Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα και εμείς το κατηγορούμε...
/- Μπαμπά;
- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;
- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)
- Πες μου, τι συμβαίνει;
- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.
- Μμμμ... Ναι ε... Κοίτα... ίσως όμως εσύ δεν μιλάς σε κανέναν και αυτό φταίει που δεν έχεις φίλους;
- ……
Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού;
Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;
Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας αμέσως του κάνει κριτική.
Ο γονέας θέλει να βοηθήσει πραγματικά το παιδί του. Νομίζει ότι το βοηθάει ενώ στην πραγματικότητα καθόλου όμως...
—>>> Τι συμβαίνει ; Το παιδί θα μπλοκάρει την επικοινωνία εξαιτίας του φόβου για αρνητική κρίση. Μπορεί επίσης το παιδί να πιστεύει την κρίση. Περνάμε το μήνυμα ότι το παιδί είναι ανεπαρκείς. … Αν αυτό συμβαίνει συχνά, το παιδί μπορεί να μην απευθυνθεί στον γονιό του την επόμενη φορά που θα χρειαστεί βοήθεια…
Πως θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας;
Για σκέψου να πας στο σύντροφό σου και να σου συμβεί κάτι αντίστοιχο... πώς θα ένιωθες;
Περισσότερα για το θέμα εδώ:
Featured
To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού
/
Χτες τα παιδιά παίξανε 11 ώρες σερί στο σπίτι με την ξαδέλφη τους. Από τις 11:30 το πρωί έως τις 22:30. Χωρίς παύση. Οκ, καποια στιγμή έφαγαν και πήγαν τουαλέτα.
Λέω κι εγω σήμερα το πρωί στην Σοφία (6 ετών):
«- Ωραία παίξατε χτες όλη μέρα και οι 3 μαζί, ε;
- Ναι, ωραία, κάναμε τα μαθήματα μας, το διάβασμα μας. (Devoirs -Homework)
- Τι εννοείς;
- Τα μαθήματα μας είναι το παιχνίδι.
- ….”
Τόσο λογικό είναι. Το παιχνίδι είναι η σοβαρή μάθηση για ένα παιδί.
Εμείς οι γονείς έχουμε κολλήσει με τις επιδόσεις σε 4-5 μαθήματα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα εχει κολλήσει επίσης.
Ολα έχουν κολλήσει. Σε μαθήματα που δεν αφήνουν χώρο σε καμία φαντασία! (Ενώ θα χρειαστεί στην ζωή τους να ειναι δημιουργικοί περισσότερο απο ποτέ ετσι όπως θα ειναι ο κόσμος…)
… «To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού, το επάγγελμα του, η ζωή του.» (P. Kergomard)
Η ζωή του. Το οξυγόνο του.
Τι άλλο πρέπει να πούμε για να αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν αντί να τρέχουν πίσω από ασκήσεις, βαθμούς, πτυχία και βραβεία ενώ ακόμα δεν μας στήνουν στον ώμο;;;
Και στα 40 μετα ψάχνουμε όλοι να δούμε ποιοι είμαστε και τι «θελουμε να κανουμε απο τη ζωή μας τελικά».
ΠΑΙδί = ΠΑΙχνίδι.
—————————————-
Στην εικόνα, ένα σκίτσο που ειχα κάνει για το τι ειναι το ελεύθερο παιχνίδι και τα ωφέλη του…
Ένα wow mini απόφθευμα της Naomi Aldort
/« Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα μονοπάτι ωρίμανσης και ανάπτυξης, αρκεί να τολμήσουμε να διδαχτούμε περισσότερα και να διδάξουμε λιγότερα.
Όταν βρούμε το κουράγιο να πάψουμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε, ή τον τρόπο που μας αναθρέψαν οι γονείς μας, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε πως είμαστε καλύτεροι, σπουδαιότεροι και ικανότεροι από όσο φανταζόμαστε. »
Naomi Aldort
Aς τολμήσουμε λοιπόν!! Αξίζει!
