Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!

---

Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

''Δεν θέλω να πάω σχολείο!''

- «Πω πω, πως μεγάλωσες! Θα πας σχολείο φέτος (.)(;)»… άκουσα αρκετές φορές φέτος το καλοκαίρι…

Κάθε φορά αναρωτιόμουν αν ήταν ερώτηση ή δήλωση και δεν ήξερα τι να πω.

Προτιμούσα ξεκάθαρες καλοκαιρινές ερωτήσεις όπως: ‘‘Θα φας λίγο καρπουζάκι;’’

Τότε ήξερα τι να απαντήσω, ένιωθα όμορφα και πήγαινα να παίξω ενώ σε ρωτούσαν εσένα Μπαμπά αν είμαι “έτοιμος” για το σχολείο.

«Σχολείο»

Με πήγες απέξω μια φορά την περασμένη εβδομάδα και μου είπες με ένα αγχωμένο χαμόγελο πως εκεί θα πάω σε λίγες μέρες.

«Σχολείο».

Μια λέξη που είχε και στα 3 νέα βιβλία που μου πήρες για το καλοκαίρι. Μου τα διάβαζες με λίγο παραπάνω χαρά, λες και ήταν λίγο πιο πολύ σημαντικά από τα άλλα. Μου άρεσε το ύφος σου όταν μου τα διάβαζες, όχι τόσο η ιστορία, έτσι κι αλλιώς εσένα κοίταζα, όπως με όλα τα βιβλία.

«Σχολείο.»

Ακόμα μια ιδέα, κάτι που με ενθουσιάζει και με φοβίζει ταυτόχρονα.

Δεν είμαι έτοιμος.

- «Αγάπη μου, σε λίγες μέρες θα πας σχολείο, θυμάσαι;.» Μου είπες σήμερα στο πρωινό.

Μια ένταση, εσύ.

Ένα κόμπο, εγώ.

- «Δεν θέλω να πάω σχολείο» σου δήλωσα λοιπόν αποφασιστικά.

Ξεροκατάπιες.

Ήθελες να με ρωτήσεις ‘‘Μα γιατί παιδάκι μου;’’.

Και είχες στο στόμα σου έτοιμα, όλα τα επιχειρήματα, όλα αυτά τα «ΑΦΟΥ».

Αφού θα κάνεις φίλους.

Αφού μεγάλωσες πια.

Αφού είναι καλή η δασκάλα.

Αφού πάνε όλα τα παιδιά.

Αφού η Μαμά και ο Μπαμπάς δουλεύουν.

Αφού θα μάθεις γράμματα.

Και…

Αφού πρέπει. Το καλύτερο αυτό.

«Πρέπει».

Τι σημαίνει ‘‘πρέπει’’ για ένα μικρό παιδί που φοβάται;

«Δεν θέλω να πάω σχολείο!» φώναζες και εσύ παιδί τον πρώτο καιρό… Ή μήπως το φώναζες μέσα σου, δεν θυμάσαι και καλά.

Τελικά, σου άρεσε το σχολείο όπως θα μου αρέσει κι εμένα, σε λίγο, σε λίγες μέρες, εβδομάδες, μήνες.

Στο δικό μου χρόνο, τέλος πάντων.

Ξέρεις Μπαμπά ότι προς το παρόν όμως έχω το δικαίωμα…

να θέλω λίγο…

καθόλου…

να μη θέλω ποτέ…

και να φοβάμαι πολύ.

Όποτε με το «δεν θέλω να πάω σχολείο» που σου λέω, εσύ δεν μιλάς.

Με παίρνεις μια αγκαλιά.

Μου αφήνεις χώρο.

Ίσως τον χώρο που δεν σου έδιναν εσένα όταν ήσουν παιδί και δίνεις και στον εαυτό σου, τώρα.

Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά.

- «Είναι καινούριο όλο αυτό για σένα ε…»

- «Ναι. Δεν θέλω να πάω…» απαντάω.

Μου χαϊδεύεις το κεφάλι…

- «Φοβάμαι λίγο» ρισκάρω κι εγώ και σου δείχνω πόσο λίγο φοβάμαι ανάμεσα στα δάχτυλα μου.

- «Σε καταλαβαίνω» μου λες και εσύ… «Αφού κι εγώ φοβάμαι όταν ξεκινώ κάτι καινούριο στην αρχή. Δεν είσαι μόνος. Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας.»

Είπες ένα ‘‘ΑΦΟΥ’’ τελικά…

Ένα «αφού» που έβγαινε όμως από μέσα σου.

Δεν προσπάθησες να με πείσεις ότι θα περάσω καλά. Αυτό, θα το ανακαλύψω εγώ.

Δεν προσπάθησες να απαλύνεις την ανησυχία μου. Ξέρεις ότι χρειάζεται να τη βιώσω για να πάρω δύναμη μετά.

Δεν προσπάθησες να πεις κάτι για να νιώσεις και εσύ καλύτερα. Μπορείς να αντέξεις τη δυσκολία μου.

Έτσι κι αλλιώς θα με αφήσεις στο σχολείο και θα με σκέφτεσαι. Και εσύ νιώθεις μια ένταση.

Θα πάω σχολείο. Είναι μια μετάβαση για όλους μας.

Μια ιδέα προς το παρόν.

Ούτε ωραία, ούτε άσχημη, ούτε μαύρη ούτε άσπρη.

Πολύχρωμη.

Όπως τα μολύβια που μου πήρες.

Μαζί είμαστε σε όλο αυτό.

Και ήδη νιώθω λίγο καλύτερα.

Ίσως και λίγο πιο έτοιμος.

Ένα τόσο δα πιο έτοιμος όμως ε;

———————————————————-

Ιστορία γραμμένη 08/2022 - updated 08/2023

Μερικά tips για να προετοιμάσουμε το παιδί για το σχολείο:

• Μιλάμε για το πώς θα είναι οι πρώτες μέρες στο σχολείο. Απαντάμε ειλικρινά στο παιδί, χωρίς υπερβολές.

• Δεν προσπαθούμε να πείσουμε το παιδί με την λογική με το που μας εμπιστεύεται την ανησυχία του. Χρειάζεται να ασχοληθούμε πρώτα με το συναίσθημα.

• Ακούμε το συναίσθημα του παιδιού χωρίς κρίση. Έχει το δικαίωμα να μη θέλει να πάει στο σχολείο και να φοβάται το άγνωστο. Αποφεύγουμε τα κλασικά εμπόδια επικοινωνίας (δες εδώ ποια είναι)

• Διαβάζουμε παιδικά βιβλία για το θέμα παρέα. Κουβεντιάζουμε πάνω σε αυτά.

• Αν είναι δυνατόν, επισκεπτόμαστε το σχολείο και συναντάμε τον δάσκαλο / την δασκάλα πριν την πρώτη μέρα. Αν δεν γίνεται, ΄τότε κάνουμε μία βόλτα γύρω από το σχολείο.

• Αν είναι δυνατόν, συναντάμε άλλα παιδιά που θα πάνε στο ίδιο σχολείο…

• Δεν βιαζόμαστε, δείχνουμε εμπιστοσύνη και μένουμε εμείς ήρεμοι. Η προσαρμογή μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι είμαστε δίπλα του και το στηρίζουμε.

• Αν το παιδί σου πρόκειται να πάει Πρώτη δημοτικού φέτος, διάβασε εδώ ένα άρθρο της Ελίνα Κεπενού (Ψυχολόγος) για την μετάβαση στο δημοτικό

«Δεν είσαι καλό παιδί»

Θα σου πω μία μικρή ιστορία…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί. «Δεν είσαι καλό παιδί» του έλεγαν συχνά οι γονείς του.

Το έλεγαν γιατί ήθελαν απλά το παιδί να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Τίποτα άλλο. Δεν είχαν άλλη πρόθεση.

Δεν ήθελαν να το πληγώσουν ή να του μειώσουν την αυτοπεποίθηση. Καθόλου.

