Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...

Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.

Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...

Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.

Αλλά δεν έχεις χρόνο.

Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.

Σωστά;

Οπότε τι κάνεις;

Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.

1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.

Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄

Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...

2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.

Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.

Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.

Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:

‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄

Και φεύγεις.

ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα!

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα.

Μέχρι να γίνω 5-6 χρονών, δεν μπορώ να κάνω κάτι εσκεμμένα επίτηδες για να ενοχλώ ή να πετύχω κάποιο σκοπό.

Δεν έχω σκέψεις πίσω από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση από τα γεγονότα.

P. Lemaitre

Δεν μπορώ εγκεφαλικά. Ειναι αποδεδειγμένο.

Δεν είμαι ούτε χειριστικό, ούτε ιδιότροπο, ούτε ζηλιάρικο, ούτε ηθοποιός.

Δεν έχω την νοητική ικανότητα να είμαι ούτως ή άλλως.

Προς το παρόν ανακαλύπτω τον κόσμο παρέα σου.

Και είναι ήδη υπεραρκετό.

---------------------------------------

''Τα μικρά μας σκέφτονται περισσότερο "Πώς λειτουργεί η ζωή;" παρά "Θέλω να ενοχλήσω τη Μαμά-τον Μπαμπά".

Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ήσυχο παιδί;

Ilya Green

Μου αρέσει πολύ αυτό το απόφθεγμα της Catherine Gueguen για το τι σημαίνει ‘‘ήσυχο παιδί’’….

«Είναι πολύ εύκολο να έχεις ένα ήσυχο παιδί.

Αρκεί από πολύ μικρή ηλικία να μην το ακούσεις, να μην το προσέξεις, να μην απαντήσεις στα αιτήματά του.

Το παιδί συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι δεν αξίζει να καλέσει, γιατί κανείς δεν έρχεται.

Καταστέλλει τα συναισθήματά του, ένας μέρος του σβήνει. Δεν θα ξέρει πλέον ποιος είναι, ποιες είναι οι ανάγκες του και δεν θα ζητήσει πλέον τίποτα.

Καθώς μεγαλώνει, οι γονείς του θα δυσκολευτούν να γνωρίζουν αυτό το παιδί που μιλάει τόσο λίγο.''

Catherine Gueguen, παιδίατρος και συγγραφέας

Εμπιστοσύνη του γονέα = φτερά

Θέλω να πετάξω. Βλέπω τον ουρανό μπροστά. Βλέπω τις δυνατότητές μου.

P. Lemaître

Φοβάμαι όμως λιγάκι. Θα τα καταφέρω;

Σε κοιτάω. Βλέπω ότι πιστεύεις ότι μπορώ.

Μπορώ.

Πέφτω, είσαι εδώ.

Προσπαθώ ξανά.

Τα κατάφερα.

Χαμογελάς.

Ήξερες ότι θα τα καταφέρω (και γι΄αυτό τα κατάφερα)

---------------------------------------------

“Η εμπιστοσύνη και η ελευθερία συμβαδίζουν. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, ο γονέας δίνει ελευθερία, χώρο, αυτονομία στο παιδί του ανάλογα με την ηλικία και τις ικανότητές του.

Μπορεί να πετάξει...

Αντίθετα, ένα παιδί που παρακολουθείται συνεχώς, ελέγχεται, χάνει την εμπιστοσύνη στους γονείς του και στον εαυτό του.”

Catherine Gueguen, παιδίατρος & συγγραφέας

Τι κάνουμε όταν ξεπερνάει τις κόκκινες μας γραμμές;

Έχουμε όλοι κόκκινες γραμμές...

Την ώρα που το παιδί ξεπερνάει την κόκκινή μας γραμμή, θα έρθει ο θυμός αυτόματα και αυτό δεν ελέγχεται, δεν μπορούμε πρακτικά να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να δουλέψουμε τις σκέψεις μας.

Αν σκεφτούμε : ''το παιδί με κοροϊδεύει, με κάνει ότι θέλει, το κάνει επίτηδες΄΄, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι υπερβολικές και όχι βοηθητικές.

Αν επιλέγουμε να σκεφτούμε: ''το παιδί έχει έναν εγκέφαλο μη ολοκληρωμένο και με χρειάζεται αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει επίτηδες΄΄ ή ΄΄έχει κρασάρει επειδή κουράστηκε τώρα΄΄ κτλ...

...τότε θα μπορούμε να κρατάμε τον έλεγχο της κατάστασης.