Η τιμωρία είναι αναποτελεσματική 100%
/
'‘Η κακή συμπεριφορά και η τιμωρία δεν είναι αντίθετα που ακυρώνουν το ένα το άλλο –αντίθετα, θρέφουν και ενισχύουν το ένα το άλλο.» - Haim Ginott
------------------------------
Η τιμωρία... όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική « τεχνική» λοιπόν, χαλάει και τη σχέση μας με το παιδί μας!
Ας σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Αφού μπορούμε!
''Συγκοίμηση''... τι είναι αυτό ρε;;;
/
Συγκοίμηση... τι είναι αυτό;;; Με γάτες και σκύλο γίνεται αλλά με παιδιά;;;
Έχει πάρα πολλά αναγνωρισμένα οφέλη:
Το να κοιμάσαι μαζί με το μωρό σου στο ίδιο κρεβάτι, ή στο ίδιο δωμάτιο δημιουργεί ένα περιβάλλον σιγουριάς και ασφάλειας για το μωρό:
Αποτελεί μια ιδανική μετάβαση για το παιδί μεταξύ του ασφαλούς περιβάλλοντος της μήτρας και του ύπνου στο δικό του δωμάτιο.
Χαρίζει μια συναισθηματική ασφάλεια και καθησυχάζει το μωρό που νιώθει, ακούει και μυρίζει την μητέρα του. Έτσι, το μωρό κοιμάται πιο γρήγορα αλλά και πιο βαθιά.
Οι γονείς ανταποκρίνονται πιο γρήγορα στις ανάγκες του μωρού. Μόλις υπάρχει λίγη κίνηση, οι γονείς ξυπνάνε, πριν φτάσει το μωρό στο σημείο να κλάψει.
Ενισχύει το δεσμό μεταξύ παιδιού και γονιών.
Ο ύπνος κοντά στους γονείς (στο ίδιο δωμάτιο – co sleeping) προστατεύει από το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου και για αυτό, η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρία συνιστά το νεογέννητο να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών του. Ο ύπνος στο κρεβάτι των γονιών (co-bedding ή bed-sharing) έχει τα ίδια οφέλη, αρκεί οι γονείς να τηρούν βασικές προϋποθέσεις ασφαλείας.
Διάφορες επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει πως τα παιδιά που κοιμούνται με τους γονείς τους έχουν υψηλότερο επίπεδο αυτοεκτίμησης και είναι πιο κοινωνικοί στην υπόλοιπη ζωή τους.
Δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα για το μωρό, έχει και πολλά οφέλη για τους γονείς:
Αν θηλάζεις, απλοποιεί πάρα πολύ τον θηλασμό, διεγείρει την παραγωγή γάλακτος και περιορίζει την κούραση ! Δοκιμασμένο και αυτό!
Καθησυχάζει εμάς τους γονείς, ακούμε το μωρό που αναπνέει, και έτσι κοιμόμαστε και εμείς καλύτερα. Διάφορες μελέτες έχουν δείξει ότι η κορτιζόλη, η ορμόνη του στρες, είναι σε πιο χαμηλά επίπεδα στην μαμά και στο μωρό όταν κοιμούνται μαζί.
------------------------------------
Οι προϋποθέσεις για τη συγκοίμηση: https://www.positiveparents.gr/blog/sygkimisi-asfaleia
Αν έχεις μωρό 0-4 μηνών ή περιμένεις μωρό τους επόμενους μήνες, κατέβασε το pdf με το πως θα σου πει το μωρό σου ότι νυστάζει (ή ότι πεινάει, θέλει να ρευτεί κτλ) > www.dunstanbaby.gr
Σκίτσο από την Γαλλίδα εικονογράγος Fanny Vella που μου επέτρεψε να μεταφράσω την εικόνα. Είναι ένα απόσπασμα από το απίθανο της comic ''Et si on changeait d'angle?'' [''Κι αν αλλάζαμε οπτική γωνία;'']
Εσύ, θα δάνειζες το αμάξι σου σε έναν άγνωστο;
/
Εσύ, θα δάνειζες το αυτοκίνητό σου σε έναν άγνωστο;
Λίγες πληροφορίες από την συγγραφέα Ι. Φιλιοζά για το παιδί ''που δεν μοιράζεται''...