Μόνο που στο τέλος, το παιδί το πίστεψε. Ότι δεν είναι και τόσο καλό παιδί. Ίσως. Ότι ίσως θα έπρεπε να είναι αλλιώς, «καλύτερο», πιο έτσι ή πιο αλλιώς, ίσως.

Πάλεψε να πιστέψει στον εαυτό του αρκετά χρόνια.

Τα κατάφερε, με δυσκολία.

Το παιδί κοντεύει σαράντα ετών σήμερα και έχει ένα παιδάκι.

Το παιδί αυτό είμαι εγώ.

Και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα σου πω ποτέ ότι δεν είσαι «καλό», μιας και έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο που σήμερα το έκανα: όταν έριξες όλη την τσάντα μου κάτω πριν, σου είπα ότι δεν είσαι καλό παιδί.

Νιώθω άσχημα, για αυτό και θέλω να σου πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να σου το πω. Μου ξέφυγε επειδή μου το έλεγαν όταν ήμουν μικρό παιδί.

Δεν υπάρχουν καλά και κακά παιδιά.

Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι όταν πέταξες τα πράγματά μου κάτω, θύμωσα γιατί τα έχω ανάγκη για τη δουλειά μου.

Αυτό που έκανες δεν ήταν καλό, δεν έχει όμως να κάνει με σένα. Αν νιώθεις ότι θέλεις να τα ρίξεις όλα κάτω, μπορείς να σκίσεις τα πρόχειρα χαρτιά που έχουμε στη γωνία σαν νίντζα, θυμάσαι;

…

Ήσουν πολύ θυμωμένος και το σώμα σου ολόκληρο ήταν τεντωμένο, ε;

Πέρασες δύσκολα σήμερα… Θέλεις να μου πεις; Όχι ακόμη; Καταλαβαίνω.

Έλα αγκαλιά μου αν θέλεις.

Είμαι εδώ.

—————————————————

Αυτή η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;

Μπορείς να το παραγγείλεις το βιβλίο χωρίς μεταφορικά έξοδα ΄κ΄άνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ

View fullsize

View fullsize

View fullsize

View fullsize

Σκέψεις για ένα (λίγο πιο) ανάλαφρο καλοκαίρι με τα παιδιά

Bίντεο: 5 λόγοι που η ευαλωτότητά μας βοηθάει για μια βαθιά σύνδεση με τα παιδιά μας (και όχι μόνο...) (facebook live 13/6/2023)

Συζήτηση με

• την Ελίνα Κεπενού, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

• την Χριστίνα Γαβρίλη (Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων), Συγγραφέας του βιβλίου ''Μικρές Ιστορίες Μητρότητας''

• την Ελένη Βασιλειάδη, Ενδυναμώτρια γονέων και Συγγραφέας του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

Είμαι το πρότυπό σου

Δεν έχουν τόση σημασία αυτά που σου λέω…

Ξέρω ότι με παρατηρείς. Συνεχώς… Και αυτό σε επηρεάζει πολύ περισσότερο.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, στα παιχνίδια, στα συναισθήματα, στα ψίχουλα.

ΒΛΈΠΕΙΣ ότι είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ και όταν δεν θέλω να με βλέπεις, όταν δεν αντέχω άλλο τις φωνές ή την γκρίνια ή την υπερένταση ή την αφάνταστη κούραση, όταν φωνάζω… και δεν ανταποκρίνομαι όπως θα ήθελα ή θα ήθελες.

Ε ΒΛΈΠΕΙΣ στο laptop να δουλεύω, να συγκεντρώνομαι, να έχω πάθος και επιμονή, και ας μην τα καταλαβαίνεις όλα ακόμη…

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παίρνω αναπνοές και να είμαι πολύ πιεσμένη όταν με διακόπτεις για τριακοστή έκτη φορά.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να διαβάζω, να κάνω λάθη, να νευριάζω, αλλά και να ξαναπροσπαθώ.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να μην ξέρω από πού να ξεκινήσω κάποιες φορές και τελικά να χάνω χρόνο…

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παρατάω το μάζεμα για να παίζω μαζί σου, να γελάω σαν παιδί κι εγώ.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ με τον μπαμπά, πώς επικοινωνούμε, πώς διαφωνούμε, πώς τα βρίσκουμε. ΜΕ

ΒΛΈΠΕΙΣ να οργανώνω με μεγάλη χαρά, ενέργεια και λεπτομέρεια το οικογενειακό μας τριήμερο.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να κλαίω και να μην ντρέπομαι που κλαίω όταν το έχω ανάγκη.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να προβληματίζομαι, να ζορίζομαι, να προχωράω.

ΒΛΈΠΕΙΣ τη δύναμή μου αλλά και την ευαλωτότητά μου ταυτόχρονα, κάθε μέρα.

————————————————————————————————-

Απόσπασμα από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;, Ελένη Βασιλειάδη

---

Aν θέλεις να ενδυναμωθείς ως γονέας αυτό το καλοκαίρι, ξεκινάει μία ομάδα στις 22 Ιουνίου. Θα συναντηθούμε διαδικτυακά για 6+1 Πέμπτες! Δες τι θα κάνουμε μαζί κάνοντας κλικ ΕΔΩ

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

εικονα απο το βιβλιο μαμα μπαμπα μ’ακουτε;

Mικρή, ήμουν η ‘’ντροπαλή’’ δεν ξέρω ποιος μου έβαλε αυτήν την ετικέτα. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ντροπαλή. Νόμιζα ότι ήμουν επειδή έτσι με έλεγαν…

Και νομίζοντας ότι ήμουν ντροπαλή, δεν ένιωθα τόση αυτοπεποίθηση και τελικά δεν ήμουν πράγματι τόσο κοινωνική... Κρίμα ε;

Οι ταμπέλες μας επηρεάζουν για μία ζωή…

Έχουν μεγάλη δύναμη…

Έφτιαξα το παραπάνω σκίτσο για να δείξω τι κάνουν οι ταμπέλες και τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για να τις αποφύγουμε.

Η Ιζαμπελ Φιλιοζά στο βιβλίο της ‘‘Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς’’ γράφει : Ο εγκέφαλος [του παιδιού] ερμηνεύει τα σχόλια και τις κρίσεις μας ως διαταγές’’.

Αν λέμε λοιπόν στο παιδί μας τακτικά (ή του περνάμε το μήνυμα με μη λεκτική επικοινωνία επίσης) ότι είναι άτακτος, τότε ακούει υποσυνείδητα ‘‘Πρέπει να είμαι άτακτος αφού έτσι με λένε και με βλέπουν’’.

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

1. Να έχουμε στο μυαλό μας την πρόταση του Ηaim Ginott ‘’Να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σαν να είναι ήδη ο άνθρωπος που είναι ικανό να γίνει».

Δηλαδή να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε μέχρι τώρα το παιδί λέγοντας π.χ. στο ‘’αδέξιο’’ παιδί ‘’ Θωμά, σου αναθέτω να τακτοποιήσεις τα ποτήρια στο ντουλάπι'’.

2. Να τονίσουμε τις επιτυχίες και τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού.

Είναι σημαντικό να του δείξουμε ότι βλέπουμε πρόοδο περιγράφοντας τη συμπεριφορά. Δεν πρέπει απλώς να λέμε ‘’Μπράβο’’ αλλά π.χ. σε ένα παιδί που γκρινιάζει συχνά να του λέμε: ‘’ Βλέπω ένα παιδάκι πολύ χαμογελαστό σήμερα!’’. Το παιδί έτσι θα αλλάξει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

3. Να είμαστε το παράδειγμα.

Να του δείξουμε τις θετικές συμπεριφορές στην πράξη, π.χ. : ‘‘Για να μη λερώνω τα ρούχα μου όταν τρώω, κάθομαι μπροστά στο πιάτο και σκύβω λιγάκι.’’

4. Να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για αυτόν.

Εδώ θα αναφέρω πάλι τον Haim Ginott ‘’Αν θέλετε τα παιδιά σας να βελτιωθούν, αφήστε τα να ακούσουν «κατά λάθος» τα καλά πράγματα που λέτε σε άλλους για αυτά.’’.

