Όταν είναι όλα μπερδεμένα...

/

Όταν όλα είναι μπερδεμένα… έξω… και μέσα…

Όταν το καλάθι με τα άπλυτα είναι πιο ψηλό και από μένα…

Όταν ψάχνω 10 λεπτά τα κλειδιά μου ενώ είναι στην τσάντα μου,

Όταν νυστάζω και από την νύστα δεν μπορώ να κοιμηθώ,

Όταν έχω 3 στόχους για μια μέρα και στο τέλος της ημέρας, δεν έχω προλάβει ούτε να πιάσω τον πρώτο.

Όταν στενοχωριέμαι γιατί πάντα σκέφτομαι και αν σκέφτεσαι πολλές φορές έχεις λόγους να υποφέρεις,

Όταν όλα είναι άνω κάτω, ανάποδα και ανακατεμένα,

Τότε είναι που τα κοιτάω ακόμα λίγο πιο προσεκτικά…

Τα κορίτσια «μου»…

Και τελικά βλέπω ότι είναι όλα όρθια.

Τα σημαντικά είναι όρθια.

Όλα τα αλλά θα ισιώσουν… δεν θα γλυτώσουν.

Η αντίδραση μας... η ευκαιρία μας.

/

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η ιστορία μας.

Στο πως αντιδρούμε αποκαλύπτονται τα τραύματά μας.

Στο πως αντιδρούμε, πονάμε, προβληματιζόμαστε, ζητάμε συγνώμη, προχωράμε.

Στο πως αντιδρούμε, αποφασίζουμε, υπάρχουμε, δυναμώνουμε.

Στο πως αντιδρούμε, εξαρτάται η σχέση με τους γύρω μας… και με το παιδί μας.

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η εξέλιξή (ή όχι) του εαυτού μας…

…μια ευκαιρία.

Εικόνα C. Mackezy

Ακούς; Είσαι αρτίστας!

/

Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ

Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…

Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…

Γιατι είσαι Αρτίστας;

Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.

Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.

Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.

Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.

Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…

Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…

Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή

Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…

…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)

Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…

Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…

Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.

Happy end

''Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί''

/

« Νομίζω ότι το πιο συχνό λάθος [που κάνουν οι γονείς] είναι ότι μεταφράζουν τη συμπεριφορά των παιδιών σαν μια απόπειρα να τους «κερδίσουν».

Αυτό οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό του τύπου «ποιος είναι το αφεντικό» και όλοι χάνουν.

Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί.

Πολλοί γονείς πιστεύουν στην αρετή της συμμόρφωσης, αλλά κάθε φορά που ένα παιδί γίνεται υπάκουο, εγκαταλείπει την ευθύνη.

Εγώ προτιμώ το δεύτερο και πιστεύω ότι και οι περισσότεροι γονείς θα ήθελαν υπεύθυνα παιδιά. »

Isabelle Filliozat

Το παιχνίδι δεν είναι μία παρένθεση ανάμεσα σε πιο ''σοβαρές'' δραστηριότητες

/

Σήμερα το πρωί… τα παιδιά παίζουν στο σαλόνι.

Ακούω τον Μπαμπά να τους λέει:

- Παιδιά σε λίγο φεύγουμε, πριν θα χρειαστεί να κάνουμε το x και το x, εντάξει;

- Μα Μπαμπάαααα δεν *τελειώσαμε*!

Και… Χαίρομαι με το «δεν τελειώσαμε».

Γιατί πάντα αυτό λέει η Σοφία σε τέτοιες περιπτώσεις.

Με το «δεν τελειώσαμε» λέει πολλά…

Μας λέει στην ουσία ότι το παιχνίδι είναι η δουλειά τους και ότι πρέπει να ολοκληρωθεί πρώτα.

Θέλει να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι τους δεν είναι μια παρένθεση ανάμεσα σε πιο «σοβαρές», οργανωμένες ή δομημένες δραστηριότητες.

Το παιχνίδι είναι ΤΟ θέμα τους, έχει αρχή, μέση τέλος, έχει ΣΚΟΠΟ.

Τα δίνουν όλα και μαθαίνουν όταν παίζουν, και εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε…

… ή τουλάχιστον μάλλον να ζητάμε συγνώμη όταν αναγκαζόμαστε να τους το διακόπτουμε.

———
Φωτό: ένα από τα παιχνίδια τους, ένα κουτί-κατασκευή τους που μάλλον θα είναι μαζί μας για καιρό ακόμα… έχει σκοπό και αυτό…

Ένα κορυφαίο απόφθευμα του Winicott (σκίτσο)

/

Σε αυτό το κομμάτι τα έχω σίγουρα καταφέρει.