''Δεν θέλει να μοιραστεί;
Δεν είναι εγωισμός, ούτε καπρίτσιο, απλώς το παιδί μόλις αρχίζει να εξερευνά τα όρια μεταξύ του εγώ και του άλλου. Δεν γνωρίζει τη διαφορά του εγώ, εμένα, δικό μου και του εσύ, εσένα, δικό σου. Yπερασπίζεται τη περιοχή του, ταυτίζει τον εαυτό του με τα παιχνίδια του και δεν θέλει να τα έχουν άλλοι. Όμως, προσοχή : το ΄΄δικό μου΄΄ δεν αντιστοιχεί πραγματικά σε μία αίσθηση ιδιοκτησίας όπως βιώνεται από τους ενήλικους. (...)
Το να περιμένει με τη σειρά του απαιτεί τεράστια προσπάθεια για ένα παιδί μικρότερο των 4ων ετών. Ο μετωπιαίος εγκέφαλος δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να του επιτρέπει να σκέπτεται το μέλλον, ακόμα και το πολύ κοντινό. (...)
Δεν είναι ότι δεν κατανοεί ότι καθένας έχει δικαίωμα να παίζει με τη σειρά του. Δεν είναι ούτε ζηλιάρης, ούτε εγωιστής. Ας μην του δημιουργήσουμε ενοχές, έχει ανάγκη από βοήθεια για να μάθει να χειρίζεται τα εγκεφαλικά του κυκλώματα.''
Αποσπάσματα από το -απαραίτητο- βιβλίο ΄΄Τα δοκίμασα όλα'' της Ιζαμπέλ Φιλιοζά (για γονείς με παιδιά 1-6 ετών) -
https://www.positiveparents.gr/blog/ta-dokimasa-ola-to-vivlio
Εικόνα-τροφή για σκέψη από το βιβλίο της Fanny Vella ''Et si on changeait d'angle'' (''κι αν αλλάζαμε οπτική γωνία;'') που βάζει ενήλικες στη σχέση γονιού παιδιού για να μας ταρακουνήσει λιγουλάκι.
Πώς αλλάζει ο εγκέφαλος του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...
/Πώς αλλάζει ο εγκέφαλος του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...
Η πρώτη ορατή παρατήρηση στον εγκέφαλο είναι ότι οι πατέρες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να φροντίζουν, να προστατεύουν και να διασφαλίζουν την επιβίωση των μωρών.
Τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι ένας προγνωστικός παράγοντας αυτών των αλλαγών. Μειώνεται η τεστοστερόνη σημαντικά όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν από την πατρότητα.
Οι άνδρες που έχουν χαμηλή τεστοστερόνη εστιάζουν περισσότερο στην οικογένειά τους, δείχνοντας ενσυναίσθηση και στοργή στους απογόνους τους. Επιπλέον, είναι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μωρού.
Μια άλλη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι ότι οι περιοχές στον εγκέφαλο που ασχολούνται με την προσκόλληση αυξάνονται με την πατρότητα.
Επιπλέον, η οκυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης και της σύνδεσης, δεν είναι μόνο γυναικεία. Είναι απαραίτητη στην γυναίκα, δεδομένου ότι εμπλέκεται στον θηλασμό και στον τοκετό, αλλά υπάρχει στις ίδιες αναλογίες στους άνδρες. Μπορεί ακόμη και να αυξηθεί όταν ο πατέρας αγγίζει την κοιλιά της μητέρας.
Από τη γέννηση έως το δεύτερο έτος του παιδιού, ο πατέρας υφίσταται τις πιο πολλές αλλαγές στο βιολογικό επίπεδο. Είναι επίσης η περίοδος που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στον εγκέφαλο και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Πηγή : Anna Machin, ανθρωπολόγος - Devenir pere
Μετάφραση & προσαρμογή Ελένη Βασιλειάδη
Η υπακοή είναι επικίνδυνη
/
«Είναι επικίνδυνο να διδάξουμε ένα παιδί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι του λέμε.»
Marshall Rosenberg
————————————-
Αντί να εστιάσουμε στην υπακοή του παιδιού στο εδώ και τώρα γιατί μας βολεύει, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω… και ας αναρωτηθούμε τι μαθαινει τελικά το παιδί όταν δεν του δίνουμε καμία επιλογή.