Για παράδειγμα, όταν γυρίσει η μαμά στο σπίτι, ο μπαμπάς λέει: ‘’ Σήμερα η Κοραλία συνεργάστηκε πολύ καλά με τον αδελφό της’’. Και να μην αναφέρει ο μπαμπάς τις λίγες φορές που χρειάστηκε να επέμβει…

5. Να πούμε στο παιδί ξεκάθαρα τι περιμένουμε από αυτό.

Π.χ. στο παιδί ‘’εγωιστή’’ , ‘’Αντρέα, περιμένω από εσένα να μοιραστείς τα μπισκότα με τα αδέλφια σου’’. Προσοχή εδώ μόνο να μην έχουμε υπερβολικές προσδοκίες.

Και πάνω απ’ όλα θέλει υπομονή. Και αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι. Και σίγουρα που και που θα μας ξεφύγουν ταμπέλες και κρίσεις.

Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί, μόνο μειώνοντας τις ταμπέλες και τις κρίσεις, θα αλλάξουμε την πραγματικότητα!

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

Πώς να παίξεις ποιοτικά με το παιδί σου (έστω και 10 λεπτά); Δες το βίντεο από την βιωματική παρουσίαση της Θεσσαλονίκης!

«Μαμά, Μπαμπά, παίζουμε;», Βιωματική παρουσίαση Κυριακή 7/5 19:00 - 19η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Το παιχνίδι είναι πραγματικά μια γέφυρα σύνδεσης ανάμεσα σε εμάς και το παιδί μας. Κι όμως δεν έχουμε πάντα χρόνο για παιχνίδι μέσα στην καθημερινότητα…

Με ποιο τρόπο μπορούμε να παίξουμε ποιοτικά με το παιδί μας ενώ δεν έχουμε πολύ χρόνο;

Όπου «ποιοτικά» = να γεμίζει το ρεζερβουάρ του παιδιού και να μας φέρει πιο κοντά.

• Τι είναι το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού; Πώς γεμίζει; Πώς αδειάζει; Γιατί έχει σημασία για σένα ως γονέας;

• Πώς μπορεί η έννοια του ρεζερβουάρ αγάπης να βοηθήσει το παιδί μου;

• Και όταν δεν έχουμε πολύ χρόνο στην καθημερινότητα, τι μπορούμε να κάνουμε;

• Με ποιο τρόπο μπορώ να παίξω έτσι ώστε να γεμίζει το ρεζερβουάρ του παιδιού μου;

Μιλούν:

• Ελένη Βασιλειάδη, Συγγραφέας, Parenting Consultant, Εκπαιδευτικός, δημιουργός της κοινότητας των Positive Parents

• Φιλιώ Κατσαρού, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Σύμβουλος γονέων εκπαιδευμένη στο Play Therapy & Filial Play

Γονέας: ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ή ΓΙΝΕΣΑΙ;

Γεννιέσαι απότομα και απροετοίμαστος… και γίνεσαι σταδιακά και ταξιδεύοντας παρέα με το παιδί…

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Γεννιέσαι απότομα γιατί τη στιγμή που έρχεται το πρώτο σου παιδί στη ζωή, αποκτάς μια νέα ταυτότητα και έναν άλλο ρόλο στη ζωή σου. Είναι ένα γεγονός και δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτή η νέα ταυτότητα είναι μόνιμη και θα πάρει κιόλας μία κυρίαρχη θέση στη ζωή σου για πολλά χρόνια.

Γεννιέσαι γονέας ξαφνικά, χωρίς να ξέρεις τι εστί γονεϊκότητα και επιπλέον, ανέτοιμος. Συνήθως έχεις προετοιμαστεί για τον τοκετό και τον θηλασμό. Δεν έχεις προετοιμαστεί για τις συναισθηματικές αλλαγές που θα βιώσεις μέσα σου, ούτε για τις αναταράξεις που θα προκληθούν στη συντροφική σχέση ούτε για το τι σημαίνει να έχεις ένα μωρό 24/24, ούτε πως επικοινωνείς με ένα μωρό.

Παράλληλα, η ίδια η κοινωνία, οι διαφημίσεις και τα κοινωνικά δίκτυα καθρεφτίζουν την αντίληψη ότι είναι εύκολη η γονεϊκότητα, ότι η οικογενειακή ζωή είναι μόνο χαρά και γέλια και ότι υπάρχουν τέλειοι γονείς.

Το χάσμα που βιώνεις ανάμεσα στην ψεύτικη εντύπωση ότι η γονεϊκότητα είναι εύκολη και τη δύσκολη πραγματικότητα σου προκαλεί ενοχές και ψυχική κόπωση.

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Γεννιέσαι λοιπόν βιολογικά γονέας μια συγκεκριμένη στιγμή, όμως η αποστολή σου ως γονέας είναι ένα ταξίδι ζωής. Οι προκλήσεις της νέας καθημερινότητας σε φέρνουν γρήγορα αντιμέτωπο με τις ελλείψεις σου και γρήγορα καταλαβαίνεις ότι το γονεϊκό σου ένστικτό δεν φέρνει όλες τις λύσεις και απαντήσεις.

Συνειδητοποιείς ότι η γονεϊκότητα είναι μία δυναμική διαδικασία μάθησης που απαιτεί συνέχεια προσαρμογή, γνώσεις και καινούριες επικοινωνιακές δεξιότητες.

Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι συνεχώς για να ΓΙΝΕΙΣ γονέας. Και δεν αρκεί να ψάξεις πληροφορίες στα βιβλία και στο διαδίκτυο… Θα χρειαστείς τόλμη για να ταξιδέψεις μέσα σου, να βγεις από την μάχη εξουσίας και να μαθαίνεις από το ίδιο το παιδί…

Το παιδί ξέρει τι κάνει… Θα «πατήσει» καθημερινά τα ‘’κουμπιά’’ σου και θα σου δείξει τελικά τι χρειάζεται να δουλέψεις μέσα σου και πώς να βελτιώσεις τον τρόπο που επικοινωνείς μαζί του.

Ένα παράδειγμα: Το παιδί δεν θέλει να φάει με το πιρούνι αλλά με τα χέρια, σε θυμώνει αυτό και φωνάζεις. Θα αναζητήσεις πληροφορίες και θα ανακαλύψεις ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ευεργετικό κιόλας για την ανάπτυξη του παιδιού. Παράλληλα θα ψάξεις μέσα σου για να καταλάβεις γιατί θυμώνεις όταν το παιδί σου τρώει με τα χέρια του και θα συνηδειτοποιήσεις ότι ως μικρό παιδί δεν είχες το δικαίωμα να λερωθείς ούτε να φάς με τα χέρια. Θα μπορείς να αφήσεις πια το δικό σου παιδί να φάει με τα χέρια αν το επιλέξεις, χωρίς να σου προκαλεί τόσο έντονο στρες αφού θα έχεις ‘’δει’’ από πού προέρχεται…

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Παρέα, ταξιδεύετε στη ζωή, μαθαίνετε δίπλα δίπλα. Γιατί αν εμπιστευτείς πραγματικά το παιδί σου, θα σου δείχνει κάθε μέρα τον δρόμο για να να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος. Θα είναι το δώρο του για σένα… γιατί τελικά… είναι το παιδί που δημιουργεί τον γονέα!

—————————————————-

Eσύ, τι νομίζεις; Γονέας, γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις»!

Ζωγραφια: Ελενη βασιλειαδη

(1) Τι μας λέει το παιδί :

‘‘Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις».

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου. Μπορεί να το λέει ακόμη η γιαγιά.

Τώρα όμως ξέρουμε. Το κλάμα είναι θεραπεία. Με τα δάκρυά μου, αποβάλλω το στρες μου.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω τη δύναμή μου. Εκφράζομαι για να ξεπεράσω τον θυμό μου, τη θλίψη μου, τη δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε, μη μιλήσεις, είναι καλύτερα.

Μόνο να είσαι δίπλα μου. Και να με περιμένεις.’’

---

Ιστορία με τίτλο ‘‘Δικαίωμα στο κλάμα’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;’’ Δες περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

---

(2) Τι μας λέει η επιστήμη:

Ο Dr. William Frey, ερευνητής Nευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, διεξήγαγε μια μελέτη σχετικά με τη χημική σύνθεση των δακρύων και τη λειτουργία τους. ΄[WiIliam H. Frey II - Muriel Langseth (1985). Crying: The Mystery of Tears, Winston Press.]

Στη μελέτη του σχετικά με τη θεραπευτική δύναμη των δακρύων, ο Dr. William Frey διαπίστωσε ότι τα δάκρυα που παράγονται ως απάντηση σε έντονα συναισθήματα (όπως η θλίψη ή το στρες) περιέχουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης σε σχέση με τα δάκρυα που λιπαίνουν και προστατεύουν τα μάτια. Η κορτιζόλη είναι μια ορμόνη που αυξάνεται με το στρες. Έτσι, όταν κλαίμε και απελευθερώνονται συναισθηματικά δάκρυα, απελευθερώνεται και κορτιζόλη, μειώνοντας τα επίπεδα του στρες.

Επίσης αυτά τα δάκρυα περιέχουν και ουσίες όπως η ωκυτοκίνη και η ενδορφίνη, οι οποίες συνδέονται με τη συναισθηματική ευεξία.

Η μελέτη αυτή οδήγησε στην θεωρία ότι το κλάμα έχει μια απελευθερωτική λειτουργία, βοηθώντας στην απελευθέρωση κορτιζόλης που σχετίζεται με το στρες και την αποκατάσταση της συναισθηματικής ισορροπίας.

(3) Τι μας λέει η συγγραφέας Naomi Aldort:

Ζωγραφια απο το βιβλιο μαμα μπαμπα μ’ακουτε; - ελενη βασιλειαδη

‘‘Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδί σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορεί να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολύ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδή βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιώθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του.’’

—————————————————————

Γνωρίζοντας αυτά, θα έλεγες ποτέ σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικα να μη κλαίει; Τροφή για σκέψη…

---

Αν θέλεις να εμβαθύνεις στο πώς μπορείς να ακούς πραγματικά και βοηθητικά το παιδί σου όταν βιώνει δύσκολα συναισθήματα…

…και να γνωρίσεις με ποιους τρόπους μπορείς να συνδεθείς και να επικοινωνείς βαθιά μαζί του, κάνε κλικ εδώ για να δεις πώς θα μπορεί να σε ωφελήσει η συμμετοχή σου στο θετικό κύκλο εργαστηρίων ‘‘Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;’’

3 Θετικά εργαλεία επικοινωνίας για να ενισχύσεις τον δεσμό με το παιδί σου

‘‘Πήρες 16, οι άλλοι τι βαθμούς πήραν;’’

‘’Μίλησέ μου! Ma, τι έχεις πια; Κατάπιες τη γλώσσα σου; ‘’

‘’Σταμάτα να κλαψουρίζεις επιτέλους, είσαι μεγάλο παιδί!’’

‘’Μα δεν είναι τίποτα αυτό, σταμάτα να φωνάζεις σε παρακαλώ!!’’

‘’Εγώ στην ηλικία σου κατάφερνα να ….‘’ (βάλε το δικό σου ρήμα…)

‘’Μα, το κάνεις επίτηδες; Σου είπα όχι!’’

---------------------------------------------------

Έχεις ξαναπεί ή ξανακούσει τέτοιες φράσεις;

View fullsize

ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ - ΖΩΓΡΑΦΙΑ απο το βιβλιο μου ‘‘Μαμα, ΜΠΑΜΠΑ, Μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’ - ΕΚΔ.iwrite

Eίναι φράσεις που λέμε στο παιδί μας πολλές φορές αυτόματα, χωρίς ενσυναίσθηση, επειδή τις έχουμε ακούσει από τους γονείς μας ή δασκάλους ως παιδιά.... Οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν και να μας ενδυναμώσουν αλλά με μία αρνητική γλώσσα και διάθεση...

Οι φράσεις αυτές μας πόνεσαν... ή/και μας θύμωσαν...  Το κακό είναι ότι κάτα κάποιο τρόπο, έχουν γίνει κομμάτι μας... σαν μία κληρονομιά που μεταφέρεται άθελά μας και ύπουλα από από γενιά σε γενιά...

 Είναι πολύ ισχυρές φράσεις επειδή έχουν μεγάλη επιρροή πάνω σε ένα παιδί. Διαμορφώνουν την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμηση του, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται καθημερινά.

Επίσης είναι φράσεις που βλάπτουν τον δεσμό με το παιδί μας… γιατί μας απομακρύνουν…

Πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε με έναν θετικό τρόπο που να σέβεται το παιδί και τα συναισθήματά του και που θα μας φέρει πιο κοντά του;

1 ) Όταν το παιδί σου επικοινωνεί ένα πρόβλημα, άκουσε το.

Άκουσε το προσεκτικά, προσπάθησε να μπεις στην θέση του, αναγνώρισε τα συναισθήματά του. Βοήθησε το να βάλει λέξεις πάνω σε αυτό που νιώθει.  Χρησιμοποίησε την ενεργητική ακρόαση. Δεν υπάρχουν μικρά προβλήματα. Το παιδί μας έχει τα προβλήματα της ηλικίας του.

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό.

-   Τι λες;;; Δεν είσαι καθόλου χοντρός! Και τι του απάντησες εσύ;

- ...

(το παιδί κλείνεται γιατί ντρέπεται και δεν μπορεί να το εκφράσει (ο γονέας του δεν αντέχει το συναίσθημά του)

Το παιδί δεν πρόλαβε να πει το συναίσθημα του, ο γονέας δεν το άκουσε και ήθελε αμέσως να το ρωτήσει και να του δώσει μία λύση.

Πάμε πάλι:

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό!  

- Ωχ... και ένιωσες πολύ άσχημα ε...

- Ναι! Το είπε μπροστά στους φίλους μου! Τον μισώ!

- ... μμμ... σε καταλαβαίνω... ντράπηκες πολύ…

- Δεν θα τον καλέσω στα γεννέθλιά μου!

- .... (συνεχίζεται η κουβέντα)

 2 ) Ενθάρρυνε το παιδί (και μη το συγκρίνεις με τα άλλα παιδιά)

Γιατί να συγκρίνουμε διαφορετικά παιδιά;

Θα έλεγες ποτέ σε ένα καρότο ότι είναι πιο κοντό από ένα καλαμπόκι; Όχι, γιατί δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους…

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ακολουθεί το δικό του ρυθμό.

Όταν συγκρίνουμε το παιδί μας, χωρίς να το θέλουμε, τελικά το αποκαρδιώνουμε. Σκέφτεται: ‘‘Ό, τι και αν κάνω, δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ η Μαμά’

Εχουμε κατά νου ότι η διαδρομή έχει σημασία και όχι τόσο το αποτέλεσμα.

Έτσι, ενθάρρυνουμε το παιδί μας για την πρόοδό του και αναδεικνύουμε την προσπάθειά του. Βοηθώντας το να ανακαλύψει τα δυνατά του σημεία, θα νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση.

---

“ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ, ΑΠΛΩΣ ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.”

— George Evans, ζωγράφος

---

 3) Μίλα την θετική γλώσσα.

ΖΩΓΡΑΦΙΑ απο το βιβλιο ‘‘Μαμα, ΜΠΑΜΠΑ, Μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’ - ΕΚΔ.iwrite

Τα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα αρνητικά μηνύματα, επειδή ο εγκέφαλός τους αναπτύσσεται ακόμη και χρειάζονται σαφείς, θετικές κατευθύνσεις για να επεξεργαστούν τις πληροφορίες. Τα αρνητικά μηνύματα, όπως "Μην το κάνεις αυτό" δεν παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να κάνει το παιδί.

Επιπλέον, τα αρνητικά μηνύματα τείνουν να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στα παιδιά, όπως απογοήτευση, θυμό ή θλίψη, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητά τους να κατανοούν και να επεξεργάζονται πληροφορίες.

Οπότε, μιλάμε θετικά στο παιδί. Εξηγούμε τι επιτρέπεται να κάνει και για ποιο λόγο αντί να του λέμε 66 ‘‘όχι’’ και ‘‘μη’’ την ημέρα.

“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΌΠΟΥ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΌΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ ΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.”

— Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

Δεν θέλουμε να τρέξει στο δρόμο; Αντί για: ‘’Μην τρέχεις!!!’’

Του λέμε: ‘‘ Κοίτα πόσο κόσμο έχει γύρω μας… φοβάμαι μη σε χάσω. Περπάτα σιγά σιγά και δίπλα μου στον δρόμο.’’

Φωνάζει στην αίθουσα αναμονής του γιατρού; Αντί για  ‘’Μη φωνάζεις, σταμάτα!!!’’

Του λέμε ‘‘ Κοίτα το μωρό δίπλα που κοιμάται... Αν το ξυπνήσουμε, η Μαμά του θα στενοχωρηθεί. Μίλα σιγά.’’

Το παιδί θα εστιάσει την προσοχή του στην επιθυμητή συμπεριφορά και υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συνεργαστεί. Έτσι, θα μειωθούν οι συγκρούσεις.

---

Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας σέβεται το παιδί, το βοηθάει να σκέφτεται και ενισχύει την εμπιστοσύνη και τον δεσμό μεταξύ μας!

---

Αν θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου ‘‘θετικά’’ και χωρίς βία αλλά δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις ΄ή έχεις διαβάσει πολλά και έχεις λίγο μπερδευτεί… Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέους τρόπους και αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και έτσι να χτίσεις μία μακροχρόνια σχέση αποδοχής και εμπιστοσύνης, ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να μάθεις περισσότερα για τον βιωματικό κύκλο εργαστηρίων Θετικής γονεϊκότητας.

Πώς παραμένω (σχεδόν) ψύχραιμη την ώρα της κρίσης... (+ εκτυπώσιμο!)

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Παράλληλα, διάβασε παρακάτω μία δική μου ιστορία σχετικά με τις κρίσεις των παιδιών… (ή αν προτιμάς να με ακούσεις να λέω την ιστορία, κάνε κλικ εδώ στο λεπτό 56.)

——————————————————————————————

Η ιστορία συμβαίνει το 2015, όταν η πρώτη μου κόρη ήταν 2 ετών, για να σου πω πώς κατάφερα, σιγά, σιγά να μη τρελαίνομαι όταν το παιδί κάνει ένα ξέσπασμα… και να το βοηθάω κιόλας.

———————————————————————————————-

Κάποια μέρα του 2015

‘’Γιατί κάνεις έτσι; Θέλεις να με στεναχωρήσεις τώρα; Μη κλαις! Δεν είναι τίποτα; Κοίτα εδώ, τι σου έχω εγώ. Θες μια σοκολάτα; Οκ, αφού κλαις, φεύγουμε. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνεις! Είσαι μεγάλο κορίτσι, γιατί φωνάζεις και κάνεις σαν μωρό τώρα;’’

Επ! Μία παραγγελία παρακαλώ! Ερωτήσεις και λύσεις! Τώρα. Και να μη κλαίει το παιδί. Να μην κάνει κρίσεις!  Να είναι πάντα χαρούμενο και ήρεμο! Να καπακώσω το συναίσθημα, να μη μας ακούσει ο κόσμος. Μη τυχόν και; Μη τυχόν και τι; Μη τυχόν και φανώ ανήμπορη, ότι δεν ελέγχω τη κατάσταση και ότι δεν είμαι ‘’καλή Μαμά’’; Μμμμμ ενδιαφέρον…

Ωραία, και τι μπορώ να κάνω τότε πρακτικά όταν το παιδί φωνάζει στο πάτωμα; Αφού μέσα μου, νιώθω τόσο στρες, θέλω να φωνάξω και να πάρω τα βουνά, πώς θα μπορώ να μείνω ψύχραιμη και να ανταποκριθώ βοηθητικά μέσα στην τρέλα; Όταν θυμώνεις, θύμωσες, σωστά; Και μετά άντε μάζεψε τον θυμό! Δεν ελέγχονται τα συναισθήματά την ώρα της κρίσης, ούτε ακυρώνονται...

---------

Κάτι έκανα που με βοήθησε να είμαι (όχι ψύχραιμη, μη τρελαθούμε κιόλας) αλλά πολύ πιο ψύχραιμη την ώρα της κρίσης και ταυτόχρονα να βοηθάω το παιδί.

Τι είναι αυτό που έκανα; Άλλαξα γυαλιά. Άλλαξα οπτική. Έμαθα τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή.

Πρώτα λοιπόν ΑΦΑΙΡΕΣΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ.

Με τα κόκκινα γυαλιά, οι σκέψεις παγίδες κάνουν πάρτι και μας κάνουν ότι θέλουν. Είναι αυτές οι σκέψεις που λέμε από μέσα μας την ώρα της κρίσης και μας θολώνουν. Δεν ξέρεις καν ότι μιλάνε από μέσα σου αυτές οι σκέψεις. Τις ονομάζω ‘’σκέψεις παγίδες’’ γιατί δεν τις έχουμε αποφασίσει εμείς ως γονέας. Προέρχονται από την δική μας ανατροφή, προτάσεις δηλαδή που ακούσαμε εμείς ως παιδί ή/και από την γενική αντίληψη της κοινωνίας ότι το παιδί υπάρχει απλά και μόνο για να μας τρελάνει...

‘’Το άτακτο!’’ ‘’Με έχει για πλάκα.’’ ‘’Τα άλλα παιδιά δεν κάνουν έτσι’’. ‘’Τι θα πει ο κόσμος’’. ‘’Το κάνει επίτηδες’’ κτλ.

Αυτές οι σκέψεις αυτόματα μας παγιδεύουν γιατί γεννάνε στρες μέσα μας και μας μας εμποδίζουν να ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε, με ηρεμία. Μπορούμε όμως να αποφασίσουμε να διώξουμε αυτές τις σκέψεις.

Συνειδητοποιούμε τις σκέψεις και τις διώχνουμε. Παίρνουμε την απόφαση. Πετάμε τα κόκκινα γυαλιά.

Μετά, φόρεσα ΜΠΛΕ ΓΥΑΛΙΑ.

Τα μπλε γυαλιά δείχνουν την πραγματικότητα. Ότι το παιδί δεν είναι ένα χειριστικό και κακομαθημένο πλάσμα που πρέπει να εξουσιάσω γρήγορα αλλιώς θα μου πάρει τον αέρα! Αυτόματα ο τρόπος που θα ανταποκριθούμε θα είναι πιο ήρεμος.

3 βασικά πράγματα βλέπεις με τα μπλε γυαλιά.  

1. Βλέπεις τους ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ!

‘’‘Μαμά, Μπαμπά, κάτι βιώνω πολύ δύσκολο τώρα και ξέρω ότι μπορώ να το εκφράσω σε σένα, ότι θα με αγαπάς ακόμα και αν χτυπιέμαι για 30 λεπτά στο πάτωμα. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το ίδιο συμβαίνει με την δασκάλα ή την γιαγιά.’’. Με άλλα λόγια, γράφει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό το παιδί σου να κάνει κρίσεις μαζί σου και όχι τόσο στο παιδικό ή στην γιαγιά. Και όχι μόνο φυσικό είναι, είναι και αναμενόμενο και υγειές κατά την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού... Είσαι το λιμάνι του παιδιού σου.

Α... γι αυτό! θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν είδα τους υπότιτλους κάτω από την κρίση για πρώτη φορά και κατάλαβα ότι είναι φυσικό το παιδί να εκφορτίζει τα δύσκολα συναισθήματα του μαζί μου.

2. Βλέπεις το ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ!

Βλέπεις νταλίκες, χώματα, εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού.  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Στα 30 θα είναι λειτουργικό 100% (*και αν). Δεν μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα συναισθήματά του. Ούτε να βάλει λογική. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει.

Α... γι’ αυτό θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στο εργοτάξιο... και είδα τον εαυτό μου σαν βοηθός...

3. Βλέπεις τι κρύβει από κάτω το ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ.

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, τα μπλε γυαλιά μου δείχνουν το κάτω μέρος του παγόβουνου. Κατεβαίνω από το πλοίο και βουτάω στην θάλασσα για να ανακαλύψω τι υπάρχει κάτω από το παγόβουνο. Βλέπω ότι το μεσημέρι στο παιδικό δεν έφαγε το φαγητό του και ότι τώρα πεινάει, βλέπω το ρεζερβουάρ αγάπης να έχει αδειάσει, βλέπω ότι δεν ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και ότι χρειάζεται σύνδεση, βλέπω μια ανησυχία επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, βλέπω ότι έχει πονόλαιμο, βλέπω ότι της λείπει ο Μπαμπάς της που δουλεύει μέχρι αργά...

Α... γι’ αυτό.... θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στα παγόβουνα της Ανταρκτικής... και ανακουφιστικά που η συμπεριφορά του παιδιού μου δεν είναι εναντίον μου αλλά ότι κάτι μου επικοινωνεί!

Αφού είδα τους υπότιτλους, το εργοτάξιο και το παγόβουνο, τι έκανα την ώρα της κρίσης;

Στην αρχή, τίποτα. Ήξερα ότι αν άνοιγα το στόμα μου, θα έλεγε μια πατάτα, αυτόματα.

Οπότε καθόμουν δίπλα, σιωπηλή. Αυτή η παύση μέσα στο χάος, με βοηθούσε να πάρω μια ανάσα, να μη φουντώνω, και βοηθούσε το παιδί να μην στρεσσάρεται παραπάνω λόγω του δικού μου στρες…

Μετά από καιρό, και αφού πλέον τα μπλε γυαλιά ήταν μόνιμα πάνω στη μύτη μου, δεν θύμωνα σχεδόν ποτέ πια την ώρα της κρίσης. Δεν λέω ότι δεν ένιωθα καθόλου στρες, δεν ισχύει αυτό. Θέλει πολύ δουλειά αυτό. Όμως κατάφερνα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.

Αισθανόμουν βοηθός. Δυσκολεύεται το παιδί και θα του φωνάζω από πάνω; Είμαι ο ενήλικας και θέλω να είμαι εκεί για αυτό. Παίρνω το παιδί αγκαλιά. Το περιμένω. Ακούω το συναίσθημά μου. Ξέρω ότι κάνω το ‘’σωστό’’ εκείνη την ώρα.

Δεν με νοιάζουν πια τι λένε οι γύρω. Πάντα θα λένε οι γύρω.

Εστιάζω στο παιδί μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Αντέχω, είμαι δυνατή μέσα μου. Είμαι δίπλα του. Σε λίγο θα περάσει η θύελλα.

Είμαι σε αποστολή. Βοηθάω το παιδί μου να μεγαλώσει. Κι εγώ μαζί.

—————————————————————————-

Υ.Γ.: Η δική μας στάση όταν το παιδί κλαίει, έχει νεύρα, κάνει ξεσπάσματα, είναι επιθετικό (χτυπάει, φωνάζει, φτύνει, κτλ), ειδικά τις 3 πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας είναι το κεντρικό θέμα του 3ου εργαστηρίου του νέου Κύκλου εργαστηρίων θετικής διαπαιδαγώγησης. Έχω ανοίξει τις προεγγραφές για το βιωματικό κύκλο ''Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;''. Αν έχεις ένα παιδί από 1,5 έως 10 ετών και θέλεις να ανακαλύψεις βήμα βήμα μαζί μου νέους τρόπους και αποτελεσματικές θετικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…), κάνε κλικ εδώ

---

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Όταν κατάλαβα ότι δεν ακούω κανέναν...

 18/01/2017  

Είναι η πρώτη μας μέρα σπουδών ως γονείς. Πάμε παρέα με τον Γιώργο. Η Σοφία (τότε 13 μηνών) ξυπνάει όλη νύχτα για να θηλάσει και έχω 400 μέρες να κοιμηθώ.  Νιώθω μόνιμα ένα κουδούνι με δύο πόδια που παραπατάνε. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που θα μάθω νέα πράγματα ως γονέας... και ας μη ξέρω τότε ότι θα μάθω νέα πράγματα πρώτα απ’ όλα για μένα... και ότι θα αλλάξει η ζωή μου...  

Μπαίνω στην αίθουσα του εργαστηρίου.  Κάθομαι ακριβώς απέναντι από ένα πανό. Αναγράφει:  ‘’Τα 12 εμπόδια επικοινωνίας’’. Εμπόδια επικοινωνίας;  Επ, τι είναι αυτό; Γράφει από κάτω: ‘’Εντολή’’, ‘‘απειλή’’, ‘‘συμβουλή’’, ‘‘κριτική’’, ‘‘ηθικολογία’’ κτλ. Το διαβάζω μία. Το διαβάζω δύο. Το διαβάζω τρεις και δεκατρεις. Και κολλάω.

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο επικοινωνίας που δεν λέω καθημερινά ως άνθρωπος και Μαμά. Συνειδητοποιώ ότι δεν ακούω όταν μου μιλάνε. Και ότι δεν ακούω το παιδί μου.  Και...

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που δεν έχω ακούσει καθημερινά ως παιδί. Ούτε ένα.

Ωπα... Πλάκα μου κάνετε βρε παιδιά; ;;; Έχει μείνει κάτι όρθιο; Το πανό μου πέφτει στο κεφάλι. Αουτς!!!! Πονάει αυτό!

Βγαίνω από κάτω από το πανό. Δεν βλέπει κανείς ότι πόνεσα, όλοι ακούνε τον δάσκαλο.

Εμφανίζεται το παιδί μέσα μου μπροστά μου. Αυτό πόνεσε τελικά περισσότερο. Μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του λέω και μου λέει: ‘’Εγώ σε ακούω.’’

Μου χτυπάει την πλάτη και μου λέει:  ‘’Μπορείς.’’

Και μία ερώτηση με Ε κεφαλαίο έρχεται αμέσως μετά στο κεφάλι μου: ΠΩΣ;

---------------

Πώς γίνεται να επικοινωνούμε στ’ αλήθεια με κάποιον;

Πώς μαθαίνει κανείς να ακούει; Πώς θα μάθω να ακούω πραγματικά το παιδί μου και να επικοινωνώ μαζί του με ενσυναισθηση και χωρίς εμπόδια;

Δεν έχω πρόβλημα ακοής. Τα ντεσιμπέλ φτάνουν στ’ αυτιά μου, κάτι άλλο τρέχει. Πρέπει να το ψάξω. Πρέπει να με παρατηρώ... Τι κάνω αντί να ΑΚΟΥΩ όταν το παιδί μου επικοινωνεί κάτι, οτιδήποτε. 

Πρώτα λοιπόν, αποφασίζω να ακούω ΕΜΕΝΑ να μιλάω με όλα τα εμπόδια. Τα συνειδητοποιώ, τα αναγνωρίζω και τα χαιρετάω. Καλά τα πάω. Είμαι πολύ καλή στην αναγνώριση. Τα κάνω σχεδόν όλα τσεκ. Εναλλακτικά και ανάλογα την περίσταση...

Καθησυχάζω. Για να νιώσω εγώ πρώτα καλύτερα ‘’Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά’’

Αλλάζω θέμα. Για να ξεμπερδεύω. ‘’Μήπως πεινάς;’’

Προβάλλω. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το παιδί σύμφωνα με αυτό που εγώ νομίζω. ‘’Εγώ στην θέση σου, θα πήγαινα να το πω στην δασκάλα’’

Αναλύω. Αυτό που νομίζω ότι του έχει συμβεί.  ‘’Μήπως δεν είχες κάνει τα μαθήματά σου;’’

Κουνάω το δάχτυλο. Της δείχνω ότι έκανε λάθος. ‘’Αυτό που έκανες πλήγωσε την Μαρία’’

Προειδοποιώ. Της λέω τι μπορεί να πάθει

Δίνω οδηγίες. Της λέω τι πρέπει να κάνει.

Δίνω συμβουλές. Για να νιώσω σημαντική και βοηθητική.

Προτείνω αμέσως λύσεις. Μπας και σώσω το παιδί μου.

Και άλλα πολλά.

Αναγνωρίζω τα εμπόδια και τι συνειδητοποιώ;  Όλα αυτά που λέω, όλα αυτά που εκφράζω,  φωνάζουν ΕΓΩ.

Η στάση μου, τα λόγια μου, τα μάτια μου ουρλιάζουν ΕΓΩ.

ΕΓΩ ξέρω! ΕΓΩ θα σε σώσω. ΕΓΩ μπορώ! ΕΓΩ  είμαι σπουδαία! ΕΓΩ υπάρχω! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ.

Όλα γυρνάνε γύρω από μένα. Από το βίωμα μου. Δεν ακούω. Δεν συνδέομαι.

Χάνω τι νιώθει το παιδί, Χάνω τι σκέφτεται, χάνω το συναίσθημά του.

Δεν την αφήνω να σκέφτεται. Δεν την αφήνω να νιώθει. Δεν την αφήνω να υπάρχει. Δεν την αφήνω να νιώσει δυνατή, σεβαστή, σημαντική, άξια, να αναπτύξει απόψεις, ιδέες, αυτοπεποίθηση.

Και το χειρότερο: χάνω ποιος είναι η κόρη μου. Την κρατάω σε απόσταση από μένα.

Δεν με αφήνω να την δω, να την γνωρίσω. Ποιος είναι. Πώς είναι αυτό το απίθανο και μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, τι δυνατότητες έχει.

Αφού με έχω παρατηρήσει να μιλάω (και να μην ακούω), αποφασίζω να προσπαθώ να λέω λιγότερα εμπόδια! 

Οπότε βάζω σελοτέιπ στο στόμα μου. Όταν μιλάει το παιδί, μένω σιωπηλή.  

Περιμένω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που δεν μιλάω, εμποδίζω τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις μου να βγουν προς τα έξω. Και μου αφήνουν ένα κρίσιμο χρόνο για να διαλέξω την απόκριση μου.

Πολλές φορές, μόνο που είμαι εκεί και ακούω προσεκτικά, χωρίς να μιλάω, αρκεί. Το παιδί ηρεμεί που είπε το πρόβλημα του και πάει να παίξει. Καταλαβαίνω ότι δεν περιμένει πάντα μία λύση. Ότι το πρόβλημα μπορεί να λύνεται με το που σε ακούει κάποιος.

Παίρνω θάρρος. Σιγά σιγά,  ρισκάρω να ανοίγω το στόμα μου και λέω μονολεκτικές φράσεις όπως:‘’καταλαβαίνω...’’, ‘’ώ’’, ‘’μμμ’’. ‘’για πες’’

Βήμα βήμα, εμπλουτίζω τις αποκρίσεις μου και καθρεφτίζω το συναίσθημα του παιδιού. ‘’Σε καταλαβαίνω. Νιώθεις πολύ αδικία τώρα που σου πήρε το παιχνίδι ενώ έπαιζες ωραία!’’.

Τις μισές φορές τα λέω τελείως τεχνητά και γελάω με τον εαυτό μου.

Κι όμως συμβαίνει... Μου λέει: ‘’Ναι Μαμά! Αυτό είναι! Δεν είναι δίκιο!’’

Άκουσα δηλαδή τώρα; ΑΚΟΥΣΑ!!!

Παίρνω δυνάμεις. Λέω λιγότερες πατάτες, και όταν παρ’όλες τις προσπάθειες τα κάνω πατατοσαλάτα, πάλι με παρατηρώ, δεν με κρίνω. Το παιδί μέσα μου μου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Τι;  Μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα παιδί μου λέει, θέλει χρόνια! Πάμε πάλι’’

Πατάτα πατάτα λοιπόν. Βήμα βήμα. Σιγά σιγά η ξένη γλώσσα γίνεται και δική μας.  Όπως συμβαίνει και με τα ελληνικά. Που δεν θα είναι ποτέ η μητρική μου γλώσσα αλλά που γίνονται παρόλα αυτά, πατάτα πατάτα, δικά μου.

Μαθαίνουμε να ακούμε και κάνουμε ως γονείς μία σπουδαία προσπάθεια. Ένα δώρο στα παιδιά μας. Ίσως να ακούνε πιο εύκολα το συνάνθρωπο τους από σήμερα και τα δικά τους παιδιά αύριο.  

---

Μπορείς να με ακούσεις να λέω την ιστορία αυτή στο παρακάτω βίντεο!

Αν θέλεις να δεις όλη την παρουσίαση, κάνε κλικ εδώ!

Το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

Στην παρουσίαση του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ το Σάββατο 4 Μαρτίου, είδα για πρώτη φορά πολλούς από εσάς από κοντά και χάρηκα παρά πολύ…

Μέσα στα μάτια σας είδα ενθάρρυνση, δύναμη, αγάπη, όραμα. Συνομίλησαν οι καρδιές μας εκείνο το απόγευμα. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα ανάμεσα σε παγωμένες μέρες γιατί ΣΥΝΔΕΘΗΚΑΜΕ…

Η φίλη μου και Ψυχολόγος Eλίνα Κεπενού, μας μίλησε μεταξύ άλλων για την ανάγκη να συνδεόμαστε με το μέσα μας και να έχουμε ενημερότητα…

Η Δήμητρα Γούναρη, Parent Coach, μοιράστηκε πολύ χρήσιμα πράγματα για την ενθάρρυνση, την αποδοχή και την δύναμη της κοινότητας….

Η αδελφή μου Κλειώ Βασιλειάδη μίλησε για τη δίκη της διαδρομή ως Μαμά 2 μικρών παιδιών και για το πως τους βοήθησε συγκεκριμένα το ελεύθερο παιχνίδι.

Ο σύντροφος μου Γιώργος Λάζος τόνισε την ευθύνη μας ως ενήλικες και γονείς που μεγαλώνουμε τους αυριανούς πολίτες της κοινωνίας.

Mοιράστηκα μερικές προσωπικές ιστορίες-συνειδητοποιήσεις.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις iWrite - και τον Μηνά Παπαγεωργίου, για τα ενθαρρυντικά λόγια και την όμορφη συνεργασία.

Πολλοί μου είπατε και μου γράφετε ότι ήταν κάτι παραπάνω από μια βιβλιοπαρουσίαση, κάτι σαν σεμινάριο τελικά.

Δείτε το βίντεο και θα χαρώ να ακούσω τι συναισθήματα και ερωτηματικά γέννησε μέσα σας…

Λίγο πιο αναλυτικά:

• 4:30 : εισαγωγή από τον Βασίλη Χατζηιακώβου, Εκδότης και Συγγραφέας

• 7:51 : εισαγωγή από τον Μηνά Παπαγεωργίου, Εκδότης και Συγγραφέας

• 14:30 : εισαγωγή από τον Γιώργο Λάζο, Μπαμπάς & Business Coach

• 20:00 : Ομιλία της Ελίνας Κεπενού, Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονέων, Εφήβων και παιδιών για την σύνδεση με το μέσα μας και το εσωτερικό μας παιδί.

• 29:44 : Ιστορία ‘’Η γέννηση μου ως Μαμά’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 40:07 : Ομιλία της Δήμητρας Γούναρη, Parent Coach PCI για τη σημασία της ενθάρρυνσης.

• 56:00 : Ιστορία ‘‘Πώς μένω ψύχραιμη την ώρα της κρίσης’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 1:07:30: Συζήτηση με την Ελίνα Κεπενού για την ευαλοτώτητά μας, τα μοτίβα μας και την ανάγκη να κοιτάμε τι συμβαίνει μέσα μας

• 1:17:30: Ομιλία της Κλειώ Βασιλειάδη για την διαδρομή της ως Μαμά και πώς το ελεύθερο παιχνίδι τους βοήθησε σαν οικογένεια σε δύσκολες στιγμές.

• 1:30:30 Ιστορία ‘’Δεν ακούω το παιδί μου’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 1:42:35 : Ομιλία του Γιώργου Λάζου, για την ευθύνη μας ως γονείς που μεγαλώνουμε την επόμενη γενιά και την κοινωνία του αύριο.

Παρουσίαση βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

🤩 Με συγκίνηση και χαρά, σε προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου «Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;». 

🗓️ 4 Μαρτίου στις 18:00
📍Καφέ Κήπος του μουσείου, Πατησίων 44, Αθήνα
Για το βιβλίο και το θέμα του θα μιλήσουν οι:
💛 Δήμητρα Γούναρη, Parent Coach @dimitra_gounari_parent_coach
💛 Ελίνα Κεπενού, Ψυχολόγος  @elinakepenou
💛 Γιώργος Λάζος, Business Coach & Μπαμπάς

Σε περιμένουμε να περάσουμε ωραία για να κλάψουμε και να γελάσουμε παρέα!

Αν θέλεις να δεις περισσότερα για το βιβλίο ή/και να το παραγγείλεις & να το λάβεις στο σπίτι χωρίς μεταφορικά έξοδα KANE KΛΙΚ ΕΔΩ!

Αν έχεις ερωτήσεις στείλε μου ένα email στο eleni@positiveparents.gr & θα σου απαντήσω!

Τι συμβαίνει όταν ακούς πραγματικά

Κούνιες με τις ξαδέλφες χτες.

Η Σοφία (7) έρχεται, με διακόπτει από την συζήτηση που έκανα με την αδελφή μου, και με παίρνει από το χέρι προς ένα παγκάκι. Έχει θυμωμένο ύφος. Κάθομαι δίπλα της.

- Όλο με αντιγράφει η Α. (η ξαδέλφη της). Δεν μου αρέσει!!

- μμμ

- Και πάλι δεν με παιζει! Είδες;

- Το είδα.

- Μόνο με την Ε. παίζει και ασχολείται!

- Ναι...

- Ούτε γεια δεν μου είπε όταν με είδε… το παρατήρησες;

- To είδα ναι.

- Δεν θέλω να παίξω άλλο μαζί της!

- … Σε καταλαβαίνω, στεναχωριέσαι και θυμώνεις που η Α. δεν σου δίνει σημασία ενώ θέλεις τόσο πολύ να παίξεις με την ξαδέλφη σου. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος που αγαπάς πολύ να μη σου δίνει σημασία…

- (ανακουφίζεται) Ναι!

Λίγο αργότερα:

- Ξέρω όμως γιατί. Όταν ήταν μωρό η Α, μόνο η Ε. την φρόντιζε κι εγώ μόνο έπαιζα. Δεν ασχολιόμουν μαζί της.

- εεεε, λες να…

Τι είναι αυτό στο πάτωμα Μαμά; (Μου δείχνει ένα πράγμα κάτω.)

Και φεύγει με χαρά τρέχοντας να βρει την Α. και την Ε και να παίξουν.

Αυτό το ασήμαντο πράγμα που είδε κάτω ειναι το σημάδι ότι ακούστηκε.

Αυτή η ανακούφιση όταν κάποιος απλά…

Σε ακούει…

Σε χωράει…

Σε αποδέχεσαι…

Χωρίς «ναι, αλλά», «όμως εσύ» και « δεν πειράζει»

Χωρίς κρίση, συμβουλή, καθησυχασμό, λύσεις, ερωτήσεις κτλ.

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

—————

Πίσω από τις σκηνές: η ενεργητική ακρόαση!

Είναι 6 χρόνια που προσπαθώ να κάνω ενεργητική ακρόαση. Δεν είναι εύκολο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, εννοείται.

Είναι μία τέχνη, όπως το λέει ο Goethe:

“«Να μιλάμε είναι μια ανάγκη. Να ακούμε είναι μια τέχνη.» ”

— Goethe

Όταν το παιδί μας έχει ένα πρόβλημα, τότε μπορούμε να προσπαθήσουμε να του κάνουμε ενεργητική ακρόαση.

Και πώς γίνεται;

1. Ακούμε προσεκτικά τι λέει το παιδί (και ξεκινάει η σύνδεση…)

2. Καθρεφτίζουμε τα συναισθήματά του (πχ: του λέμε ‘‘στεναχωριέσαι τώρα που….’’)

3. Ανατροφοδοτούμε τι μας λέει

Δεν κρίνουμε, δεν δίνουμε συμβουλές, απλά του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του.

Το παιδί (αν θέλει να μιλήσει, γιατί μπορεί και να μη θέλει) τότε συνεχίζει και εμείς πάλι του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του και του λέμε τι μας είπε.

Με αυτόν το τρόπο (που στην αρχή μας φαίνεται, η αλήθεια είναι, λίγο τεχνητό), πολλές φορές ανακαλύπτουμε ότι το αρχικό πρόβλημα που μας έλεγε το παιδί δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα.

Γιατί βοηθάει η ενεργητική ακρόαση; 

• Όταν το παιδί έχει πρόβλημα, τα συναισθήματα του είναι πολύ έντονα και του είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεται. Με την ενεργητική ακρόαση, ανακουφίζεται συναισθηματικά και μπορεί πάλι να λειτουργεί ο νους. 

• Όπως είπαμε πριν, το παιδί δεν μας μιλάει αρχικά για το πραγματικό του πρόβλημα. Αν του κάνουμε ερωτήσεις για αυτό που μας λέει πρώτα, δεν θα φτάσει να ανακαλύψει τα άλλα στρώματα του προβλήματος του. Με την ενεργητική ακρόαση, το βοηθάμε να αναγνωρίσει το κεντρικό του ζήτημα.

• Όταν φτάνει το παιδί να αναγνωρίσει το πρόβλημα του, μπορεί μετά να βρει την καλύτερη λύση για τον εαυτό του μόνο του. Έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθηση του...

---

Αν θέλεις να εμβαθύνεις, μπορείς να διαβάσεις το νέο μου βιβλίο: ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’. Ανακάλυψε το εδώ!

Πλήγωσα το παιδί μου… τι να κάνω;

Ο δεσμος με το παιδι μασ ειναι αυτο το σχοινι. Ο ΓΟΝΕΑΣ εχει την ευθυνη του δεσμου. ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗ ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΡΑΒΕΙ / επανορθωνει οΤΑΝ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΕΙ

Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας. (πχ: ‘’ Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.’’ ή ‘‘Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;’’ ή ‘‘Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’’.)

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…

Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;

Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:

Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές.

Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.

Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.

Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.

Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό... για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.

Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).

Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;

Ή πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…

Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…

Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το ‘’συγνώμη’’ που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς... και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.

Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με τον τραύμα, όχι με αυτόν που τον προκάλεσε...

Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα. [*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]

• Περιγράφουμε τα γεγονότα

‘’Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…’’.

• Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)

‘‘Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;’’

• Ακούμε με ενσυναίσθηση το βίωμα του παιδιού χωρίς εμπόδια επικοινωνίας (+ βάζουμε λόγια πάνω σε αυτό το βίωμα)

‘’ Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…’’

• Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:

‘‘Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας... Δεν το θέλω καθόλου’’.

• Αποκατάσταση

‘‘Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου; ‘‘

•  Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί

‘‘Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω... Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;’’

- Να σου πω την λέξη ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’ ΄και να σε παίρνω μια αγκαλιά!

- Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;

 Λίγες μέρες μετά:

Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.

- Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’, μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!

Και αν δεν δούλεψε;

Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!

Πάμε πάλι!

---

Αν σε βοήθησε αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα θα σε ενδιέφερε η ιστορία ‘‘Γιατρεύοντας τον δεσμό΄’’ στο βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε΄’’