...τότε θα είμαστε ΓΟΝΕΑΣ με όλη την ομορφιά και την υπευθυνότητα που κουβαλάει αυτή η λέξη.

Δεν θα καταφέρουμε κάθε φορά. Κάποιες φορές θα φωνάξουμε και δεν θα ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε... Σε όλους μας συμβαίνει αυτό και είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Αλλά θα είμαστε συνειδητοποιημένοι και θα τα καταφέρουμε καλύτερα την επόμενη φορά.

-------------------------------------

Μία δική μου ιστορία: https://www.positiveparents.gr/blog/peirazei-ean-kapoies-fores-den-eimai-thetikos-goneas

Από που να ξεκινήσεις: Τα 6 top άρθρα του blog που βοήθησαν περισσότερο

Επειδή μπορεί να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις τη διαδρομή σου ως θετικός γονέας, σκέφτηκα να συγκεντρώσω παρακάτω τα 6 top άρθρα που βοήθησαν περισσότερο / διαβάστηκαν περισσότερο από τους γονείς του blog εδώ και 2,5 χρόνια. 

• 1. Για τον θυμό

---->  Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)

• 2. Για το ελεύθερο παιχνίδι και το πρόγραμμα του παιδιού

----> Μήπως ξέχασες να με αφήσεις να παίξω Μαμά / Μπαμπά;

• 3. Για τη δύναμη της ενσυναίσθησης

----> Το μαγικό εργαλείο της ενσυναίσθησης όταν το παιδί μας θυμώνει

• 4. Για τις τιμωρίες

----> Δεν θα σου κάνω τη χάρη να σε τιμωρήσω!

• 5. Για τις κρίσεις και τη στάση μας ως γονείς

----> Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά

• 6. Για το παιδί μέσα μας

----> Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)

• 
  Eύχομαι να σε βοηθήσουν και περιμένω τα σχόλιά σου!

Γιατί δεν έχει νόημα να φωνάζεις Μαμά / Μπαμπά

Όταν κάποιος μου φωνάζει ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.

Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.

Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.

Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.

Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.

Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλυτο.

Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.

Κερδίζει η επιβίωση και χάνεται η επικοινωνία.

''Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.'' Γιατί έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας;

«Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.

Δεν θα πας να παίξεις με την φίλη σου;

Κοιτά, στενοχωριέται, άντε πήγαινε.

Γιατί δεν πας;»

Έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας που κάποιες φορές, όταν είναι μικρό, δεν το αφήνουμε καν να προλάβει να καταλάβει τι σημαίνει φίλος.

Το κάθε συνομήλικο του παιδιού δεν είναι φίλος του. Εμείς όταν πάμε σινεμά, γινόμαστε φίλοι με τον διπλανό μας;

Όπως λέει η Φιλιοζά, « Η επιθυμία μας να διασκεδάσει το παιδί μας μας τυφλώνει. Γιατί να περιμένουμε από το παιδί μας να πιάνει φιλίες με όλα τα παιδιά που βρίσκονται κοντά του; Αν θέλουμε να κάνει αληθινούς φίλους, ας μην το μπερδέψουμε σχετικά με το τι σημαίνει φίλος;»

Η φιλία μαθαίνεται. Και στα 6-7 αποκτά μεγάλη σημασία στην ζωή του παιδιού.

«Η φιλια είναι πηγή ευτυχίας και αυτοπεποίθησης. Αλλα δεν είναι αυτόματη. Καλλιεργείται και προστατεύεται» συνοψίζει η Φιλιοζα.

Εικόνες από το πολυ χρήσιμο workbook- σημειωματάριο για την φιλία της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αναγράφει από 5 έως 12 ετών, θα έλεγα από 6,5 ετών γιατί βοηθάει να διαβάζει λίγο το παιδί.

https://mikk.ro/Cr76

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Δεν είναι εύκολο να βλέπουμε το παιδί μας να κλαίει…

Για να το βοηθήσουμε πραγματικά εμείς ως ενήλικες πρέπει να είμαστε σταθεροί έτσι ώστε να μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της στενοχώριας και να το αφήσει να φύγει.

Για παράδειγμα, τι μπορούμε να κάνουμε αν το παιδί κλαίει το κατοικίδιο του που έφυγε;

Δεν βοηθάει :

• να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο ή

• να του αγοράσουμε άλλο ή

• να θέλουμε να σταματήσει να κλαίει ώστε να μην το βλέπουμε λυπημένο…

Μπορούμε να το συνοδεύσουμε και να το διδάξουμε να δεχτεί τα συναισθήματά του.

Μπορούμε να οργανώσουμε μια κηδεία για το κατοικίδιο. Το παιδί μπορεί να σχεδιάσει μια ζωγραφιά, να μαζέψει λουλούδια.

Αυτό το βήμα θα επιτρέψει στο παιδί να χτίσει την ικανότητά του να ρυθμίζει τη θλίψη του, να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να αγαπά και ότι έχει το δικαίωμα να είναι λυπημένος.

Ως ενήλικας, δεν θα έπρεπε το συναίσθημα του παιδιού να μας πάρει μαζί του αλλά να παραμένουμε σταθεροί διατηρώντας παράλληλα στενή και συναισθηματική επαφή μαζί του.

Στη συνέχεια, το παιδί θα μπορεί να απελευθερώσει το συναίσθημα του, ειδικά με το κλάμα αν είναι λυπημένο, στη συνέχεια να ανακτήσει μια κατάσταση ηρεμίας και έτσι να απελευθερωθεί.

Αν του ζητήσετε να σταματήσει να κλαίει, το παιδί θα κρατήσει τα δάκρυα μέσα του.

Το να συνοδεύουμε το παιδί μέσα από αυτό το συναίσθημα είναι θεραπευτικό.

Προτείνω εδώ ένα βιβλίο που μας άρεσε για το θέμα της απώλειας και του πένθους. Η εικόνα είναι από το βιβλίο.

Για ηλικίες 4-10 : Ο κήπος του Eβαν

Βρες το για παράδειγμα εδώ: https://mikk.ro/CsRA

Θέλω να είμαι το λιμάνι σου... για να μπορείς μια μέρα να ζήσεις τη δική σου ζωή...

Θέλω να είμαι το λιμάνι σου.

Το μέρος όπου θα μπορείς να καταφεύγεις όταν τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά.

Το μέρος όπου θα μπορείς να εκφράζεις όλα τα συναισθήματά σου.

Το μέρος όπου θα νιώθεις ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη.

Το μέρος όπου θα είσαι πάντα αποδεκτό.

Γιατί ξέρω ότι αν είμαι εγώ το λιμάνι σου, θα μπορείς μία μέρα να λύσεις το σχοινί και να ζήσεις τη δική σου ζωή.

Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις ένα λιμάνι, ένα άτομο, μία κατάσταση, ένα μέρος που θα σου δώσει αυτό που δεν σου έδωσα εγώ, o γονέας σου.

----------------------------

Ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από την θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby και το απόφθεγμα του Gordon Neufeld : ''Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εμπιστεύονται και να εξαρτώνται από εκείνους που είναι υπεύθυνα για αυτά.''

Eικόνα: lesimages2renata

Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα...

Με κοιτάς και ας μη με βλέπεις, το ξέρω.

Αν είμαι καλά ή όχι, η διάθεσή μου, τη νιώθεις.

Ο τρόπος που εκφράζω τα συναισθήματά μου, το θυμό μου αλλά και τη χαρά μου.

Ο τρόπος που κινούμαι.

Ο τρόπος που μιλάω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου.

O τρόπος που κοιτάω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τι κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.

Πώς απαντάω στο τηλέφωνο.

Πώς τρώω.

Με σκανάρεις…

Δεν υπάρχει κάτι που κάνω και να μην έχει επηρεάσει και εσένα…

... άθελα μου μερικές φορές…

Είμαι το σημείο αναφοράς σου…

Μπορεί να σου λέω ότι θέλω από συμβουλές, γνωρίζω ότι αυτό που με βλέπεις να κάνω κάθε μέρα σε ‘’καθορίζει’’, σε επηρεάζει.

Μπορώ να σου λέω να πεις ‘’ευχαριστώ’’ … αλλά αν δεν το λέω κι εγώ, δεν θα έχει και πολλή σημασία…

Μπορώ να σου λέω να μαζεύεις το δωμάτιο σου… αλλά αν το δικό μου δεν είναι μαζεμένο, δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο.

Αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι αυτό που μετράει… και όχι αυτό που λέω…

Αν θέλω κάτι να σου μάθω, πρέπει να το μάθω πρώτα εγώ.

---------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό:

''Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα.'' του Robert Fulghum.

Image art projects for kids

Η μη βίαιη επικοινωνία σε 4 μαθήματα ζωής από τον M. Rosenberg

Ο Μ. Rosenberg είναι αυτός που ξεκίνησε να μιλήσει για την γλώσσα της καρδιάς, την μη βίαιη επικοινωνία…

H καμηλοπάρδαλη είναι το σύμβολό της γιατί είναι το ζώο με την μεγαλύτερη καρδιά.

Τα βίντεο που ακολουθούν είναι μαθήματα ζωής, απόσπασμα από ένα σεμινάριο του.

Το παγκόσμιο best seller μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες και πουλήθησε σε πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα.

Μεταφράστηκε και στα ελληνικά.

Μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ https://www.nonviolentcommunication.com/

‘‘Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Θέλω να είμαι δίπλα σου, να σε ακούω. Πολλές φορές όμως δυσκολεύομαι.

Προχτές έπεσες και σου είπα : ΄ Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα!’’ Και έκλαψες περισσότερο.

Δεν μπόρεσα να ακούσω το πόνο σου, την θλίψη σου, να της αφήσω χώρο.

Μου φώναξες: ‘‘Άσε με!΄΄

Σαν ηλεκτροσοκ μου ακούστηκε.

Αυτό θέλω σκέφτηκα; Αν είχα πέσει εγώ; Θα ήθελα να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα;

Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω πέσει και γω σαν παιδί. Πολλές φορές. Και κανείς δεν με άκουσε. Κανείς δεν άκουσε τον πόνο μου. Μου λέγανε όλοι ότι δεν είναι τίποτα οπότε στο τέλος το πίστεψα. Ή μάλλον κατάπια τον πόνο μου.

Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω το μικρό παιδί μέσα μου που έχει πέσει για να μπορώ να ακούσω και σένα.

Έσκυψα, έκατσα δίπλα σου:

- ‘’Πονάει πολύ ε;’’

- ‘’Ναι! Πάρα πολύ.’’

Σε πήρα αγκαλιά, ή με πήρες εσύ. Δεν ξέρω ποιο παιδί πήρε το άλλο αγκαλιά τελικά.

Νιώσαμε πάντως και οι δύο καλύτερα. 

Μία μικρή ιστορία που γεννήθηκε από το απόφθευμα του Jacques Salome ''Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Για να διαβάσεις κάτι άλλο για το εσωτερικό μας παιδί δες αυτό: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

Όχι στις διορθώσεις, ναι στην ενθάρρυνση

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση σην αξία και την ικανότητα κάποιου.

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό». «Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα». «Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ». «Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί». «Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικία που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδιά μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

1. Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).

2. Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν ποτέ έκαναν κατι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»

Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου στην Μετάβαση του από το Νηπιαγωγείο στο ‘‘Μεγάλο Σχολείο’’

Γράφει η Eλίνα Κεπενού, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια & επιστημονική συνεργάτιδα του Blog (@elinakepenou).

Στο άρθρο αυτό η Ελίνα μας βοηθά να κατανοήσουμε την σημασία της μετάβασης από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, πώς γίνεται η προσαρμογή και τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας.

---

Η μετάβαση των παιδιών  από το νηπιαγωγείο στο ‘‘Μεγάλο Σχολείο’’ θεωρείται μια από τις κρισιμότερες μεταβάσεις  της παιδικής ηλικίας. Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί ιδιαίτερα έντονες αλλαγές τόσο στην καθημερινότητα  του παιδιού όσο και στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον. 

Στην καθημερινότητα του ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την έννοια της μετάβασης με κυριολεκτική σημασία για να δηλώσει «την μετακίνηση από ένα τόπο σε άλλο», ενώ στη μεταφορική σημασία δηλώνει « την εξελικτική που οδηγεί από μία κατάσταση σε άλλη>>. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε μετάβασης είναι η αίσθηση αλλαγής μαζί με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τη συνοδεύουν.

Πιο συγκεκριμένα, οι αλλαγές στην περίοδο αυτή μετάβασης του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό συμπεριλαμβάνουν:

• αύξηση του αριθμού των μαθητών μέσα στην τάξη

• μεγαλύτερο χρονικό διάστημα διαμονής των μαθητών μέσα στην τάξη

• αλλαγές στον τύπο και το βαθμό εμπλοκής των γονέων

• αύξηση προσδοκιών για ατομική εργασία

• λιγότερη ατομική βοήθεια

• διαφορετικό περιεχόμενο προγράμματος

• διαφοροποίηση του τρόπου διδασκαλίας του εκπαιδευτικού

Τι μπορεί να βιώσει το παιδί στην προσαρμογή;

Αυτή η αλλαγή που συμβαίνει στη ζωή του παιδιού, με την σειρά της ενεργοποιεί τον μηχανισμό της προσαρμογής, σκοπός του οποίου είναι να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να προσαρμοστεί πια το παιδί στις καινούργιες καταστάσεις.

Πολλά από τα συμπτώματα που εμφανίζονται σε αυτό το στάδιο προσαρμογής, έχουν ομαδοποιεί ως εξής:

·        Πολυφαγία ή ιδιοτροπία στο φαγητό

·        Απροσεξία, αφηρημάδα

·        Δειλία ή υπερβολική και άκριτη υπακοή

·        Αιτιάσεις για σωματικές ενοχλήσεις (κεφάλι, κοιλιά κλπ.)

·        Ονυχοφαγία, διάφορα τικ

·        Ντροπαλότητα, συστολή

·        Υπερβολικές ανησυχίες, έμμονες ιδέες

·        Διασπαστικές συμπεριφορές στην τάξη

·        Έκδηλο άγχος, ευαισθησία, παλινδρομήσεις (π.χ. βραδινή ενούρηση)

·        Αδυναμία να  αποχωριστούν τα παιδιά τους γονείς   και να μπουν στην τάξη.

Παρά  τις δυσκολίες όμως που έχουν να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν,  δεν χρειάζεται να χαρακτηρίσουμε αυτές τις συμπεριφορές τις οποίες τυχόν εμφανίσουν κάποια παιδιά, ως «παθολογικές», καθώς όπως δείχνουν οι έρευνες 80% των παιδιών ενδέχεται να εμφανίσουν κάποια από αυτά τα συμπτώματα και μετά από λίγο καιρό εξασθενούν και εξαφανίζονται.

Επίσης αυτές οι δυσκολίες δεν σχετίζονται με κάποια υποτιθέμενη "αδυναμία ή ψυχική ευαλωτότητα" των παιδιών.

Ο τρόπος και ο χρόνος προσαρμογής διαφοροποιείται ανάλογα με την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τις ανάγκες του κάθε παιδιού

Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου στη μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό;

Αφουγκράζομαι τους φόβους και τις αγωνίες του παιδιού μου, οι οποίες συχνά εκδηλώνονται και με μη λεκτικό τρόπο (π.χ. ανορεξία, διαταραχές στον ύπνο, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, προβλήματα συμπεριφορά)

1. Με αφορμή μια ζωγραφιά, ένα παραμύθι ή  ένα σχόλιο από έναν συγγενή συζητώ μαζί του, προκαλώ ερωτήματα, το αφήνω να εκφράσει τις ανησυχίες και τις απορίες του, δεν τις υποτιμώ και δε γελώ μαζί τους όσο «κουτές» ή  αστείες κι αν μου φαίνονται.

2. Επικοινωνώ τακτικά με το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, ανταλλάσσω απόψεις και πρακτικές για ό,τι με απασχολεί και με προβληματίζει.

3. Προσπαθώ να προσαρμόσω τις προσδοκίες που έχω από το παιδί μου στις δυνατότητες και στα ενδιαφέροντά του.

4. Ρυθμίζω με προσοχή τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου του και τις επιπλέον δραστηριότητες που θα αναλάβει.

5. Διατηρώ ένα οικογενειακό περιβάλλον ήρεμο, με ελάχιστες προκλήσεις

6. Τέλος, του δίνω το μήνυμα ότι συναισθηματικά θα είμαι πάντα δίπλα του και ότι οι όποιες αποτυχίες ή τα τυχόν λάθη που θα κάνει στη διαδρομή της προσαρμογής του δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν τα αισθήματα αγάπης και αποδοχής που έχω γι΄αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, πριν από όλα τα διαδικαστικά και πάνω από όλα, είναι:   Η σχέση με το παιδί μας.

Ας αφιερώσουμε τις τελευταίες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς για να δώσουμε βάρος στην σχέση μας με το παιδί (κοινές δραστηριότητες, ενίσχυση του δεσμού, συζήτηση, παιχνίδι) έτσι ώστε από κοινού, να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις!

---

Πιο προσωπικά: πέρυσι η μεγάλη μου κόρη ξεκίνησε το δημοτικό και μου είχε στείλει αυτό το γράμμα: https://www.positiveparents.gr/blog/simera-ksekinao-to-dimotiko

Αν ξεκινάει το παιδί σου φέτος την πρώτη δημοτικού, του εύχομαι καλή αρχή!

13 αποφθέγματα του θετικού γονέα (για να σκεφτεί τον ρόλο του)

Moυ αρέσουν πολύ τα αποφθέγματα γιατί έχουν την δύναμη να με ταρακουνήσουν με λίγες λέξεις.

Τα αποφθέγματα έχουν το ζουμί. Σε πάνε κατευθείαν στο θέμα. Σε προβληματίζουν. Σε προχωράνε.

Εδώ ζωγράφισα κάποια αποφθέγματα που με έχουν ταρακουνήσει...

Ο θετικός γονέας μέσα μου τα κουβαλάει μαζί του, μέσα του, κάθε στιγμή. Τον οδηγούν στις δύσκολες στιγμές.

Σημείωση: Μπορείτε να μοιραστείτε τα αποφθέγματα αυτά ελεύθερα αλλά με την αναφορά στην σελίδα www.positiveparents.gr :-) ευχαριστώ!

View fullsize

''Εγώ σ' αγαπάω πιο πολύ παιδί μου...'' (και η ερώτηση που θα κάνει κάποια στιγμή το παιδί σου…)

Αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο την γονεϊκή αγάπη είναι ότι είναι (ή θα έπρεπε να είναι) άνευ όρων.

Πρόκειται για ‘‘μία αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο.’’

Ο γονέας δεν περιμένει κανένα αντάλλαγμα για την αγάπη που δίνει. Αγαπάει ‘‘δωρεάν’’. Το παιδί δεν ‘‘χρωστάει’’ κάτι. Το αγαπάνε οι γονείς τους όπως είναι (αντίθετα, το παιδί δεν αγαπάει άνευ όρων τους γονείς του…).

Για την άνευ όρων αγάπη που νιώθω για τα παιδιά μου, έχω γράψει αυτό το πολύ προσωπικό κείμενο : https://www.positiveparents.gr/blog/giati-se-agapao-paidi-mou αλλά τώρα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι άλλο.

Επειδή τα λέει πολύ όμορφα, παρακάτω αξίζει να διαβάσετε ένα απόσπασμα του Γοργέ Μπουκάι για την άνευ όρων αγάπη και για την ερώτηση που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας σχετικά με αυτή:

[Απόσπασμα από το Βιβλίο ‘‘Γονείς και παιδιά’’ που έγραψε ο Γοργέ Μπουκάι μαζί με τον γιο του.]

- Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ…

Η γυναίκα μου κάνει συχνά αυτή τη «συζήτηση» με τον μεγαλύτερο γιο μου:
- Εκείνος: Σ’ αγαπάω, μαμά.

- Εκείνη: Κι εγώ, αγοράκι μου.

- Εκείνος (που θέλει πάντα να κερδίζει) : Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ.

-Εκείνη: Λυπάμαι, παιδί μου, αλλά εδώ δεν έχεις καμία πιθανότητα να κερδίσεις.

Η γυναίκα μου έχει δίκιο. Όσο κι αν τον πειράζει, αυτή τη μάχη θα τη χάνει ξανά και ξανά. Ποτέ δεν θα μπορέσει να μας αγαπήσει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάμε εμείς. Και όταν λέμε δεν θα μπορέσει περισσότερο, εννοούμε: ούτε με μεγαλύτερη ένταση ούτε με τον ίδιο τρόπο, αφού η αγάπη του προς εμάς δεν θα είναι ποτέ άνευ όρων (ούτε και θα ήταν υγιές να είναι).

Ας αφήσουμε γι’ αργότερα τον ορισμό του συναισθήματος για το οποίο μιλάμε (της αγάπης), κι ας αναρωτηθούμε: τι σημαίνει άνευ όρων; Κατά τη γνώμη μας, σημαίνει ακριβώς και κυριολεκτικά αυτό που λένε οι λέξεις: ένα συναίσθημα που δεν θέτει όρους. Μια αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο. Είναι σαφές: θ’ αγαπάμε τα παιδιά μας ακόμη κι αν μας κάνουν να υποφέρουμε, ακόμη κι αν μας φέρονται άσχημα, ακόμη κι αν δεν θέλουν να μας ξαναμιλήσουν, ακόμη κι αν -εν ολίγοις- δεν μας αγαπάνε… Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, εμείς θα εξακολουθήσουμε να τ’ αγαπάμε. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είναι παιδιά μας. Γιατί από τη στιγμή που τα γεννήσαμε και τα υιοθετήσαμε, έγιναν μέρος μας – κι αυτό είναι κάτι μη αναστρέψιμο.

Πριν από λίγο καιρό ένας ασθενής είπε σε μια συνεδρία πως η εννιάχρονη κόρη του τον ρώτησε: «Μπαμπά, μ’ αγαπάς, έτσι δεν είναι;»

«Πάρα πολύ» απαντάει ο μπαμπάς με κάθε ειλικρίνεια. «Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.»

«Α… και γιατί μ αγαπάς;»

«Τι ερώτηση! Μα γιατί είσαι η κόρη μου!» λέει αυτός, σαν να ήταν αυτονόητο.

«Καλά, καλά» λέει το κοριτσάκι, «αυτό το ξέρω».

Η μικρή έμεινε με την αίσθηση πως η ερώτησή της δεν είχε απαντηθεί. Η απάντηση του πατέρα επιβεβαίωνε το προφανές κι έδειχνε πως η ερώτηση ήταν άτοπη (και παρόλο που δεν το ήξερε κανένας από τους δύο, ήταν όντως έτσι: η άνευ όρων αγάπη, δεν χρειάζεται εξηγήσεις). Το κοριτσάκι, όμως, ήθελε να μάθει κι άλλα.

«Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω» εξηγεί η μικρή, «είναι για ποια πράγματα μ’ αγαπάς. Τι έχω εγώ και μ’ αγαπάς;»

Αυτή τη φορά η απάντηση δεν ήταν τόσο εύκολη, κι ο μπαμπάς χρειάστηκε να το σκεφτεί• να κοιτάξει τη μικρή σαν -ας πούμε- να μην ήταν κόρη του, σαν να μην την είχε αγαπήσει ποτέ, για να μπορέσει ν’ ανακαλύψει ό,τι αξιαγάπητο είχε και να της το πει (αν και στο τέλος θα έπρεπε να της πει ότι, έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν είχε τίποτα το αξιαγάπητο, ακόμη κι αν όλα πάνω της ήταν στραβά κι ανάποδα, εκείνος πάλι το ίδιο θα την αγαπούσε).

Αξίζει ν’αναρωτηθούμε πώς της ήρθε της μικρής να κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί, αργά ή γρήγορα, όλοι όσοι έχουμε παιδιά θα χρειαστεί ν’ απαντήσουμε. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή τα παιδιά, καθώς προετοιμάζονται να βγουν στη ζωή, θα στρέψουν το βλέμμα προς άλλα άτομα πέρα από τους γονείς τους και θ’ αναρωτηθούν αν θα μπορέσει και κάποιος άλλος να τ’ αγαπήσει όπως εκείνοι. Η μικρή αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς πως οι άλλοι δεν θα την αγαπήσουν «έτσι απλά». Δηλαδή, χωρίς να ξέρει το γιατί, αντιλαμβάνεται πως η άνευ όρων αγάπη προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς, και γι’ αυτό ακριβώς αναζητά πάνω της αυτά τα χαρίσματα και αυτά τα αξιαγάπητα χαρακτηριστικά που θα κινήσουν το ενδιαφέρον και των άλλων ανθρώπων.

Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ., 7 γράμματα, 1 μεγάλη αποστολή…

‘‘Μπαμπάς’’

Μία Μεγάλη αποστολή…

Αφήνει ένα Αποτύπωμα ζωής για το παιδί. 

Δύσκολο να περιγράφεις σε 5-6 γραμμές τι σημαίνει Μπαμπάς, ποιος είναι ο ρόλος, ποια είναι η αποστολή ενός Θετικού Μπαμπά… 

Από πού να ξεκινήσεις; 

Επειδή δεν είχα ιδέα, ξεκίνησα λοιπόν από την αρχή, δηλαδή από τα γράμματα που αποτελούν την λέξη Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ.

---

Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ

Μ… γιατί Μαθαίνεις με το παιδί σου κάθε μέρα ενώ ταυτόχρονα του Μαθαίνεις όσα ξέρεις ήδη, τα σημαντικά της ζωής, ότι πίσω από κάθε πρόβλημα υπάρχει μία ευκαιρία να μεγαλώσουμε…

Π… γιατί είσαι Παρόν Ποιοτικά στην ζωή του παιδιού σου, εδώ και τώρα.

Α… γιατί Αγαπάς, Αποδέχεσαι και Ακούς δίχως όρια, χωρίς να θέλεις να αλλάξεις το παιδί σου.

Μ… γιατί Μπορείς να δεχτείς τα συναισθήματά του, όλα τα συναισθήματά του (και τα δικά σου…) χωρίς να φοβάσαι την έκφραση τους.