Ποιο είναι το μακροχρόνιο αντίκτυπο στη ζωή του.
Για μένα αυτο το παιδί που υπακούει γιατί δεν του δίνεται άλλη επιλογή… δεν μπορεί να πει όχι δηλαδή να κάνει πίσω, να κάνει αναστροφή.
Όποτε αναγκαστικά προχωράει, σε αδιέξοδο όμως… μέχρι να έρθει η εφηβεία όπου απλά θα επαναστατήσει μάλλον…
Εικόνα: web
Το παιδί μαθαίνει γιατί παίζει (εικόνα)
/
Mία εικόνα για τον γονιό-Influencer
/Μας παρακολουθούν. Συνεχώς.
[αναζητώ τον καλλιτέχνη του παραπάνου σκίτσου… το βρήκα στο ιντερνετ χωρίς πηγή]
Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...
/Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.
Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.
Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο...
/''Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, πήγαινε σπίτι σου κι αγάπησε την οικογένεια σου.''
[Μητερα Τερέζα]
Το πως είμαστε ως γονείς και με ποιο τρόπο εφράζουμε την αγάπη μας στα παιδιά μας επιρεάζει άμεσα το πως θα είναι η κοινωνία αύριο...
Κι εγώ τα έπαιρνα όλα προσωπικά...
/«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του.
Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).
--------------------------------------
Εμένα μου πήρε θα έλεγα 2 χρόνια να μη το παίρνω προσωπικά όταν το παιδί ''τα σπάει όλα''...ή απλα κάνει κατι που δεν «ανέχομαι» για κάποιο λόγο. Με βοήθησε η εικόνα του παγόβουνου και του υποβρηχίου... Η ''δύσκολη συμπεριφορά'' που είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου και που φαίνεται κρύβει μία ανεκπλήρωτη ανάγκη.... ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ. Γίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία.., Αξίζει. Πλέον είμαι μόνο στο υποβρήχιο και έχει περισσότερη ομορφιά κάτω από την επιφάνεια!
Δες την ιστορία με το παγοθραυστικό και το υποβρήχιο για να δεις τι εννοώ εδώ!
Τι σημαίνει ''λάθος συμπεριφορά'';
/2 αποφθεύματα-κλειδιά για τη ‘‘λάθος συμπεριφορά’’:
“Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος συμπεριφορά. Η μόνη ουσιαστική επιλογή βρίσκεται μεταξύ της αγάπης και του φόβου.” G. Jampolsky
«Οι πράξεις ενός παιδιού δεν είναι καλές ή κακές, απλώς εκφράζουν συναισθήματα και φυσικές ανάγκες ή αθώα παιχνίδια. Ωστόσο o νους μας αξιολογεί αυτομάτως τις πράξεις του και αντιδρούμε όχι απέναντι στο παιδί αλλά στην προσωπική μας ερμηνεία των πράξεων του» Naomi Aldort
Περισσότερα για το θέμα εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/ypobryxio-i-pagotraustiko
Και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
/«- Και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Εγώ. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Τι άλλο;»
Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;
/Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…
Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.
Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.
Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…
Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;
Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;
Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;
Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.
Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.
Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.
Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…
Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…
Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.
Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί...
/
« Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί δεν είναι τόσο να το αγαπάμε όσο να του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.»
J. Salomé.
Γιατί αν αγαπάει τον εαυτό του θα πάρει μαζί όλα τα « αυτό» που πάνε πακέτο δώρο:
Αυτοπεποίθηση
Αυτοεκτίμηση
Αυτοεικόνα
Και πολλά άλλα...
Θα πάει χαμένη;
/Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.
Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.
Και τι έγινε;
Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;
Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.
Παίζοντας, μεγαλώνει.
Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.
Μπα.
Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.
Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.
Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.
Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.
Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.
Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».
Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)
/Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…
Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…
—————————————
Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.
Έτσι νομίζουμε…
Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.
Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.
Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.
Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.
Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.
Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.
Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).
Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.
Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)
Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;
Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.
Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.
Πρακτικά τι κάνουμε;
3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας
Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.
1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.
‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’
2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’
Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘
Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.
Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:
3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.
‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’
Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.
Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας.
Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…
Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi
