να διαχειριστείς τις συναισθηματικές σου θύελλες, πώς να σου πω «όχι» ή «ναι» ή «μήπως»…

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν κάνω «σωστά» ή «λάθος».

Και νιώθω άβολα… Γιατί αποσυντονίζομαι ανάμεσα σε αυτά που βίωσα εγώ ως παιδί, αυτά που ξέρω, αυτά που μαθαίνω, αυτά που ακούω, αυτά που περνάμε μαζί…

Η ζωή όμως δεν είναι άσπρη ή μαύρη. Ούτε γκρι.

Είναι πολύχρωμη.

Και οι αμφιβολίες μου είναι τα χρώματα.

Και έτσι, θέλω να τις αντέξω τις χρωματιστές μου αβεβαιότητες.

Μήπως τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχα καταλάβει εξαρχής – άσπρα ή μαύρα…

Μπορώ να δω τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία, για να σέβομαι και τα δικά σου όρια…

Τα χρώματα μου επιτρέπουν να εξελίσσομαι…

Όταν αμφιβάλλω, δέχομαι ότι η ζωή μπορεί να με αλλάξει…»

——————

Ιστορία με τίτλο «Αμφιβάλλω άρα αλλάζω», μία από τις 110 ιστορίες του νεογέννητου βιβλίου μου «Μαμά, Μπαμπά, μ‘ ακούτε;».

———————

Φωτό από το μακρινό 2017 με την Σοφία 18 μηνών να χτυπάει μια καμπάνα στην Γαλλία

Μπροστά μας κοίτα…

Βλέπω ομορφιά παντού…

Σε ένα λουλούδι που μαζεύω για σένα στον δρόμο, σε μια λακκούβα με νερό στην οποία θέλω να πηδήξω μέσα μαζί σου, στο κομμάτι κέικ που σφίγγω στο χέρι μου για να το νιώσω καλύτερα, σε αυτή τη στιγμή στο βενζινάδικο που σε βλέπω κουρασμένη και σου δίνω ένα φιλί, έτσι, γιατί είσαι φοβερή.

Ζω τη στιγμή. Ζω το δευτερόλεπτο. Εσύ τη ζεις τη στιγμή; Είσαι εδώ μαζί μου;

Βλέπω κάποιες φορές τα μάτια σου χαμένα αλλού...

Σκέφτεσαι το μέλλον και χάνεσαι σε αυτό. Σκέφτεσαι τι θα φάμε το βράδυ και αν θα φάω αυτό που θα έχεις ετοιμάσει. Αναρωτιέσαι αν δεν φάω, αν θα πρέπει να με πιέσεις ή να φτιάξεις κάτι άλλο. Και τι ώρα θα πρέπει να με βάλεις για ύπνο το βράδυ αφού κοιμήθηκα αργά το μεσημέρι; Και πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι; Και τι δώρο θα πάρουμε για τον μπαμπά, που έχει τα γενέθλιά του την Κυριακή; Ανησυχείς για το τι δουλειά θα υπάρξει για μένα το 2038…

Σκέφτεσαι το παρελθόν, και αναρωτιέσαι γιατί σου μίλησε άσχημα η θεία Κούλα και τι θα έπρεπε να της είχες απαντήσει… Και γιατί δεν είπες όχι στη δουλειά όταν σου είπαν να αναλάβεις ακόμα μία εργασία… Πού και πού, σημειώνεις γράμματα σε ένα χαρτί. Για να μην ξεχάσεις, για να βάλεις τάξη, δεν ξέρεις γιατί, για μετά.

Σταμάτα. Σταμάτα να σκέφτεσαι.

Άκουσέ με, κοίταξέ με.

Δες σε κάθε στιγμή το δώρο που αυτή μας κάνει.

Η ευτυχία είναι στα απλά και η ομορφιά στα αληθινά.

Δες κάθε κομματάκι του μωσαϊκού της ζωής. Εδώ, μπροστά μας!

Σήμερα.

Τώρα!

---

Αυτή η ιστορία είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ που μόλις κυκλοφόρησε!

H πρωινή συνεργατική ρουτίνα… (εκτυπώσιμο)

Την ξυπνάω, δεν θέλει να ξυπνήσει.

Την ντύνω, δεν θέλει να ντυθεί.

Της δίνω το γάλα, δεν θέλει να το πιει…

Της βάζω παπούτσια. Δεν θέλει αυτά τα παπούτσια.

Και βέβαια δεν θέλει να πάει σχολείο.

Ξεκινάει η μέρα με τον ‘’ΔΕΝ’’. 

Αχ… το πρωί… 

Διαπραγματεύσεις, φωνές, κάλτσες στον αέρα…

‘’Άντε σήκω πια!!!’’

Και όταν γνωρίζουμε την σημασία του πρωινού ξυπνήματος στην διαμόρφωση της διάθεσης όλης την ημέρας, είναι πραγματικά κρίμα να ξεκινάμε την μέρα μας με ένταση και αρνητισμό...

Πώς μπορούμε να φτιάξουμε μία ρουτίνα ΜΑΖΙ με τα παιδιά;

Όταν τα παιδιά συμμετέχουν στη δημιουργία της ρουτίνας, νιώθουν ότι έχουν λόγο σε αυτό που συμβαίνει, κάτι που ενισχύει τη συνεργασία… Έτσι, όταν τα παιδιά μου ήταν 2,5 και 4,5 ετών, είχα φτιάξει ένα οπτικό εργαλείο για να σχεδιάσουμε μαζί την πρωινή ρουτίνα! ( Διάβασε περισσότερα για τη δική μας εμπειρία σχετικά με την πρωινή ρουτίνα τότε ΕΔΩ)

Κάποιες ιδέες : 

• Με το παιδί σου, μπορείς να έχεις μία ανοικτή συζήτηση για το θέμα του πρωινού. Τι πρέπει να γίνει το πρωί στην οικογένεια; Σε ποια χρονική σειρά; Τι θα ήθελε; Αν ρωτάμε τα παιδιά πάντα κάτι έχουν να πουν! 

• Εκτύπωσε το Pdf (μπορείς και σε ασπρόμαυρο) κάνοντας κλικ στο παρακάτω κουμπί.

• Μαζί με το παιδί, δείτε την 2η σελίδα, συζητήστε ποιες εικόνες σας ταιριάζουν και ποιες όχι, μπορείτε να ζωγραφίσετε κάτι άλλο εάν κάτι λείπει. 

• Το παιδί κόβει τις εικόνες που του ταιριάζουν. Μπορεί να τις ζωγραφίσει. 

• Στη συνέχεια, κολλάει τις εικόνες στην 1η σελίδα στην χρονική σειρά που έχετε συζητήσει πριν.

• Μπορεί να κολλήσει στον τοίχο του δωματίου του την πρωινή του ρουτίνα.  

• Μετά από λίγες μέρες, συζητήστε πώς πάει! 

Θέλω λόγια ζεστά...

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…

---

Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

---

View fullsize

---

O φαύλος κύκλος της παράδοξης προσοχής

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν το παιδί μας αναζητάει επίμονα και κάνει ότιδήποτε για να μας τραβήξει τη προσοχή…

Το παιδί προτιμάει ακόμα και την αρνητική μας προσοχή παρά καθόλου προσοχή. Αυτό είναι το παράδοξο…

Έτσι θα κάνει το οτιδήποτε για να μας κινήσει την προσοχή…

Και τι συμβαίνει τότε σε μία εικόνα:

Τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Ζωγραφιά της κόρης μου Σοφίας (7 ετών) όταν τη ρώτησα πώς φαντάζεται το ρεζερβουάρ αγάπης της

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε τακτικά το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού…

Τι είναι αυτό;

Είναι μία δεξαμενή στο σώμα του παιδιού που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν η δεξαμενή του παιδιού είναι άδεια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται...

Η συναισθηματική δεξαμενή του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Γεμίζει όμως και πολύ γρήγορα!

Γεμίζουμε το ρεζερβουάρ αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Αυτό που μετράει είναι η απόλυτη προσοχή μας. 10 λεπτά μπορεί να είναι αρκετά.

Διάβασε και μία ιστορία που είχα γράψει για το θέμα: https://www.positiveparents.gr/blog/10-lepta-poiotikos-xronos

---

“Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτηματα του, ακούω τα συναισθηματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω 10 με 20 λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρεφώ και τον εαυτό μου.”

— Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Έμπνευση: Βιβλίο "Avec lui c'est compliqué" (Eyrolles, 2018)

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

Ανανεώνω κάποια κείμενα του blog του 2018 και είναι γεμάτα λάθη! Τύπου «τα παιδια τους βοηθάνε να…» (κατερίνα δεν σου έστελνα όλα τα κείμενα για διόρθωση! )

Και; Χαίρομαι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα! Και μπορεί τώρα που γράφω να κάνω αλλά λάθη που θα ανακαλύψω σε 4 χρόνια.

Αν φοβάσαι τα λάθη δεν τολμάς!

Κάποιοι μου έλεγαν στην αρχή «γιατί δεν κανείς ένα blog στα γαλλικά αφού είναι η μητρική σου;» ( η μητέρα μου είναι Γαλλίδα).

Μα αφού ζω και μεγαλώνω με τα παιδιά στην Ελλάδα, αφού θέλω έδω να συνδέομαι με ανθρώπους, θέλω στα ελληνικά να γράφω.

Αν δεν έγραφα με λάθη δεν θα υπήρχε αυτή η σελίδα!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!!!

Ευχαριστώ που είστε εδώ και αγκαλιάζετε τα λάθη μου, νιώθω ότι ανήκω σε μια υποστηρικτική παρέα!

Κάτι έρχεται… είμαι πολύ ενθουσιασμένη… (θα σας πω περισσότερα σε λίγες ημέρες…)

Πάμε πάλι!

Εδώ και 3 χρονια είναι αυτό το σημείωμα στο ντουλάπι της κουζίνας.

Το έγραψε πρόχειρα όταν ήταν 6… για να θυμάται ότι πρέπει να προσπαθεί. Και στις 3 γλώσσες.

Δεν ήξερε τότε ότι είχε ορθογραφικά λάθη (και στις 3 γλώσσες )

Και εννοείται ότι δεν είπαμε τίποτα.

Πάμε πάλι! Eggen!

Δεν κάνω σαν μωρό!

«Μην κάνεις έτσι! Κανείς σαν μωρό!»

Δεν κάνω «έτσι».

Ούτε είμαι μωρό.

*Στεναχωριέμαι.*

Εκφράζω το συναίσθημά μου.

Είπα να μην το κρατήσω μέσα μου αλλά να το βγάλω.

Άντεξε τα δάκρυά μου γιατί δεν με πονάνε.

Και μη ντρέπεσαι για αυτά.

Γιατί με βοηθάνε.

Να είσαι δίπλα μου εσύ και…

Όλα καλά θα πάνε.

Δική μου και ξένη

Η κόρη μου.

«Μου»;

Γέννησα μια ζωή πριν λίγες μέρες και σκέφτομαι ήδη αλλιώς.

Την κοιτάω και την νιώθω τόσο δίκη μου και τόσο ξένη, ταυτόχρονα.

Δίκη μου γιατί βγήκε από μέσα μου και θα έδινα τη ζωή μου για αυτήν.

Ξένη γιατί είναι «άλλη» και θα περπατήσει το δικό της μονοπάτι.

Και ανάμεσα στο «δικό μου» και στο «ξένο», θα γράψουμε τη δίκη μας σχέση.

Θα γνωριστούμε.

Δίκη μου και ξένη.

Κι εγώ διπλα της.

Ποτέ από πάνω.

Για να μπορεί να πετάξει κιόλας.

——————-

Αναδρομικές σκέψεις από το 2013, όταν γεννήθηκα γονέα.

Όταν πήγαν όλα στραβά μέσα στην ημέρα...

Ακόμα κι όταν… ( ή ειδικά όταν…)

Πήγαν όλα στραβά κι ανάποδα μέσα στην ημέρα…

Φώναξες ίσως παραπάνω και κάπως αποσυνδεθήκαμε…

Όταν έρχεται η νύχτα…

Να ξέρεις ότι σε περιμένω…

Παράτησε τα ολα…

Ξάπλωσε για λίγο δίπλα μου…

Πάρε με αγκαλιά…

Χάιδεψε μου το χέρι και το κεφάλι…

Πες μου τα ωραία που ξέρεις…

Και που μου λες από μωρό…

Δείξε μου μέχρι ποσό με αγαπάς…

Και ας μη φαίνεται με το μάτι…

Και τότε…

Η καρδιά μου θα σου πει…

Οτι η μέρα έχει ισιώσει μέσα στη νύχτα μας.