Π… γιατί Προσπαθείς κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος ακούγοντας την καρδιά σου και όχι ότι σου λέει ο περίγυρος…

Α… γιατί Αγκαλιάζοντας το παιδί σου κάθε μέρα, προσπαθείς να αγκαλιάσεις και τον κόσμο του μαζί.

Σ… γιατί γνωρίζεις ότι η Συγκλονιστική Σύνδεση με το παιδί σου υπάρχει επειδή το Σέβεσαι και το Στηρίζεις.

………………………………………………………………………..

Όπως το έλεγε και ο Πυθαγόρας τόσα χρόνια πριν:

«Ένας άντρας δεν είναι ποτέ τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ όσο όταν γονατίζει για να βοηθήσει ένα παιδί.»

Λόγω ημέρας, προσθέτω :

«Κάθε μέρα γιορτάζει ένας Μπαμπάς που καταφέρνει να είναι στο ύψος του παιδιού του...»

Χρόνια πολλά!

Ένα απίστευτο σημειωματάριο δημιουργικότητας για μικρά παιδιά...

Αυτό το Σημειωματάριο μόλις το ανακάλυψα, το πήρα.

Και έχουμε ενθουσιαστεί τόσο πολύ όλοι μας εδώ που αποφάσισα να σας πω για αυτό το θησαυρό!

Το σχεδίασε ο Peter Reynolds, αυτός που έγραψε τo Best-seller βιβλίο ‘‘Η τελεία’’, και το βιβλίο ‘‘Πες κάτι’’. [Αν δεν τα έχετε, σας τα συστήνω, δείτε παρακάτω]

Από 5 ετών!

Ο απίθανος Peter Reynolds έφτιαξε λοιπόν ένα σημειωματάριο για μικρά παιδιά από 5 ετών που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά!

Πρόκειται για ένα σημειωματάριο καλλιτεχνικής δημιουργικότητας και λέγεται ‘‘ Ξεκίνα με μία τελεία’’. Το ξεκινήσαμε με την Ελαία (6,5 ετών).

Το σημειωματάριο αυτό συνδέεται με το βιβλίο ‘‘Η τελεία’’. Το κεντρικό μήνυμα αυτού του βιβλίου είναι ότι :

Αν μπορεί κανείς να κάνει μια τελεία, τότε μπορεί να ξεκινήσει ένα δημιουργικό ταξίδι. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε να ζωγραφίζουμε.

Στο σημειωματάριο, ξεκινάμε από μία απλή τελεία και συνεχίζουμε σχεδιάζοντας παραλλαγές αυτής της τελείας: μεγάλες τελείες, μικρές τελείες, χρωματιστές τελείες, τελείες τοποθετημένες τακτικά ή σκόρπιες εδώ κι εκεί.

Με πολλές άλλες δραστηριότητες, το σημειωματάριο δίνει νομίζω αρκετή αυτοπεποίθηση στο παιδί και το αφήνει να απελευθερώσει την δημιουργικότητα του χωρίς όρια.

Εάν έχεις παιδί 7+, υπάρχει και ένα άλλο σημειωματάριο που θα λέγαμε ότι ενισχύει την λεκτική δημιουργικότητα ‘‘Ξεκίνα με μία λέξη’’. Αξίζει επίσης πάρα πολύ. Αυτό το σημειωματάριο είναι για παιδιά που ξέρουν ήδη να γράφουν αρκετά καλά, θα έλεγα από β’ δημοτικού. Το έχω πάρει και θα το ξεκινήσω με την Ελαία σε λίγους μήνες.

Και τα δύο σημειωματάρια είναι απίστευτα πάντως. Δείτε εικόνες από μέσα:

Τα άλλα δύο φοβερά βιβλία του Peter Reynolds που υπάρχουν στα ελληνικά

Για την τελεία είπα πιο πάνω.

Το βιβλίο ‘‘Πες κάτι’’ μας θυμίζει ότι κάθε μέρα ο καθένας από μας έχει την ευκαιρία να μιλήσει, να πει κάτι με τις πράξεις του, με τα λόγια του, με τη φωνή του. Ενθαρρύνει τα παιδιά να βρουν τη φωνή τους και να τη χρησιμοποιήσουν για να εκφράσουν τι πιστεύουν και για να αλλάξουν τον κόσμο.

Είναι ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο από 3 ετών έως 99 θα έλεγα…