Από εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιβολίες και δυσκολίες και σκέψεις και αναλύσεις, ¨και αν¨, ¨και μήπως΄΄, ¨και γιατί¨ ως Μαμά... παίρνω περίφανα 100/100 ...

* Το ¨¨μητέρας¨¨ μπορεί να είναι και ¨¨πατέρας¨¨. (Μη νομίζουμε ότι αποκλείονται οι Μπαμπάδες δηλαδή) απλά δεν γινόταν να αλλάξω το απόφθευμα του κορυφαίου Winicott...

«Πού είναι το κουμπί ''Pause'';».

/

Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου όταν είχε γεννηθεί το 1ο μου παιδί…

Μια συνειδητοποίηση που μου έμεινε…

«Δεν υπάρχουν πια Σαββατοκύριακα».

Και κανένα Κουμπί pause.

Σκίτσο από το σούπερ βιβλίο της Ι. Φιλιοζά, «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»

————

Ένα χρήσιμο παιδικό βιβλίο για τον θυμό από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά

/

‘’ Ο θυμός είναι ένα δώρο που μας δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες που δεν έχουν καλυφθεί και που είναι η αιτία για την αντίδραση αυτή’’. [Marshal Rosenberg]

Αυτό το απόφθευμα μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα σήμερα αυτό το πολύ εύστοχο βιβλίο της Ιζαμπελ Φιλιοζά για τον θυμό (για παιδιά 4-10 ετών).

Αυτό το μικρό βιβλίο θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα τις αιτίες του θυμού και τους γονείς να εγκαταλείψουν ορισμένες στρατηγικές που δεν έχουν αποτέλεσμα («Ηρέμησε!» «ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ!» «Πρόσεξε, αν συνεχίσεις…»).

Μία από τις 3 ιστορίες π.χ. διαπραγματεύεται το θέμα του συσσωρευμένου στρες και των μπλοκαρισμένων συναισθημάτων στα παιδιά. Πράγματι, μια ανησυχία στο σχολείο, για παράδειγμα, μπορεί να είναι η πηγή μιας έντασης που θα κάνει τα παιδιά επιθετικά και νευρικά το βράδυ ή τις επόμενες μέρες. Αυτή η ένταση απελευθερώνεται με την κίνηση ή το παιχνίδι. Αφού ηρεμήσει, το παιδί μπορεί να βάλει λόγια στο πρόβλημά του.

Βρες το βιβλίο αυτό εδώ (Public) ή εδώ (Ianos)

Για παιδιά λίγο μεγαλύτερα (6+) δες αυτό το φοβερό τετράδιο ασκήσεων

Δες εδώ ένα παιχνίδι για τα συναισθήματα


Οι συμβουλές μας βοηθάνε το παιδί τελικά;

/

- Μπαμπά;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Μμμ... Μήπως μπορείς να καλέσεις κάποιες συμμαθήτριες στο σπίτι το ΣΚ; Και με αυτές που σε κοροϊδεύουν, μήπως να το πεις στην δασκάλα;

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση με τη λύση του Μπαμπά;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας λέει στο παιδί πως να λύσει το πρόβλημα του, του προσφέρει απαντήσεις ή λύσεις για λογαριασμό του νομίζοντας ότι έτσι το βοηθάει. .

Ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί μπλοκάρεται η επικοινωνία;

Γιατί οι συμβουλές είναι ένα εμπόδιο στην επικοινωνία;

—>>> Τι συμβαίνει ;

Το κρυφό μήνυμα που παίρνει το παιδί είναι ότι δεν είναι ικανό να λύσει τα προβλήματά του… Και το εμποδίζει να μπει στη διαδικασία να προβληματιστεί για να βρει δικές του λύσεις. Εάν ένας γονέας δίνει συνέχεια συμβουλές και λύσεις, μπορεί το παιδί να αντισταθεί ή να είναι εξαρτημένο.

[Να τονίσουμε εδώ ότι οι συμβουλές είναι εμπόδια επικοινωνίας όταν το παιδί δεν τις ζητάει όχι όταν γίνεται μία ανοικτή συζήτηση σε μία ‘‘περιοχή χωρίς πρόβλημα’’' και ο γονέας προτείνει κάποιες λύσεις.]

Για πες ποια είναι η γνώμη σου για τις συμβουλές ως εμπόδιο στην επικοινωνία και πως τα πας! Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…

(Οι συμβουλές ειναι ένα από τα δύσκολα εμπόδια επικοινωνίας και δεν είναι εύκολο να τις καταργήσουμε καθώς οι περισσότεροι από εμάς έχουν μάθει έτσι... )


''Δίνεις μπουκάλι; Θηλάζεις ακόμα; Κοιμάται μαζί σας;'' Παπαπαπαπα!!!!

/

''Τι; 4/15/26/38/49 μηνών και Ακομά θηλάζει;;; Παπαπαπαπα''

''Δίνεις μπουκάλι; Τι; Είναι δική σου επιλογή;;; Δεν ήθελες να θηλάσεις; Παπαπαπαπα!'

'' Κομματάκια; Γιατί δεν τα παιρνάς όλα από το μούλτι να τελειώνεις; Θα πνιγεί! Παπαπαπαπα! ''

''Μη μου πεις ότι κοιμάται μαζί σας... Παπαπαπα!!!'''

''Πρέπει να πας καμιά βόλτα παιδί μου... όλο αγκαλιά είστε! Θα κακομάθει! Και φαίνεσαι κουρασμέν@...Παπαπαπα!''

Έρχονται οικογενειακές στιγμές... και μαζί [ίσως] και κάποια πεταχτά ''ΠΑΠΑΠΑΠΑΠΑ!''...

Το ''Παπαπαπαπα'' κρύβει φόβο, ζήλια, ανυσυχία (κάποιες φορές και αγάπη... ναι παράξενο...) αλλά όλα αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα ΑΝΗΚΟΥΝ στο άτομο που ΛΕΕΙ το Παπαπαπαπα.

Δεν χρειάζεται τα Παπαπαπαπα ΤΟΥΣ να μας αποσυντωνίσουν, ούτε να μας βλάψουν, ούτε να μας φοβίζουν.

Ο κάθε γονιός προχωράει στο δικό του μονοπάτι αυτογνωσίας στο δικό του ρυθμό.

Οι συμβουλές είναι μια χαρά όταν ΤΙΣ ΖΗΤΑΜΕ.

(Παπαπαπαπα!!!)

--------------------------------

Στην εικόνα είμαι εγώ και όλα αυτά που έχω ακούσει και γι'αυτό είναι γυναίκα, αλλά θα μπορούσε να είναι Μπαμπάς επίσης... Δεν γλυτώνει κανείς...

Χρόνος... για να ΕΙΜΑΣΤΕ

/

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μη τρέχουμε.

Να μη κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να είμαστε.

Γιατί όταν ΄΄είμαστε΄΄ και με προσέχεις Μαμά/Μπαμπά, τότε θα έρθουν το γέλιο, οι αγκαλιές, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη, τα ωραία της ζωής.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους.

Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν σταματας λίγο τον χρόνο και μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Τότε, η αγάπη μας είναι ακόμα πιο δυνατή.

--------------------------------------

Ενα μικρό κείμενό μου για το απόφθευμα:

''Αυτό που αλήθεια χρειάζονται τα παιδιά είναι τα πράγματα που συχνά δυσκολευόμαστε να τους δώσουμε: χρόνος και προσοχή.'' Carl Honoré

Χρόνος και προσοχή... για να είμαστε ΜΑΖΙ, όχι παράλληλα.

Όταν παρηγορούμε το παιδί που έχει πρόβλημα, το βοηθάμε τελικά;

/

- Μπαμπά; Μπορώ να σου πω κάτι;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Αχ, κοριτσάκι μου, χαμογέλα λίγο, και εγώ το πέρασα αυτό όταν άλλαξα σχολείο… Σε λίγες μέρες, θα έχεις φίλους, μη στεναχωριέσαι.

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση; Θα είχες πάρει δύναμη από τη συνομιλία αυτή;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

—>>> Τι συμβαίνει ;

Ο Μπαμπάς θέλει να βοηθήσει το παιδί του να νιώθει καλύτερα. Έτσι, προσπαθεί να το παρηγορήσει και να το καθησυχάσει... Χωρίς να το θέλει όμως, ο γονιός δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού και τελικά το εμποδίζει να τα εκφράσει. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Παίρνει το κρυφό μήνυμα ότι δεν του επιτρέπεται να νιώσει άσχημα για κάτι.

Πες ποια είναι η γνώμη σου για την παρηγοριά ως εμπόδιο στην επικοινωνία... Είναι κάτι που κάνεις; Είναι κάτι που έκαναν οι γονείς σου; Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…


Οταν φεύγουμε κρυφά... για να μη κλάψει...

/

- Δεν ενημερώνεις τη γυναίκα σου ότι φεύγεις;

- Χαχα είσαι τρελός; Το αντίθετο! Εκμεταλλεύομαι ότι κοιμάται για να τη κάνω. Έτσι, δεν έχουμε κρίση. Είναι φανερό ότι δεν έχεις κάνει ακόμα σχέση εσύ!

---------------------------

Το έχω κάνει κι εγώ στις αρχές... Να φεύγω για λίγο χωρίς όμως να ενημερώσω το μωρό. Για να γλυτώσω τα κλάματα... Λες και το παιδί είναι χαζό... Λάθος... Χάνεται η εμπιστοσύνη έτσι... και μετά το παιδί δεν σε αφήνει να φύγεις από μπροστά του μη τυχόν και εξαφανιστείς ξαφνικά! Αλλά δεν ήξερα... Έτσι έκαναν όλοι γύρω μου κιόλας... ''Φύγε, φύγε!!'' μου έλεγαν...

Σκίτσο της Fanny Vella από το απίθανο βιβλίο''Et si on changeait d'angle'' όπου βάζει ενήλικες στη θέση του γονιού και του παιδιού για να μας ανοίξει τα μάτια...

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις...''

/

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις.

Έτσι κι εγώ δεν θα μαλώσω τα παιδιά μου.

Και τα παιδιά μου δεν θα μαλώσουν τα παιδιά τους.''

---------------------------

Αυθόρμητη ανάλυση του φαύλου κύκλου της βίας από ένα εξάχρονο... Ετσι ξαφνικά...

Ε... εντάξει, έμεινα με το στόμα ανοικτό σαν pac-man κι εγώ...

''Θα φας ξύλο!'' - Μερικές σκέψεις μου για τη λεκτική βία

/

Επειδή η βία μπορεί να είναι λεκτική/ψυχολογική...

... όταν λέμε σε ένα παιδί ''θα φας ξύλο'', είναι απειλή, είναι βία.(Και ας μη βαράμε το παιδί ποτέ)

Τώρα, αν και εμείς το λέμε ή το έχουμε πει, δεν σημαίνει και πάλι ότι δεν είναι βία. Οι λέξεις έχουν ένα νόημα, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρεάζουν κάπως.

Φαντάσου ένα λεπτό κάποιος να σου πει ''Θα φας ξύλο''.

Φαντάσου να σου το λέει η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο προϊστάμενός σου, ένας περαστικός.

Πώς θα ένιωθες; Εγώ βία. Και είμαι 37 κιόλας, όχι παιδί. Βίαια θα ένιωθα ...και ας το συνήθιζα κάποια στιγμή αν μου το έλεγαν συνέχεια.

Επίσης, αν δεν συμφωνούμε με αυτό, η θετική διαπαιδαγώγηση μάλλον δεν μας ταιριάζει και είναι οκ. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, μόνο να μεταφέρω ότι έχω μάθει με την θετική γονεϊκότητα γιατί μου άλλαξε τη ζωή. Ξέρω ότι κάποια άτομα δεν είναι έτοιμα να αντιληφθούν ότι ο τρόπος που μεγαλώσαμε δεν ήταν τέλειος.

Ο καθένας επιλέγει αλλά η βία είναι βία.

Και ναι δεν είμαστε τέλειοι γονείς, μπορούμε όμως να δούμε μερικές ατέλειες μας και να βελτιωθούμε βήμα βήμα. Αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά και ας κάνω 2 βήματα μπροστά και ένα πίσω.

Επειδή ο κορυφαίος Haim Ginott τα λέει πολύ καλύτερα, δείτε παρακάτω:

«Όπως ένας καλά εκπαιδευμένος χειρουργός που προσέχει πού κόβει, έτσι και οι γονείς χρειάζεται να γίνουν πιο ικανοί στη χρήση των λέξεων. Γιατί τα λόγια είναι σαν μαχαίρια. Μπορούν να προκαλέσουν, αν όχι σωματικές, σίγουρα πολλές ψυχικές πληγές.»

Ηaim Ginott

O χρυσός κανόνας της γονεικότητας

/

Απλά πράγματα.

Όχι τόσο.

Δυστυχώς.

Αλλά όταν μπαίνουμε στη θέση του παιδιου μας αντί να το κοιτάμε από ψηλά μόνο, έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα.

«Τι θα ένιωθα στη θέση του όταν κάνω/λέω Χ»